Recenzje czytelników klubów DKK

Moja onkomisja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 20, grudzień 2022 15:46

Beata Szymczak

Książka napisana przez Natalię Kustosz jest bardzo pozytywna w odbiorze. Autorka dzieli się swoimi przemyśleniami na temat choroby, z którą przyszło jej się zmagać i daje czytelnikowi nadzieję, że nawet z tak ciężkiej sytuacji można wyjść zwycięsko. Książka jest napisana młodzieżowym językiem, pomimo trudnej tematyki i doświadczeń bohaterki czyta się ją bardzo lekko. Główne skrzypce odgrywa młodziutka Natalia, dziewczyna z siłą i pogodą ducha, która pomimo ciężkiej przewlekłej choroby i problemów ze zdrowiem pokonuje z uśmiechem na twarzy i wrażliwością problemy dnia codziennego. Bohaterka niejednokrotnie podnosi czytelnika na duchu, który czytając tekst utożsamia się z nią, wyobraża sobie, iż to on jest w podobnej sytuacji  i podziwia młodą kobietę, że tak dzielnie znosi przeciwności losu. Poznajemy tutaj nie tylko Natalię, ale jej siostrę, rodziców, grono pedagogiczne, jak i klasę do  której z powodów zdrowotnych nie mogła uczęszczać. To nie tylko bohaterka zmaga się trudnościami jakie zesłał jej los, ale także i rodzina, oraz najbliżsi z otoczenia, czytając książkę dowiadujemy się przez jaką drogę oni wszyscy przechodzą, razem z nimi cierpimy, doznajemy wzloty i upadki, pokonujemy jak i oni problemy z podniesionym czołem.

Książka ta niesie przesłanie, radość, nadzieję, która nie gaśnie, pomimo tych doświadczeń tak jak wspomniane zostało wyżej czyta się ją lekko. Biografia jest godna polecenia w szczególności do dorastającej młodzieży.

Piękna Bestia. Opowieść seksualnej niewolnicy Jędzy z Belsen

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 20, grudzień 2022 15:40

Beata Szymczak

Alberto Vázquez-Figueroa „Piękna bestia”

Autorem Pięknej bestii jest Alberto Vázquez-Figueroa, poczytny hiszpański pisarz, mający na swoim koncie liczne powieści, w tym historyczne. Tym razem autor osnuł fabułę powieści wokół mrocznej postaci Irmy Grese, SS-manki, nadzorczyni bloków żeńskich w kilku niemieckich obozach koncentracyjnych (m.in. w Auschwitz), która zasłynęła ze szczególnego okrucieństwa. Piękna i sadystyczna Irma Grese, nazywana „piękną bestią”, zapisała się w historii świata jako jedna z najbardziej wynaturzonych i bestialskich kobiet. Choć jest ona tematem powieści, książka wygląda na pierwszy rzut oka jak znajome wywiady-rzeki. W świat wojny i obozów wprowadza nas bowiem długa rozmowa między wydawcą Mauro Balaugerem a Violetą Flores. Bogata, wiekowa matrona zgłasza się do wydawcy chcąc opowiedzieć mu swą bolesną historię o Irmie Grese.

Balauger słucha autobiograficznej opowieści hiszpanki, która dziwnym zrządzeniem losu, uciekając przed grozą wojny domowej, znalazła się w Berlinie wraz z matką. Nastolatka musi zmierzyć się z realiami III Rzeszy, nową miłością matki i zbliżającą się wojną. Skomplikowane losy i tułaczka Violety Flores po Europie pokazują w jak trudnym położeniu byli ludzie, którzy znaleźli się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze. Ale to tylko przygrywka dla głównego tematu – relacji miedzy Flores a trzy lata starszą Grese, spaczoną „córką mleczarza”. Blondynka o oczach zimnych jak lód, wybrała sobie piękną hiszpankę na ofiarę i uczyniła ją swoją niewolnicą, nie tylko seksualną. Życie Violety było uzależnione od woli Irmy i mogło się skończyć w każdej chwili.

Vázquez-Figueroa zbudował poszczególne postaci w sposób dość jednoznaczny. Balauger, człowiek obciążony życiowymi problemami, zdaje się być nieco nieporadny i zagubiony wobec starszej Flores. Ta z kolei, mimo swojego wieku, jest obrotna, pije, pali i ma bardzo światły umysł. Do tego jest ironiczna, bystra i jak się okazuje – przebiegła. Z kolei Irma Grese, postać autentyczna, zarysowana została jako nazistka przesiąknięta zbrodniczą ideologią. Dziewczyna jest egocentryczną, lubieżną, pozbawioną skrupułów sadystką o możliwościach większych niż wynikałoby to z jej obozowej funkcji. Wszystko dzięki oddaniu partii i biseksualizmowi. Ustami Flores autor rysuje postać spaczonej psychiki dziewczyny, która stała się postrachem Auschwitz i „jędzą z Belsen”, ale nie rozstrzyga czy byłaby tą samą osobą, gdyby nie okoliczności w jakich się znalazła.

Przyznać trzeba, że książka wciąga. Napisana jest wartkim, sugestywnym językiem, ubarwionym trafnymi spostrzeżeniami Flores, która wyrasta na swego rodzaju znawcę życia i ludzi. Jej specyficzny stosunek do życia jako faktu, do minionych wydarzeń szokuje Balaugera i może szokować również niektórych czytelników, ale wynika to z jej doświadczeń. Niewątpliwym plusem książki jest stopniowe budowanie postaci Flores, która z czasem okazuje się bardziej przebiegła niż mogłoby się to początkowo wydawać. Minusem jest rozbudowa wątków dotyczących prywatnego życia Balaugera (problemy z żoną czy obawa przed Alzheimerem) - wydają się one zbędne. Tym nie mniej postać wydawcy zespaja powieść klamrą. Oprócz wydarzeń i miejsc historycznych, w rozmowie dwojga ludzi pojawia się coś, czego obecność trudno wytłumaczyć. Jakkolwiek powieść rządzi się swoimi prawami, to ustami bohaterów autor przekazuje czytelnikom pewne spojrzenie na relacje rządzący-rządzeni. Flores i Balauger wymieniają się spostrzeżeniami na temat negatywnej roli polityków, zła które czynią dla własnej korzyści kosztem zwykłych, szarych ludzi. Pojawiają się również odniesienia do Henry’ego Kissingera, Dicka Cheneya, Georga W. Busha czy Ala Gore’a. Nie wnoszą one nic do powieści, a sprawiają wrażenie, jakby autor przemycał własne opinie na karty książki.

Podsumowując, mimo wskazanych wad i moralizatorstwa, dostajemy ciekawą, chociaż niezbyt skomplikowaną opowieść o ludzkiej naturze, opartą na losach „jędzy z Belsen”. Ona sama zapłaciła własnym życiem za życia, które odebrała.

Recenzja powieści Marcina Mellera “Czerwona ziemia”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 12, grudzień 2022 13:34

Wiesława Kruszek

“Czerwona ziemia” Marcina Mellera to thriller, taka informacja jest na okładce książki. Należało się więc spodziewać, jak mówi definicja gatunku, dreszczowca, utworu sensacyjnego, mającego wywołać dreszcz emocji.

Czy tak było u nas? Wszystkie klubowiczki podkreślały, że powieść dobrze się czytało, choć niektórym przeszkadzała trochę narracja, rozdziały na zmianę toczące się w 1996 i w 2020 roku, a i “na chwilę” w 2015 roku. Tak się dzieje, bowiem śledzimy pobyt młodego Wiktora Tilszera w Ugandzie i powrót po latach, gdy znika tam jego syn Marcin. Dorosły Wiktor jest redaktorem naczelnym pisma “Reflektor”, nie po drodze mu z obecną władzą. Marcin jest synem z pierwszego małżeństwa, obecnie Tilszer ma drugą żonę, córkę i spodziewa się drugiego syna.

Gdy przebywający w Ugandzie Marcin nie daje znaku życia, jego ojciec uruchamia wszystkie swoje znajomości, a ma ich wiele, w dodatku są to osoby wpływowe. Jedna z nich to Florence Kategaya, w 2020 roku pełniąca funkcję wiceministra spraw wewnętrznych Ugandy. W 1996 roku łączył ją z Wiktorem gorący romans. Tilszer wyjechał wtedy z Ugandy w dość tajemniczych okolicznościach. Czy teraz Florence pomoże mu w odnalezieniu syna?

Trzeba przyznać, że napięcie rośnie, i to zarówno przy opisach zdarzeń przeszłych, jak i teraźniejszych. Bohater działa niczym James Bond, wychodząc brawurowo z sytuacji zdawałoby się beznadziejnych. W wypadku łamie żebra i doznaje wstrząsu mózgu, by już na drugi dzień wydostać się z tonącego w Nilu samochodu. O dziwo pieniądze i dokumenty nie doznały prawie żadnego uszczerbku!

Kolejne rozdziały kończą się w momentach przełomowych, czasem wręcz krytycznych dla bohaterów. To oczywiście buduje napięcie i niepewność co do ich dalszego losu. Już pierwszy rozdział, powtórzony później w całości, wprowadza czytelnika w taki stan, choć ma się jednak świadomość, że główny bohater musi wyjść cało z opresji.

Patrząc z przymrużeniem oka na brawurowe i dość nieprawdopodobne akcje, doceniłyśmy fragmenty pokazujące trudną historię krajów Afryki, wojnę Ducha Świętego w Ugandzie, stworzenie Ruchu Ducha Świętego 2, działalność organizacji Children of the World. Jeden z bohaterów mówi: “...tu jest Afryka, tu zawsze ktoś kogoś prześladuje”. Jest też tutaj ukłon w stronę Ryszarda Kapuścińskiego; Florence czyta i chwali jego “Cesarza”.

“Czerwona ziemia” przyciąga uwagę tytułem i okładką. To ten typ literatury, który może służyć pewnemu odprężeniu, jeśli potrafimy zdystansować się do przedstawionych treści. Czyta się szybko, ale, co zgodnie stwierdziłyśmy, zapomina też dość szybko.

Wiesława Kruszek – Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki Anny Dziewit – Meller "Darcie pierza"

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 15, listopad 2022 16:13

Wiesława Kruszek

Felieton to, jak wiemy, gatunek publicystyczny komentujący aktualne tematy. W "Darciu pierza" Anny Dziewit – Meller, gdzie znalazło się ponad siedemdziesiąt tekstów, najstarszy jest ze stycznia 2017 roku, zaś najmłodszy z listopada 2021 roku. Trudno tu zatem mówić o aktualności, chociaż... w sumie należałoby przyznać rację autorce, która w zakończeniu zbioru przyznaje, że problemy poruszane przez nią "wcale nie uległy dezaktualizacji" i "wybrzmiewają jeszcze mocniej", co niestety może smucić.

Krąg tematów podejmowanych przez felietonistkę jest bardzo szeroki, widać, że "interesuje się absolutnie wszystkim". Tak twierdzi, nazywając siebie "zawodową dyletantką". To nie do końca słuszne, Anna Dziewit – Meller, pisząc o wielu różnorodnych kwestiach, bazuje na wypowiedziach ludzi znających się na poruszanym przez nią temacie. Podaje lektury, z których korzystała, pogłębiając swą wiedzę. Jest inteligentna i błyskotliwa, pisze z humorem, sarkazmem i ironią. Potrafi umiejętnie zaakcentować własne przekonania, wpleść wątki osobiste, odwołać się do swoich śląskich korzeni.

Właśnie ta śląskość jest tu ładnie pokazana. Przypomniała nam jej powieść "Od jednego Lucypera", którą kilka klubowiczek czytało. Śląskie tematy znalazły się w grupie opatrzonej tytułem "Nie fanzol gupot". Z kolei te dotyczące polityki to "Gorzkie żale", Internetu - "Sieć zaplątana". Jest jeszcze "Sztuka odpoczywania", "Trochę kultury", "Rzeczpospolitych chowanie" i tytułowe "Darcie pierza". Tu tematyka koncentruje się wokół spraw kobiet. Są one bardzo ważne dla autorki, podkreśla wielokrotnie sprawę wolności i wyboru, mówienia przez kobiety pełnym głosem. Postuluje, będąc zwolenniczką feminatywów, by "pokazać w języku całą złożoność świata, który nas otacza".

Wspomina wakacje z dziadkami i świetne seriale w telewizji przeznaczone dla młodych widzów, ubolewając, że obecnie nie ma dla nich takiej oferty. Pisze o starości, o braku anonimowości w Internecie, o nienawistnym języku polityki.

Właściwie to każdy znajdzie tu coś dla siebie. Nie da się jednak czytać tego zbioru zbyt szybko, wtedy może trochę znużyć, tematy "gdzieś uciekną". Lepiej sobie dawkować po kilka, przy okazji wynotować proponowane przez autorkę tytuły lektur. Zwrócić uwagę na pogrubione fragmenty tekstu, które mogą być gotowymi sentencjami. Może warto też iść za radą cytowanego przez Dziewit – Meller w felietonie "Jak być leniwym" Oscara Wilde'a i zamiast pytać: "Co pani (pan) teraz robi?", zadać pytanie: "Nad czym pani (pan) rozmyśla?"

Lektura felietonów z lat 2017 – 2021 z "Tygodnika Powszechnego i z "Polityki" na pewno umożliwi nam rozmyślanie nad wieloma zagadnieniami. Jeśli zaś chcemy poznać, co aktualnie porusza Annę Dziewit – Meller, trzeba sięgnąć po tygodnik "Polityka", ma ona tam wciąż swoją rubrykę.

Wiesława Kruszek - Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja powieści Olgi Tokarczuk pt. “Empuzjon”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: niedziela, 09, październik 2022 14:56

Wiesława Kruszek

“To, co nie może być wyjaśnione, musi być zapomniane”. To fragment “Księgi niepokoju” Fernanda Pessoi otwierającego “Empuzjon”, pierwszą po Noblu powieść Olgi Tokarczuk. Na spotkaniu DKK próbowałyśmy przyjrzeć się wielu z pozoru niewyjaśnialnym sprawom, o których opowiada autorka. Czy na pewno ona? Już w pierwszych zdaniach pojawia się narracyjne “my” zaznaczające swoją obecność czasem teraźniejszym, podczas gdy wydarzenia dotyczące głównego bohatera są opowiadane w czasie przeszłym. Dość szybko też “Bezimienni mieszkańcy ścian, podłóg i stropów” wymienieni wśród osób występujących w powieści określą swój rodzaj - niemęskoosobowy. Czytelnik dostrzeże z czasem, że ktoś jeszcze kryje się jako narracyjne “my”.

Tu trzeba iść tropem tytułu; prof. Przemysław Czapliński określił empuzjon jako “przenośną szkołę wdrażającą do utrzymywania podległości kobiet”. Mizoginistycznych wypowiedzi jest w książce bardzo dużo, co ciekawe autorka podaje na koniec, że sparafrazowała teksty wielu znanych osób. Na tej długiej liście znajdziemy takie m.in. nazwiska: Augustyn, Darwin, Platon, Szekspir, Tomasz z Akwinu. Ciśnienie może się podnieść, gdy czytamy o kobiecie jako “ewolucyjnej guzdrale” czy “społecznym pasożycie”, a jedynym usprawiedliwieniem istnienia kobiety jest macierzyństwo. Ona sama zaś, a dokładnie jej ciało “należy do ludzkości”. Wszystkie te bzdury, jest ich znacznie więcej, wypowiadają leczący się w sanatorium w Görbersdorfie panowie mieszkający w Pensjonacie dla Panów Wilhelma Opitza.

Właściwie w powieści nie ma kobiet; żona Opitza, Klara, popełni samobójstwo na drugi dzień po przybyciu do pensjonatu głównego bohatera, Mieczysława Wojnicza. Klara okaże się jednak znaczącą postacią pozostającą wciąż w tle wydarzeń. Podobnie ważne i symboliczne są tu Frau Brecht i Frau Weber łuskające bób, podobno mieszka z nimi i trzecia kobieta. Tajemniczych i niewyjaśnionych spraw, jak już wspomniałam na początku, jest wiele.

W Görbersdorfie co roku w listopadzie ginie jeden mężczyzna, najpierw to byli miejscowi chłopi, potem leczący się na gruźlicę chorzy. Kto odpowiada za ich śmierć, czy to potomkinie kobiet skazanych w XIX wieku na tortury i śmierć za rzekome czary? Czy są to może empuzy? Poszukiwałyśmy odpowiedzi, nie zawsze je znajdując, ale w tym też jest urok powieści, która zachwyciła wszystkich, a właściwie wszystkie, bo tylko klubowiczki były na spotkaniu.

Bogactwo treści, symboli, znaków, odniesień do “Czarodziejskiej góry”, kontynuacja pewnych tematów poruszanych we wcześniejszych powieściach Tokarczuk powodują, że można dyskutować o “Empuzjonie” bardzo długo. Zwrócić uwagę, jak pani Marta, na wielkie znawstwo w opisach różnych rodzajów kaszlu. Zauważyć, jak pani Ola i pani Monika, wrażliwość na przyrodę, na zwierzęta. Dostrzec, jak pani Janka, metody leczenia dra Kneippa, którego książka była w jej rodzinie i stosowanie się do zaleceń pomogło niektórym krewnym. Zachwycić się, jak pani Ania i właściwie każda z nas, pięknem opisów bukowego lasu, jesiennych górskich pejzaży, szczegółami sanatoryjnego menu, rozkładem dnia kuracjuszy.

W Görbersdorfie “wpada się w dziwny stan umysłu” twierdzi Thilo von Hahn, to jedna z moich ulubionych postaci, interesuje się znaczeniem pejzażu w sztuce. To on nauczy Mieczysia patrzenia “przeziernego”. Na pewno wskazówki przydadzą się i nam, gdy będziemy oglądać wspaniałe obrazy Herri met de Blesa, flamandzkiego malarza z XVI wieku.

Dziwny stan umysłu, o którym mówi Thilo może być spowodowany nalewką schwarmerei. Ma tajemniczy skład, a jej nazwa oznacza marzenia czy rojenia. Raczą się nią często goście Wilhelma Opitza. Na pewno ma ona znaczenie, jak w sumie wszystko w powieści: ikona ze świętą Emerencją, buty, krzesło, kukły z mchu, tzw. Tuntschi, nawet małe ziarenko bobu.

“Empuzjon” to piękna powieść, trzeba koniecznie ją przeczytać, najlepiej nie tylko jeden raz.

Wiesława Kruszek – Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki "Malarz dusz"

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 13, wrzesień 2022 08:06

Wiesława Kruszek

Recenzja powieści Ildefonsa Falconesa “Malarz dusz”

Dziś w naszym DKK podróż do Barcelony początku XX wieku. Przewodnikiem jest pisarz hiszpański Ildefonso Falcones; zasłynął powieścią “Katedra w Barcelonie”. Nikt z klubowiczów jej nie czytał, zaś tytuł “Malarz dusz” od razu nam się spodobał, z zawartością niestety już gorzej.

Chociaż nie wszyscy krytykowali. Najpierw zabrały głos klubowiczki, które chwaliły książkę. Pani Grażyna mówiła o wciągającej akcji, o tym, że dowiedziała się bardzo dużo o sytuacji robotników z początków XX wieku, poruszyły ją realistyczne obrazy nędzy najuboższych warstw społeczeństwa. Z kolei pani Ewa wskazywała na ciekawie wg niej pokazaną postać głównego bohatera, młodego uzdolnionego malarza Dalmaua Sali, który może budzić sympatię czytelnika.

Z tymi opiniami polemizowały pozostałe członkinie DKK, dla których powieść okazała się zdecydowanie za długa. Na ponad sześciuset stronach autor stłoczył mnóstwo postaci, zdarzeń, nieszczęść, szczegółów niewiele wnoszących do akcji, która obfituje w najróżniejsze, często dość nieprawdopodobne, zwroty. Na tę mało racjonalną, dziwną nawet, przemianę bohaterów i motywy ich działania zwracała uwagę pani Janka, np. sztuczność relacji Dalmaua i rodziny jego pracodawcy don Manuela, infantylny związek z jego córką Ursulą. Dla mnie takim najbardziej wydumanym pomysłem jest tu tak bardzo znaczący udział w akcji i jej zwrotach pary bezdomnych dzieci, zwłaszcza Maravillas; dziewczynka w sumie decyduje o losie głównej pary – Dalmaua i Emmy. Sprytu oczywiście mogła ją nauczyć ulica, ale ta ponadprzeciętna inteligencja, znajomość tajników duszy człowieka - to chyba zdecydowanie na wyrost.

Do Emmy Tasies też mieliśmy zastrzeżenia, pani Ola zastanawiała się, skąd u takiej słabo wykształconej osoby wybitne oratorskie umiejętności. Okrzyknięto ją Nauczycielką, miała porywać tłumy, zwłaszcza kobiety. Stała się jedną z przywódczyń Bractwa Republikańskiego. Walcząc o wyzwolenie kobiet zwłaszcza spod wpływu Kościoła, sama nie bardzo radziła sobie z dominacją mężczyzn.

Autor poświęca tym zagadnieniom sporo miejsca i zgodziliśmy się, że jest w tym element poznawczy. Podobnie jak i w skupianiu uwagi na detalach architektonicznych charakterystycznych dla epoki, na pięknie Barcelony, wizjach jej “bożego architekta” Antonio Gaudiego. Jest tego jednak też trochę za dużo i może męczyć analizowanie nowych technik zdobniczych czy detali produkcji płytek ceramicznych.

Ciągnie się ta opowieść “okraszona” kolejnymi nieszczęściami Dalmaua i Emmy, by znaleźć swój finał w niemalże bajkowym zakończeniu, co też wydało nam się zbyt piękne. Chyba mieliśmy za duże oczekiwania wobec tej powieści, która zresztą zaczyna się ciekawie, tylko potem trzeba wykrzesać z siebie dużo silnej woli, by kontynuować czytanie i nie “utonąć” w powodzi wydarzeń i nieszczęść. Bez straty dla fabuły byłoby chyba skrócenie “Malarza dusz”, zwłaszcza że pewne treści powtarzają się.

Wiesława Kruszek – Dyskusyjny Klub Książki przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki A.Staszak - Rita

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 19, sierpień 2022 14:39

Beata Szymczak

Książka Agnieszki Staszak pt. Rita”, to rewelacyjna, wciągająca powieść o kobiecie pochodzącej z mafijnej rodziny, gdzie pełno jest intryg, manipulacji i brutalności. Akcja jest wartka, ciągle coś się dzieje i nie sposób oderwać się, bo chęć poznawania coraz to nowych faktów jest silniejsza. Główna bohaterka - Rita to znana projektantka, która jeszcze przed trzydziestką osiągnęła olbrzymi sukces. Jest ona świetną projektantką bielizny dla pań, mieszka w pięknym, rzymskim apartamencie, ma przystojnego kochanka i na pozór jest szczęśliwa. Jednak pod maską opanowania jaką nosi na co dzień, jest udręczoną przez traumatyczne wspomnienia kobietą, która nie do końca pogodziła się z przeszłością. Przeżyta pięć lat wcześniej trauma pozostawiła ślad w jej oczach. Dowiedziała się wtedy, że miłość jej życia, Leo, nie jest tym, za kogo się podawał, a jej ojciec współpracuje z włoską „Rodziną”. Sprawa nabiera dramatyzmu, gdy okazuje się, że Rita jest w ciąży. Nie chcąc dla siebie i dziecka życia w mafijnym środowisku, ucieka z rodzinnego miasta nad jeziorem Garda i ukrywa się w opuszczonym domu w Toskanii. A wtedy zaczyna się za nią pogoń. Po pięciu latach wraca ona do miasteczka, w którym się wychowała, by uczestniczyć w ślubie jej przyjaciółki Anny. Znajome otoczenie i niezbyt życzliwi jej ludzie przypominają Ricie wszystkie przeżycia jakich doznała. Do tego spada na nią nowe nieszczęście. „Rita”, to relaksująca książka, z ciekawą akcją. Jest niebanalną lekturą na lato.

Recenzja książki B.A. Paris - Dylemat

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 19, sierpień 2022 14:06

Beata Szymczak

Książka B.A. Paris pt. Dylemat to thriller z pogłębioną psychologią bohaterów. Główną postacią powieści jest Livia dojrzała kobieta, od lat, mimo sprzeciwu rodziców, związana z Adamem, z którym stanowią udane i szczęśliwe małżeństwo. Para ma dwójkę dzieci. Livia wkrótce obchodzi 40 urodziny, które zapowiadają się wyjątkowo hucznie. Podjęła też ostatnią próbę pogodzenia się z rodzicami i zaprosiła ich na przyjęcie. Na uroczystość nie dotrze natomiast jej córka, Marnie, która studiuje za granicą, a Livia widzi w tym okazję do wyznania mężowi czegoś, co powinna mu powiedzieć już dawno, co diametralnie zmieni jego życie. Natomiast Adam chce, żeby przyjęcie Livii było idealne, dlatego w tajemnicy planuje ściągnąć Marnie do domu. To ma być jego wielka urodzinowa niespodzianka. W międzyczasie dokonuje jednak szokującego odkrycia. Musi powiedzieć o tym Livii, powinna poznać całą prawdę, choć wolałby nie psuć żonie tego szczególnego dnia, a goście już zaczęli się schodzić. Adam popada w cichą rozpacz, nie wie jaką decyzję należy podjąć, by strat było jak najmniej. Oboje stają przed ważnymi dylematami, które będą rzutować na ich dalsze życie.

Książka B.A. Paris to fascynująca lektura, która idealnie wpisuje się w ramy gatunku. Autorka doskonale potrafi zbudować napięcie, które sprawia, że od powieści nie sposób się oderwać. Powieść skłania czytelnika do przemyśleń na temat tego, czy kłamstwo można usprawiedliwić i jeśli tak, to w jakich okolicznościach. Choć nie daje jednoznacznych odpowiedzi, pokazuje jednak, jakie konsekwencje może mieć ukrywanie prawdy przed najbliższymi.

Recenzja książki M. Witkiewicz - Po prostu bądź

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 19, sierpień 2022 13:33

Beata Szymczak

Powieść Magdaleny Witkiewicz pt. „ Po prostu bądź”, to romans, który  już od samego początku porusza serca, autorka znakomicie przedstawia fabułę książki i wciąga czytelnia dogłębnie. Literatka jest absolwentką Uniwersytetu Gdańskiego, prowadziła własną firmę marketingową, oraz pisała powieści. Twórczyni niejednokrotnie uzyska pochwałę internautów, oraz otrzymywała nagrody za swe publikacje. Książka pt. „Po prostu bądź”  to powieść która na długo zostaje w pamięci, autorka zapoznaje czytelnika z bohaterką, której życie jest poukładane, ma ona skończyć dobrą szkołę i wyjść za mąż za dobrego i pracowitego człowieka który mógłby zamieszkać w przytulnej wiosce i odziedziczyć gospodarstwo, jednak plany i marzenia Pauliny są odmienne od poglądu jej rodziców. Pragnie ona skończyć liceum i wyjechać do miasta, tam poznaje pewnego młodzieńca do którego z dnia na dzień coraz bardziej się przekonuje, odnajduje bliskie im cechy. W pewnym momencie między tymi dwojga ludźmi budzi się uczucie,  kochankowie nie są w stanie nad nim zapanować. W każdej sytuacji są dla siebie bliżsi uczucie przeradza się w romans i miłość. Pewnego dnia zdarza się tragedia,  w którym ginie ukochany Aleks. Wypadek przygnębia Paulinę ,kobieta po stracie ukochanego nie może sobie poradzić, szczęście które miała prysnęło jak bańka mydlana, dla młodej dziewczyny ta strata to koniec bycia szczęśliwym. Jednakże u jej boku jest przyjaciel na którego wspólnie z Aleksem mogli liczyć. Łukasz chce pomóc młodej kobiecie i ukoić jej cierpienie po stracie Aleksa. Proponuje on jej układ na który kobieta się decyduje. Bohater jest dla Pauliny oazą nadziei na lepsze jutro, pomaga w obowiązkach dnia codziennego. Między kochankami  wzrasta zainteresowanie, przyjaźń i miłości która na nowo buduje serce Pauliny. Poruszająca historia jest balsamem dla duszy. Kompozycja książki trzyma czytelnika w napięciu, przerażeniu i nagłym dobrym zwrocie akcji. Magdalena Witkiewicz w fenomenalny sposób przedstawia historię, uczucia. Romans pozostaje na długo w pamięci czytelników.

Recenzja powieści Philipa Rotha “Amerykańska sielanka”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 09, sierpień 2022 10:10

Wiesława Kruszek

Ameryka - słowo będące u nas synonimem bogactwa, dostatku, wielkich możliwości. Przez lata nasi przodkowie emigrowali tam w pogoni za lepszym życiem. Od tego zaczęliśmy naszą rozmowę o powieści Philipa Rotha “Amerykańska sielanka”. Książka nam się spodobała, chociaż z jej czytaniem było trochę ciężko. Może przytłaczać natłok szczegółów, drobiazgowych opisów, licznych dygresji i wspomnień, bez żadnego porządku i chronologii. Niekiedy wkrada się tu nawet pewien chaos. Trzeba zatem bardzo uważnie śledzić tok narracji i podążać za narratorem pierwszoosobowym, w części pierwszej “Raj zapamiętany”, a potem trzecioosobowym w rozdziałach “Upadek” i “Raj utracony”.

Na ponad 600 stronach poznajemy historię amerykańskiego Żyda Seymura Irvinga Levova o wyglądzie Szweda, stąd jego przydomek. Realizuje on american dream, wszystko mu się udaje, jest świetnym sportowcem, obejmuje rodzinną fabrykę rękawiczek, żeni się z miss New Jersey, zamieszkuje w pięknym domu, rodzi się wymarzona córeczka Merry. Jego życie może budzić zazdrość. Nagle “amerykańska sielanka” kończy się i rodzina Szweda wpada w “amerykański obłęd” za sprawą córki.

Seymur Levov analizuje przyczyny, które doprowadziły jego ukochaną Merry do aktów terrorystycznych. Obwinia się nieustannie, sięga w przeszłość, wspomina, drąży, dlaczego prysł jego amerykański sen. Te dywagacje Szweda odsłaniają nam początki rodzinnego interesu produkcji rękawiczek, pokazują Amerykę z czasów II wojny światowej, wojny w Wietnamie i kolejnych lat. Zgodnie przyznaliśmy, że te niewątpliwie bardzo interesujące zagadnienia mogą nieco nużyć, gdy autor np. drobiazgowo zapoznaje nas z cyklem produkcyjnym rękawiczek czy hodowlą bydła, którą zajęła się żona Szweda, by odejść od postrzegania jej wyłącznie w kategoriach pięknej kobiety, byłej miss.

Czasem ma się wrażenie po prostu natłoku słów i rodzi się pytanie, dlaczego autor raczy nas tyloma szczegółami. Zastanawialiśmy się, czy to może chęć pokazania dokładnie drogi Levovów do sukcesu, ich wielkiej pracowitości, upartego dążenia do celu, woli włączenia się w amerykańską społeczność. Szwed bardzo podkreśla swą miłość do Ameryki, odchodzi od wiary przodków. Ożeniony z irlandzką katoliczką wychowuje córkę bezwyznaniowo.

Stara się wyzwolić z obyczajów żydowskich, z tradycji judaizmu. Żyjąc w bardzo zróżnicowanym amerykańskim społeczeństwie, dąży do tego, “by każde następne pokolenie miało mieć więcej od poprzedniego”. Rozterki ojca Merry, analizowanie przyczyn porażki wychowawczej nie dają odpowiedzi, co właściwie poszło nie tak. O nieporozumieniu pokoleniowym, walce między rodzicami i dziećmi pada tu wiele słów, a przecież wciąż nie dajemy rady rozwiązać tego odwiecznego dylematu.

Podkreślając wartość “Amerykańskiej sielanki” w poznawaniu tamtejszego społeczeństwa, zwróciliśmy też uwagę na ironię i humor niektórych fragmentów. Rozbawiły nas perypetie związane z produkcją futra z chomików, które małoletni brat Szweda Jerry podarował swej wybrance czy ucieczka byka Hrabiego z obejścia i sprowadzenie go po kilku dniach przez żonę i córkę Levova z powrotem do obory. Świetna jest rozmowa ojca Szweda z przyszłą synową na tematy związane z wiarą.

Przyznaliśmy, że trudno jest nam uchwycić w pełni niektóre nawiązania obyczajowe, religijne i kulturowe. Amerykańskie Święto Dziękczynienia z obowiązkowym indykiem określone przez Rotha jako “moratorium na wzajemne żale i pretensje” przypomina chyba trochę naszą Wigilię. Z pewnością powieść jest bardzo amerykańska, uhonorowana Nagrodą Pulitzera należy do klasyki literatury amerykańskiej. Warto ją przeczytać, a potem może sięgnąć do kolejnych części trylogii Philipa Rotha.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki "Blask" Eustachego Rylskiego

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 12, lipiec 2022 08:44

Wiesława Kruszek

Eustachego Rylskiego zaliczam do swoich ulubionych pisarzy. Czytam jego kolejne książki, począwszy od debiutanckiego dyptyku “Stankiewicz. Powrót” wydanego w 1984 roku.

W naszym klubowym gronie już dwukrotnie dyskutowaliśmy o jego prozie - powieści “Warunek” i “Obok Julii”. Tę ostatnią Rylski uważa za swoją najlepszą książkę. Zgadzam się z nim, choć akurat najchętniej to wracam do esejów zebranych w tomie “Po śniadaniu”.

“Blask”, wydany w 2018 roku, nie jest lekturą łatwą. Przyznali to wszyscy klubowicze, jednocześnie podkreślając, że po trudnych początkach powieść bardzo zaciekawia. Autor w jednym z wywiadów powiedział, że jego zamiarem było, żeby “Blask” “nie fotografował naszej rzeczywistości, ale jednocześnie ani na moment nie tracił jej z pola widzenia”. Cóż to za rzeczywistość, której jesteśmy świadkami? To wizja kraju (Polski), gdzie panuje chaos, dyktator usuwa się w cień (do pensjonatu Wrzos na Podlasiu). Falanga rusza na wojnę, a gdy ta w końcu nie wybucha, formuje się w gangi.

Państwo zaczyna być bliskie rozkładowi. W rządzie są ministrowie do spraw nieznanych czy też tacy, których nagradza się za cynizm. Panują upały, przyroda marnieje, w wybetonowanych miastach trudno żyć. Ludzi zaczyna trawić tajemnicza zaraza. Na tym tle ogólnego chaosu i rozkładu pensjonat Wrzos zdaje się być azylem bezpieczeństwa. Odchodzącemu Donowi towarzyszy wierny “pobłażliwie traktowany Piętaszek”, to Fabian Grabowski zwany Gaponią. Eustachy Rylski nie bez powodu wybrał Podlasie, wiele razy podkreślał w swoich wypowiedziach, że “jego pejzaże rzucają na kolana”, zaś w jednym z esejów z tomu “Jadąc” pisał pięknie, że “...na południowym Podlasiu noc czerwcowa osiąga apogeum przyjaznej tajemniczości”.

Bardzo ciekawa jest postać Gaponi, który trwa przy Donie, choć ten powoli odchodzi, w dość niezwykły sposób. Próbuje w tym chaosie i bezładzie ocalić piękno skryte metaforycznie w obrazie pięknych kobiet wychodzących z morza, ich skóra błyszczy od słońca. “Blask” jest tytułem rozprawy pisanej przez Fabiana Grabowskiego, jego pracy doktorskiej.

Ta postać wzbudziła w nas różne odczucia. To rusycysta, mizantrop i konformista. Niby wycofuje się, a jednak chce brać udział w polityce, co w końcu doprowadzi go do roli kozła ofiarnego. Budzi sympatię, ale i niechęć, w sumie włączając się do walki o władzę. Z pewnością nie ma ochoty w pełni w niej uczestniczyć, zdecydowanie lepiej czuje się siedząc przy kominku w pensjonacie Wrzos i czytając w kółko swoim współtowarzyszom “Zapiski myśliwego” Iwana Turgieniewa. Tę lekturę wybrał Rylski także bardzo świadomie. W eseju “Arina Timofiejewna” z przywoływanego już wcześniej przeze mnie zbioru “Po śniadaniu” pisze o “Zapiskach myśliwego”, że “...to rzecz o zdrowiu, mocy, namiętności, męskich pasjach i wielkiej urodzie chwil”. Na tę właśnie “urodę chwil” Eustachy Rylski kładzie nacisk w całej swojej twórczości, powtarzając za Turgieniewem, że zanim wszystko się skończy, dobrze jest po prostu pozachwycać się “urodą życia i świata, nawet jeśli jest tylko mgnieniem”.

Tytułowy “blask” może w jakimś sensie to oznaczać, choć może też odnosić się do złudnej obietnicy danej narodowi na początku rządów Dona. Śledziliśmy podczas naszej klubowej dyskusji kolejne aluzje, odniesienia do naszej rzeczywistości, do sytuacji politycznej. Po czterech latach, które minęły od wydania, powieść nic nie straciła na aktualności, przeciwnie, niestety zyskała. Mnóstwo w niej trafnych ocen, diagnoz i refleksji na temat narodu, ludzi władzy, walki o tę władzę, różnych afer.

Te gorzkie i często dość bolesne refleksje napisane są, jak to u Rylskiego, pięknym stylem, zdaniami długimi i rozbudowanymi, z dosadnym czasem słownictwem i z archaizmami. Można doszukać się odniesień do wcześniejszych utworów pisarza. Gaponia ma spotkanie w hotelu Excelsior – tu przypomina się świetne opowiadanie “Dziewczynka z hotelu Excelsior”. Z kolei wspomnienie “białej armii, która postawiła się chaosowi” nawiązuje do Maxa Rogoyskiego z “Powrotu”.

Zgodnie uznaliśmy “Blask” za bardzo interesującą powieść, choć niewątpliwie najtrudniejszą z trzech przez nas omawianych. Na pewno warto ją przeczytać, jednakże z zaleceniem niespiesznej, uważnej i refleksyjnej lektury.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki

przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki "Rana" Wojciecha Chmielarza

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 06, czerwiec 2022 12:45

Wiesława Kruszek

Recenzja powieści Wojciecha Chmielarza “Rana”

Wojciech Chmielarz umieścił akcję swojej powieści w prywatnej szkole na warszawskim Mokotowie. Właśnie zatrudniła się w niej nauczycielka matematyki Klementyna Jastrzębska. Nie zdąży poznać jednej z uczennic, bo ta ginie pod kołami pociągu. Tak wkraczamy w świat “Rany” odmierzany kolejnymi “lekcjami” (nazwy rozdziałów), w “przerwach” zaś poznajemy mroczną przeszłość Klementyny.

Kompozycja książki przypadła do gustu wszystkim klubowiczom, podkreślaliśmy zgodnie umiejętne budowanie napięcia i wartką akcję, niemożność odgadnięcia, kto jest sprawcą morderstw. Nie jest to jednak typowy kryminał, nie ma tu prowadzącego śledztwo komisarza czy detektywa. Funkcję tę przejmuje jeden z uczniów, Gniewko, zmuszając niejako do współpracy matematyczkę.

Gniewko to nastolatek z pewnymi dysfunkcjami, pochodzi z rozbitej rodziny. Jego klasowa koleżanka Karolina jest córką dyrektorki szkoły, jej rodzice jeszcze mieszkają razem, ale łączą ich tylko interesy - są właścicielami szkoły. Tu w naszej dyskusji była okazja do rozważań nad tzw. dobrymi domami, nad kondycją rodziny. Autor pokazuje samotność tych dzieciaków, brak zainteresowania ze strony rodziców, ograniczanie się do zaspokojenia potrzeb materialnych.

Osobny temat naszej rozmowy stanowiła główna bohaterka, jej traumatyczne dzieciństwo i przeniesienie swoich przeżyć na dorosłe życie. Mnie Klementyna przypomniała nauczycielkę z reportażu Mariusza Szczygła “Śliczny i posłuszny”. Inni klubowicze też mieli w pamięci tę bulwersującą sprawę z 1981 roku.

U Chmielarza jest oczywiście trochę inaczej. Problem przemocy w rodzinie niestety jednak wciąż powraca i co jakiś czas słyszymy o kolejnej takiej tragedii. Tu była okazja, by podzielić się naszymi nauczycielskimi doświadczeniami - mamy w naszym gronie emerytowane nauczycielki, a pani Ola wciąż dzielnie niesie “kaganek oświaty”.

Niewesołe refleksje budziły też kwestie afery reprywatyzacyjnej poruszone przez autora, łapówkarstwo, tzw. lewe interesy, chęć bogacenia się za wszelką cenę. Choć brzmi to wszystko dość ponuro, to czyta się powieść dobrze. Chmielarz pisze sprawnie, stara się pokazać w “Ranie” problem zła, skłania czytelnika do refleksji. Nasza ożywiona dyskusja jest tego dowodem.

Polecamy powieści Chmielarza, niebawem ukaże się kolejna część jego bardzo poczytnej serii z komisarzem Mortką.

Wiesława Kruszek – Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej
w Sieradzu

365 dni B.Lipińska

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 27, maj 2022 11:24

Beata Szymczak

Książka pt. „365” dni Blanki Lipińskiej to pikantny erotyk, który opowiada historię młodej kobiety, która podczas wakacji z chłopakiem i znajomymi, zostaje porwana przez zniewalająco przystojnego Massimo Toricelli, głowę sycylijskiej mafii. Mężczyzna podczas zamachu na życie ma wizję w której widzi piękną twarz bohaterki Laury Biel. Podczas pobytu w szpitalu  zdrowie Massimo diametralnie się poprawia i mężczyzna obiecuje sobie odnalezienie kobiety z własnej wizji. Człowiek ten daje dziewczynie 365 dni na to, aby pokochała go i z nim została.  Przez pierwsze dni Laura postanawia uciec, jest zdruzgotana porwaniem, jednakże możliwości ucieczki są nikłe, ponieważ jest ona strzeżona. Kobietę zażenowana zachowaniem mężczyzny nie wierzy w jego wizje i za wszelką cenę chce opuścić dom. W pewnym momencie jednak coś w niej pęka i podczas spotkań z Massimo zmienia poglądy. Serce bohaterki otwiera się na przystojnego mężczyznę, w jego obecności Laura dostrzega czułość, czuje się bezpieczna. Sytuacja coraz bardziej zbliża oboje bohaterów.

Moralność Pani Piontek

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 23, maj 2022 15:48

Beata Szymczak

„Moralność pani Piontek” to ciepła, romantyczna, olśniewająca humorem i celnymi obserwacjami komedia zabawnych pomyłek i zbiegów okoliczności. To historia, która nie tylko dostarcza rozrywki i poprawia humor ale zawiera też w sobie kilka uniwersalnych prawd, o których zawsze należy pamiętać – jak chociażby tę, że należy cieszyć się życiem, tak po prostu, i nie odmawiać sobie chwil przyjemności, choćby tych najdrobniejszych, bowiem nigdy nie wiadomo, co nas w życiu spotka – po co więc odkładać wszystko na później?

Postaci w powieści Witkiewicz rysowane są kreską raczej grubą. Główną bohaterką jest Gertruda Poniatowska, z domu Piontek - wcielenie stereotypu upiornej mamuśki, postać niezwykle barwna, wyrazista, ekscentryczna, jedyna w swoim rodzaju. Ta pochodząca ze wsi kobieta od zawsze uważała siebie za lepszą od innych. Kiedy więc na jej drodze stanął Romuald Poniatowski, postanowiła uczynić wszystko, by zostać jego żoną. Nie liczył się nawet wygląd przyszłego męża – grunt, że dzięki niemu będzie nosiła TAKIE nazwisko. 

Pani Poniatowska pija kawę tylko z eleganckich, porcelanowych filiżanek, ze śmietanką i ciasteczkiem na spodeczku. Uwielbia szpilki na jak najwyższym obcasie (oczywiście od znanych projektantów), których ma tyle, że nie zdąży znosić ich do końca życia. Szpilki od Louboutin planuje założyć do trumny. Jej hobby to chodzenie na pogrzeby i to nie tylko znajomych, ale też ich znajomych i członków ich rodzin, bliższych bądź dalszych. Mąż - pantoflarz nie ma w domu nic do gadania, woli przytakiwać i usuwać się w bok, byle tylko mieć święty spokój.

Najbardziej na świecie pani Gertruda kocha swojego syna, nazwanego na cześć króla, Augustynem. Nim się narodził, zdążyła zaplanować mu całe życie – najlepsze przedszkole, szkoła, a potem studia, po których zostanie laryngologiem.

Wszystko w życiu pani Gertrudy przebiega zgodnie z planem. Doskonale wie, czego chce, i nie znosi sprzeciwu. Ale bliscy Gertrudy mają tego dość i pragną jedynie odpoczynku od jej szalonych pomysłów.

Ukochany syneczek Augustyn w pewnym wieku zaczął się buntować i robić upiornej mamuśce na złość, co w ostateczności zaowocowało tym, że zamiast laryngologiem został… ginekologiem. Augustyn marzy, by miłość matki nie oplatała go niczym macki. Nie jest przecież małym chłopcem-ma już 35 lat! Podejmuje desperacką decyzję - wyprowadza się i to natychmiast, mimo protestów swojej rodzicielki i usilnych prób zatrzymania go w domu.

„Gertruda była zdruzgotana. Jej jedyny, wychuchany syneczek opuszcza gniazdo rodzinne i ona, matka opiekuńcza, nie będzie miała kontroli nad lafiryndami, które będą do niego przychodzić, czyhając na jego nazwisko i pochodzenie! Ona już wie, do czego zdolne są kobiety, by zdobyć mężczyznę! Zołzy jedne…”

Augustyn wynajmuje mieszkanie od sympatycznej i bardzo zapobiegliwej pani Halinki. Starsza pani owo lokum wynajmuje także niejakiej Anuli, studentce, świeżo po zawodzie miłosnym, nagle pozbawionej pokoju w akademiku. Bogu ducha winna dziewczyna z miejsca zostaje uznana przez mamuśkę jej współlokatora za ową lafiryndę mającą chrapkę na ich nazwisko. A tak być przecież nie może! Koniecznie trzeba z tym coś zrobić!

Tymczasem w życie Anuli wkracza, najlepszy przyjaciel Augustyna i zarazem lekkomyślny podrywacz Cyryl, zwany Przebrzydłym …

Romuald, mąż Gertrudy pozazdrości synowi. Sprytnie zrobi wszystko, by to Gertruda go porzuciła. Bo przecież takich kobiet jak ona się nie porzuca... W najgorszym życiowym momencie Gertrudy do sąsiedztwa wprowadza się na pozór spokojna rodzina. Rodzice są bardzo zajęci, ale... Przecież dom obok, a właściwie za ścianą bliźniaka mieszka urocza starsza pani, która można przecież czasem zająć się dziećmi...

Dobre ciastko

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 13, maj 2022 14:58

Beata Szymczak

      „Dobre ciastko” Joanny Dubler to odważny i zaskakujący erotyk, autorka w szczegółach opowiada o sprawach intymnych dwojgu ludzi. Poznajemy młodą kobietę Zuzannę, a także jej napalonego erotycznie chłopaka Konrada. Wydawałoby się, że bohaterka funkcjonuje w udanym, idealnym związku z przystojnym Konradem. Prawie idealnym, jej mężczyzna ma zbyt duże oczekiwania seksualne, których młoda kobieta nie zamierza spełniać.  Związek po dłuższym kryzysie rozpada się, dodatkowo przyczyną rozpadu w związku staje się wieloletni przyjaciel Konrada Borys, który to wmawia że sprawy intymne grają pierwsze skrzypce. Zuzanna po rozstaniu usilnie próbuje znaleźć faceta. Przeraża ją samotność, i to że nieuchronnie zbliża się do trzydziestki, marzycielka o wielkiej miłości rodzinie, a tu życie sprawiło psikusa i marzenia rozmyły się jak bańka. Niemniej jednak życie kobiety zmienia się, po traumatycznym rozstaniu wdaje się w romans z mężczyzną u którego boku chce spędzić przyszłość. Mimo świadomości, że Marcin jest w trakcie rozwodu i nie ma czystej karty życiowej ponieważ ku jej zaskoczeniu jest jeszcze dziecko nadal chce zawierzyć mu swoją przyszłość. Życie czasami ma inne plany na nas w pewnym momencie zaczyna mieć coraz bliższe relacje z przyjacielem byłego partnera. Zuzia coraz bardziej zaprzyjaźnia się z Borysem i w ich relacji jest ciągła chęć zaprzyjaźniania się ze sobą, czują się doskonale w swoim towarzystwie. Powieść jest zaskakująca, wciąga i ukazuje jak życie staje się przewrotne i że zawsze trzeba mieć oczy otwarte bo nigdy nie wiadomo za którym rogiem ulicy znaleźć można miłość.

Zimowy ogród

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 13, maj 2022 09:26

Beata Szymczak

„Zimowy ogród” Kristin Hannah to opowieść o przeszłości, która zmienia teraźniejszość. Autorka niezwykle płynnie i spójnie łączy przeszłość z teraźniejszością, a czytelnik poznaje losy bohatera począwszy od jego dzieciństwa, przechodząc aż do okresu dorosłości.

Początek powieści to wyraziście zarysowane sylwetki trzech, całkowicie różnych, ale silnych, zdeterminowanych kobiet – matki oraz dwóch córek, które stają przed wieloma wyzwaniami oraz trudnymi życiowymi wyborami. Kobiety łączą więzy krwi, lecz nie uczucia - każda z nich ma problemy w ich okazywaniu.

Meredith i Nina Whitson są tak różne, jak tylko różne mogą być siostry. Jedna zajmuje się dziećmi i rodzinną firmą, druga jest słynną fotoreporterką. Choć siostry są całkowicie różne, łączy je jednak jedno – miłość oraz niezwykła, wręcz idylliczna relacja z ojcem, który jest powiernikiem ich sekretów oraz łącznikiem pomiędzy nimi a zamkniętą, trzymającą na dystans córki matką. To z tatą utożsamiają najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa oraz usilne próby naprawienia relacji z Anją, mamą.

Kiedy ich ukochany ojciec zapada na ciężką chorobę, Meredith i Nina trwają przy nim razem z zimną i obojętną wobec nich, pozbawioną uczuć matką. Przed śmiercią ojciec wymusza na żonie obietnicę: ma opowiedzieć córkom bajkę, którą rozpoczęła wiele lat temu i nigdy nie skończyła. Tym razem ma dokończyć.

Kiedy Evan Whitson umiera, świat trzech kobiet lega w gruzach – ani matka, ani córki nie potrafią odnaleźć się w tych, jakże przykrych, okolicznościach. Siostrom przyświeca jednak prośba ojca wypowiedziana na łożu śmierci – poznanie matki za sprawą opowiadanej przez nią bajki. Meredith i Nina stają przed trudnym zadaniem, lecz znajdują dzięki temu wspólny mianownik – pragnienie wysłuchania opowieści Anji oraz rozwikłanie zagadki, jaką w sobie skrywa. Siostry wierzą, że dzięki temu będą mogły się do niej zbliżyć i poczuć matczyne ciepło, którego tak im zawsze brakowało. Nie będzie to łatwe, niemniej młodsza z sióstr, Nina, jest motorem napędzającym do działania i nie pozwala im odpuścić.

Czy siostrom uda się odkryć skrywaną przez lata tajemnicę matki i dotrzeć do tego, kim tak naprawdę jest? Czy zgodnie z wolą ojca, opowieści Anji zbliżą całą trójkę? Czy matka wpuści córki do swojego, skrywanego przez lata, świata?

Pomimo tego, że Anja bardzo uwielbiała męża nie jest jej łatwo mówić o przeszłości, która jest przyczyną emocjonalnego chłodu i braku więzi z córkami. Powrócenie do tradycji sprzed lat, gdy nocą, w całkowitych ciemnościach opowiadała córkom bajkę - nie bajkę o dziewczynie ze Śnieżnego Królestwa wydaje się dobrym rozwiązaniem. Stopniowo zaczyna się przełamywać i nie opowiada już bajki, lecz historię Wielkiego Terroru w Związku Radzieckim lat 30-tych XX w. oraz oblężonego, głodującego Leningradu podczas II wojny światowej. To obraz radzieckich kobiet, które codziennie walcząc o kawałek chleba z trocinami, czy gotując zupę z kleju do tapet czy kleju stolarskiego, usiłowały ratować życie swojej rodzinie. Bajka Anji to też historia wielkiej, wieloletniej miłości, która miała swój początek właśnie wówczas, w czasie drugiej wojny światowej w mroźnym Leningradzie, zaś finał znajdzie współcześnie, na Alasce.

Recenzja książki “Pędzę jak dziki tapir. Bartoszewski w 93 odsłonach” Marka Zająca

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 10, maj 2022 07:44

Wiesława Kruszek

Marek Zając, dziennikarz i bliski współpracownik Władysława Bartoszewskiego, przybliża w swojej książce sylwetkę profesora. Nie jest to jednak jakieś pomnikowe dzieło, a niezwykle sympatyczne spojrzenie na tego wielkiego człowieka poprzez anegdotyczne opowieści o nim. Jest ich 93, tyle lat przeżył Bartoszewski.

Wszyscy klubowicze zgodnie stwierdzili, że lektura tej książki dostarczyła im mnóstwa przyjemności i radości. Każdy miał zaznaczone co celniejsze cytaty, dowcipne, a jednocześnie mądre powiedzenia pana profesora. Przerzucaliśmy się zatem kolejnymi żartami, nawet tymi nawiązującymi do tragicznych obozowych doświadczeń, bo, jak zaznacza Zając, do tego typu humoru “prawo mają wyłącznie więźniowie obozów koncentracyjnych”.

Wszystkie 93 historie - krótkie, czasem półstronicowe, dłuższe, na stronę i więcej - pokazują barwny portret Bartoszewskiego, podkreślają jego ciągłą aktywność, optymizm, poczucie humoru, dystans do siebie. Zwraca uwagę to, że nie lubił patosu, kombatanctwa, unikał mówienia o sobie, chociaż był wielkim gadułą, jednak zawsze słuchano go z uwagą. Inna sprawa, że byli i tacy, którym to przeszkadzało. W książce znalazły się też obraźliwe cytaty z anonimów, które dostawał profesor. Staraliśmy się, by na naszym spotkaniu zaledwie wspomnieć o nich, bo przecież nie warto zajmować się takimi obrzydliwymi tekstami.

Na szczęście to tylko jedna z 93 odsłon. Oprócz nich są tu także dołączone różne myśli i refleksje Bartoszewskiego, m.in. o miłości i przyjaźni, o wolności, prawdzie, o wartościach, którym warto być wiernym. Zacytuję może jedną z takich myśli: “Nie posiadamy recepty na nieomylność i nie wszyscy przed nami byli kryminalistami, agentami i łobuzami”.

Przypomina też Marek Zając najsłynniejsze powiedzenie “Warto być przyzwoitym”, ale zaznacza, że profesor często się denerwował, że nie jest tu przez wielu rozumiany. Przytacza więc jego wyjaśnienie, kończące się słowami: “Dlatego rzadko się opłaca, ale zawsze warto być przyzwoitym”.

Książkę bardzo mocno i zgodnym chórem polecamy. Czyta się ją szybko, ale i chce się do niej wracać, by zapamiętać chociaż część celnych powiedzonek i mądrych myśli. Tych, którzy poczuli niedosyt, zachęcamy do lektury uzupełnionego w tym roku wydania, gdzie Zając rozszerza liczbę odsłon do 123, jest tam też wstęp Adama Bodnara i rysunki Henryka Sawki.

Wiesława Kruszek – Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki "Małe kobietki"

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 11, kwiecień 2022 15:22

Wiesława Kruszek

Louisa May Alcott to amerykańska pisarka uchodząca za jedną z pionierek literatury kobiecej i powieści dla dziewcząt. Określana jako feministka, żyła w XIX wieku; sławę przyniosła jej powieść “Małe kobietki” i jej kontynuacja “Dobre żony”. Inspiracją było życie autorki i jej trzech sióstr.

Wydana w 1868 roku powieść przedstawia losy czterech sióstr March: Meg, Jo, Beth i Amy. Ich ojciec jest pastorem, walczy w wojnie secesyjnej. Wcześniej stracił majątek, rodzina jest biedna. Matka, zwana Marmisią, prowadzi dom przy pomocy służącej Hanny. Dwie najstarsze córki pracują, Meg jako guwernantka, Jo jako dama do towarzystwa bogatej ciotki. To bardzo ogólny zarys treści tej książki, liczącej sobie ponad 500 stron, pięknie wydanej, ilustrowanej zdjęciami z filmu z 2019 roku. Zawiera ona oprócz “Małych kobietek” i “Dobre żony”. Większość klubowiczów przeczytała całość, choć, jak przyznali, ciężko było przedzierać się przez często irytujący dydaktyzm, infantylizm, banalność i ckliwość opisów.

Powieść się przestarzała i wiele zawartych w niej uwag i rad “trąci myszką”. Pojawiła się też sugestia, że może to my, klubowicze, jesteśmy na nią za starzy. Gdybyśmy przeczytali ją w fazie fascynacji Anią Shirey, może by nam się bardziej podobała. Choć i teraz podnoszone były głosy w jej obronie. Część osób podkreślała ładnie pokazany klimat relacji rodzinnych w domu Marchów, serdeczne więzi łączące siostry, praktyczność rad dawanych im przez matkę, wreszcie ciekawe charaktery dziewcząt, dość niezależnych, jak na tamte czasy.

Na uwagę na pewno zasługuje ich bogata wyobraźnia, ładnie pokazana przez Alcott, potrafią one wcielać w życie swoje małe pragnienia, dobrze się przy tym bawiąc. Wszyscy zgodziliśmy się co do tego, że staroświeckość powieści ożywia humor panien March. Zwłaszcza Jo i Laurie, wnuk zamożnego sąsiada Jamesa Laurence’a, wnoszą do książki ducha dobrej zabawy, dowcipnych i ciekawych rozmów.

Analizując charaktery głównych bohaterek, zastanawialiśmy się nad sposobem pokazania jednej z sióstr, nieśmiałej Beth i jej dość tajemniczej choroby. Typową przedstawicielką dziewcząt tamtego czasu wydała nam się Meg. Uzdolniona plastycznie Amy nie wzbudziła sympatii, choć jej pobyt w Europie wpłynął na nią korzystnie. Najciekawszą postacią jest na pewno Jo – pisze i publikuje opowiadania, a potem powieść. Jest najbardziej niezależna spośród sióstr, oczytana i zdecydowana w tym, co chce robić i jak chce żyć. Czy wytrwa w swoich postanowieniach? Cóż, życie przynosi niespodzianki.

Omawiając tę książkę, z ulgą (odnoszę to do klubowiczek) zauważyłyśmy, jak ponad 150 lat, które minęły od czasu jej wydania, zmieniło postrzeganie kobiety, jej pozycję w rodzinie i społeczeństwie. Trudno dziś poważnie traktować wiele uwag Marmisi czy samej narratorki zalecającej np. odpowiednie postępowanie dziewcząt i chłopców w stosunku do starych panien.

“Cukierkowe” i “lukrowane” opisy rażą infantylizmem, np. opis róż ”uradowanych” i “zarumienionych z podniecenia”, które w dodatku “szepcą do siebie” i “chylą główki”. Trudno się czyta sepleniące wypowiedzi synka Meg i niepoprawne gramatycznie zdania Hanny. Czy czarnoskóra służąca “musi” nie znać dobrze języka, którym wszyscy wokół niej się posługują i go nie kaleczą?

Podsumowując nasze rozważania, stwierdziliśmy, jednak w większości, że “Małe kobietki” nie przystają za bardzo do dzisiejszych czasów, trochę nudzą i rażą dłużyznami. Zaleciliśmy zgodnie film na motywach powieści Alcott - piękne kostiumy, wnętrza, krajobrazy, uroda aktorek i aktorów sprawiają, że ogląda się go z dużą przyjemnością.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja książki "Sonnenberg" Krzysztofa Vargi

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 07, marzec 2022 08:22

Wiesława Kruszek

Recenzja powieści Krzysztofa Vargi “Sonnenberg”

Zaczęliśmy nasze rozważania od ogólnych wrażeń dotyczących “Sonnenbergu” i jasne się stało, że nie wszystkim przypadła ta powieść do gustu. Należę do osób zachwyconych nią i dlatego starałam się pokazać jej walory. To przede wszystkim piękny obraz miasta, które niewątpliwie jest równorzędnym, obok Andrasa, bohaterem. I tu akurat pełna zgoda klubowiczów, wszystkim podobał się Budapeszt, po którym oprowadza nas pracownik naukowy zajmujący się modernistyczną literaturą austriacką. Napisałam oprowadza, bo faktycznie podczas czytania ma się wrażenie spacerowania po ulicach, placach, mostach, jeżdżenia tramwajami i autobusami, sporadycznie taksówką (Andras nie ma samochodu), wstępowania do knajp na szprycera, zwiedzania pięknego cmentarza Farkasreti, gdzie bohater widzi nawet śmierć pod postacią dziewczyny w szarej sukience. Tylko on doświadcza tej wizji, towarzysząca mu Virag zarzuca mu “wycofywanie się w sferę fikcji literackiej”. Nie jest to bezzasadne, bo nasz bohater obok zajmowania się modernizmem austriackim sam pisze powieść. Idzie mu jednak ciężko, wciąż jest właściwie na etapie zbierania materiału.

Tu dochodzimy do rozdźwięku wśród klubowiczów. Andras jest leniem i nieudacznikiem, przez co nie wzbudził sympatii, zarzucono mu niedojrzałość, brak zajęcia, niektórzy zastanawiali się, cóż on robi po całych dniach i z czego właściwie żyje. Tymczasem przecież bohater sam mówi nam: “Życie moje wbrew pozorom było ustatkowane, od lat chadzałem do tej samej pracy (…) spotykałem się z tymi samymi ludźmi”. Attila, Zsolt, Laci – to jego przyjaciele, z nimi spędza czas w knajpach, dyskutuje na różne tematy. Czy to jednak prawdziwa przyjaźń, skoro Andras skrzętnie ukrywa przed nimi swój romans z Agnes? Gdy poznamy szczegóły tego związku, może nie wyda nam się dziwne utrzymywanie tajemnicy.

Dla mnie Andras rzeczywiście wydaje się sfrustrowanym mężczyzną w średnim wieku i w długim (479 stron) monologu wewnętrznym próbuje dokonać swoistego rozliczenia z życiem, z samym sobą. Budzi jednakże moją, i niektórych klubowiczów, sympatię, to erudyta, którego Varga wyposażył w wiedzę z różnych dziedzin, nie tylko z literatury. Andras zna dobrze historię Węgier, wie dużo o przemyśle porno, sporcie, o samobójcach, sławnych kryminalistach. Wspaniałe, liczne dygresje stanowią właściwie osobne historie, np. o ojcu, o różnych markach perfum, o Kalwinie.

I tu z kolei część osób uważała, że to nadmierne przegadanie powieści, za wiele tych historii, niepotrzebne przeładowanie treści. Może część z nich należało pominąć. Rozumiem to, ale nie podzielam tych opinii, dla mnie nic tu nie jest zbędne. Pewna trudność w czytaniu oczywiście jest, tym bardziej, że to tekst ciągły, bez rozdziałów. Myślę, że szybko można przywyknąć do takiej narracji. Na uwagę zasługuje piękny język, długie, często na pół strony, zdania, humor, celne i trafne spostrzeżenia i porównania.

Wśród bohaterów uwagę zwraca też Laci, właściciel niszowego wydawnictwa. Często towarzyszą mu “fenomenalnie uzdolnione artystki”. Piękna i gorzko prawdziwa jest jego rozmowa z Virag na temat kondycji współczesnej literatury.

“Sonnenberg” jest dla mnie najlepszą powieścią Vargi, z sześciu, które znam. Uważam, że warto po jej przeczytaniu wysłuchać bardzo ciekawych rozmów Krzysztofa Vargi z Michałem Nogasiem i Darkiem Foksem na jej temat. Pozwolą one lepiej wniknąć w niektóre treści, zrozumieć ich wymowę, głębszy sens i symbolikę.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki działający przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Siostra Słońca

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 28, luty 2022 14:47

Beata Szymczak

Książka pt. „Siostra Słońca” Lucindy Riley to przepiękna opowieść o Elektrze szóstej siostrze zwaną „Siostrą Słońca”, piękna światowej sławy modelka, pozostaje ona adoptowana jak pozostałe jej siostry przez bogatego ojca, wychowywana jest w pięknej posiadłości na prywatnym półwyspie jeziora genewskiego w Szwajcarii. Kobieta w wieku szesnastu lat pozostaje odkryta do modelingu w paryskiej kawiarni, pracując staje się bogatą, lecz w pewnym czasie traci kontrolę nad życiem, zwłaszcza po śmierci ojca, sięga po alkohol, narkotyki i inne używki. Kobieta popada w depresję i uzależnia się od środków rozweselających. Kiedy przychodzi jej stanąć na granicy życia i śmierci odratowana przez swych przyjaciół postanawia zawalczyć z nałogiem. Po opuszczeniu ośrodka uzależnień postanawia sięgnąć do korzeni i odkryć losy swoich przodków. W pożegnalnym liście od ojca, dostaje informacje związane z miejscem własnych narodzin, tutaj poznaje prawdę, że jej miejscem urodzenia był sierociniec w Nowym Jorku.

W życiu Elektry następują zmiany, okazuje się że ku z\dziwieniu kobiety żyje jej biologiczna babcia, która ją odszukała. Staruszka opowiada młodej kobiecie historię swojego życia i życia własnej córki oraz przodków. Historia rodziny prowadzi do Afryki, a dokładniej do Keni.