Recenzje czytelników klubów DKK

Recenzja książki "Drach" Szczepana Twardocha

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 14, wrzesień 2020 14:53

Wiesława Kruszek

„Drach” to śląska saga rodziny Magnorów i Gemanderów autorstwa pisarza związanego z tym regionem miejscem urodzenia i zamieszkania. Żernica i Pilchowice to miejsca, jedne z wielu, powieściowej akcji pokazane na mapie znajdującej się w książce. Obok funkcjonujących obecnie nazw są te z przeszłości. Obrazują one burzliwą historię tych ziem, ścieranie się wpływów niemieckich i polskich.

Tym celom służy też wprowadzenie różnych odmian gwary śląskiej i języka niemieckiego. Nie znajdziemy przypisów, sami musimy sobie radzić ze zrozumieniem zdań, choć najczęściej nie ma z tym problemów, bo wynika to z kontekstu.

Kolejna trudność, z którą trzeba się mierzyć podczas czytania, to przemieszanie czasów, każdy rozdział zaczyna się ciągiem dat, czasem odległych o 100 lat. Akcja głównie jednak dotyczy wieku XX; pierwsza i druga wojna światowa, powstania śląskie, codzienne życie mieszkańców Śląska; rodziny Magnorów, ich potomków i sąsiadów.

W tym, z pozoru, chaosie czasów, nazw, zdarzeń jest ktoś, kto wszystko wie, zna losy przeszłe, teraźniejsze i przyszłe, wszystko pamięta i widzi, choć nie zawsze rozumie. To narrator, drach – po śląsku latawiec, ale tu może bardziej w znaczeniu drakan, z gr. bystrooki, potwór, przed którym nikt i nic się nie ukryje. Latawiec to też taki trochę z wyglądu smok, wąż; gdy uważnie przyjrzymy się okładce, to pomiędzy dwoma twarzami dostrzeżemy dwa złączone ze sobą węże. A jednak drach kieruje naszą uwagę raczej ku ziemi nie niebu. Mówi: „Wszyscy ze mnie i we mnie” czy „z daleka czuję ich lekkie rozpuszczone we mnie ciała”.

Ciała swoich towarzyszy ginących pod Verdun i w innych potyczkach pierwszej wojny światowej widzi Josef Magnor, mając „usta pełne rudego błota”. Te przejmujące obrazy okopów, walk z użyciem gazów bojowych zostają w pamięci na długo. Podobnie jak sceny na dziedzińcu szpitala psychiatrycznego, porachunki w Schonwaldzie po zabójstwie Augusta Lomani i wiele innych.

Twardoch przeplata losy bohaterów, dla stworzonego przez niego narratora wszystko jest właściwie „teraz”. Mamy obok siebie zdania: „Josef biegnie dalej. Nikodem śpi na kanapie”. Zdarzenia te dzieli prawie siedemdziesiąt lat, a Nikodem nigdy nie poznał swojego pradziadka i jego tragicznego losu, choć w jakiś sposób prawnuk Josefa podzieli jego los.
Autor podkreśla poprzez postać starego Pindura łączność człowieka z naturą, z ziemią. Pindur mówi ośmioletniemu Zefikowi, że „drzewo, człowiek, sarna, kamień, to samo”. Wszystko przemija, gdzieś w archiwach pozostają nazwiska, których nikt po latach nie łączy z człowiekiem. „Takie je to nasze żywobyci na tyj ziymie”.

Powieść Twardocha to nie jest łatwa i przyjemna lektura, podobnie zresztą jak i jego wcześniejsze, począwszy od debiutanckiego „Wiecznego Grunwaldu” poprzez „Króla” czy „Królestwo”. Trzeba polubić ten rodzaj pisarstwa nieupiększającego rzeczywistości, mówiącego o mrocznych stronach ludzkiej duszy, wydobywającego złe emocje i instynkty, pokazującego, że dobra jest jednak mniej. Ja lubię. „Drach” to wg mnie kolejna ważna i znakomita powieść Szczepana Twardocha. To nie tylko saga śląska, to książka o uniwersalnym przesłaniu, mądra i skłaniająca do refleksji. Trzeba koniecznie ją przeczytać.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

"Paryżanka" Amelie Sobczak-Sabre - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 14, sierpień 2020 15:16

Beata Szymczak

„Paryżanka” Amelie Sobczk-Sabre to książka, która łączy miłość, marzenia i Paryż, tworząc wspaniałą powieść o życiowej przygodzie w jednym z najpiękniejszych miast świata. Główna bohaterka to młoda, dowcipna, pełna życia i bardzo atrakcyjna polska emigrantka, która oprowadza nas uliczkami Paryża – miasta zakochanych, gdzie się osiedliła. Pracuje jako kelnerka w jednej z paryskich restauracji. W cieniu wieży Eiffla przeżywa wzloty i upadki, radości oraz rozczarowania. W książce poruszane są różnorodne kwestie począwszy od francuskich zwyczajów, miłości, mody, filmu, literatury i jedzenia na historii, polityce, pracy i stosunku do imigrantów skończywszy. Razem z bohaterką odwiedzamy niezwykłe, wprost legendarne miejsca i ulice Paryża. Wszystko zaś zostało porządnie okraszone cynicznym humorem. Po rozstaniu z partnerem, Paryżanka zamieszkuje z przyjaciółką, gdzie następnym jej współlokatorem zostaje pewien pan P., który z czasem staje się jej coraz bliższy. Powieść Amelie Sobczak-Sabre jest lekką, pełną humoru, anegdotek i opowieści o Paryżu książką.

"Okularnik" Katarzyna Bonda - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 14, sierpień 2020 15:01

Beata Szymczak

„Okularnik” Katarzyny Bondy to druga z czterech zaplanowanych powieści kryminalnych serii – Cztery Żywioły Saszy Załuskiej. Książka, przeplatając śledcze rozgrywki, daje przeżyć wyjątkową przygodę intelektualną i etyczną. Powieść zaskakuje od samego początku. Główna bohaterka Sasza Załuska postanawia wrócić do policji. Zanim jednak to następuje, wyjeżdża na Podlasie, by w spokoju raz na zawsze poukładać swoje życie osobiste. Uczestniczy tam w tradycyjnym białoruskim weselu, gdzie dochodzi do serii tragicznych wydarzeń. Panna młoda, związana z lokalnym przedsiębiorcą, zostaje uprowadzona i znika bez śladu. W tym samym czasie w pobliskich lasach znajdowane są ludzkie szczątki. W każdej z tych tajemniczych i niewyjaśnionych spraw przewija się jedna rzecz – auto mercedes okularnik. Przy okazji wychodzą również na światło dzienne mroczne sekrety mieszkańców miasta związane z przeszłością. W jednej chwili, sielskie miasteczko zamienia się w krwawą arenę porachunków, podczas których odżywają i to z podwójną siłą polsko-białoruskie konflikty. „Okularnik” Katarzyny Bondy to  książka, która doskonale splata wątki kryminalne z emocjonalną wrażliwością i społeczną troską autorki.

"Trzy tygodnie z moim bratem" Nicolas Sparks - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 10, czerwiec 2020 14:10

Beata Szymczak

„Trzy tygodnie z moim bratem”, to fantastyczna powieść biograficzna Nicolasa Sparksa, który pewnego dnia otrzymuje pocztą prospekt wycieczki dookoła świata. W podróż, która zawsze była jego marzeniem, wyrusza wraz ze swoim bratem Micahem. Wspólnie zwiedzają odległe, piękne miejsca świata, m.in. ruiny Majów w Gwatemali, Inków w Peru, kamienne giganty na Wyspie Wielkanocnej, wyspy Cooka w Polinezji, świątynie Angkor Wat w Kambodży, Tadż Mahal w Indiach i wiele innych cudownych miejsc. Bracia odbywają sentymentalną podróż w przeszłość. Z łezką i humorem wspominają dzieciństwo i młodość, sukcesy i niepowodzenia, rodziców i swoje różne drogi życiowe. Dzięki podróży zacieśniają więzy braterskie, poznają się jeszcze lepiej. Widzą z perspektywy czasu, jakie zmiany w nich zaszły. Odbywają długie rozmowy o planach na przyszłość i skrytych marzeniach. Wspólna przygoda staje się dla nich wielką afirmacją życia. Książka ta jest niezwykłą podróżą w nieznane i wzruszającą powieścią o miłości braterskiej. Zdecydowanie godna polecenia dla wszystkich czytelników.

"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" Stieg Larsson - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 10, czerwiec 2020 14:05

Beata Szymczak

„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”, to pierwsza z trzech książek serii Millenium Mężczyźni Stiega Larssona. To niezwykła historia kryminalna, napisana z ogromnym wyczuciem teraźniejszości, skutecznie, dokładnie i profesjonalnie. Dziennikarz finansowy i wydawca magazynu „Millennium” Mikael Blomkvist ma przyjrzeć się starej sprawie kryminalnej sprzed czterdziestu lat dotyczącej zniknięcia Harriet Vanger. Dopiero co skazany za zniesławienie, przyjmuje nietypowe zlecenie od magnata przemysłowego Henrika Vangera, dziadka Harriet. Rezygnuje z obowiązków zawodowych, opuszcza Sztokholm i osiada w niewielkiej wiosce na północy kraju, gdzie pod pretekstem spisania kroniki rodzinnej Vangerów od nowa przygląda się sprawie zaginięcia sprzed lat. Wkrótce dołącza do niego Lisbeth Salander – młoda, intrygująca outsiderka i utalentowana hakerka. Blomkvist i Salander tworzą niezwykły team. Wspólnie, choć nie zawsze ramię w ramię, biorą pod lupę przeszłość klanu Vangerów i odkrywają prawdę o wiele bardziej mroczną i krwawą niż ta, którą spodziewali się odnaleźć. Autor udowadnia, że ma wyjątkowo rozległą wiedzę i równie wielką przenikliwość. Wykazuje fantastyczną zdolność jednoczesnego prowadzenia wielu skomplikowanych wątków, które wiąże ze sobą w sposób błyskotliwy, zaskakujący i logiczny zarazem. Książka wciąga w rozbudowaną i pasjonującą strukturę odzwierciedlającą obraz współczesnego szwedzkiego społeczeństwa.

"Kiedyś na pewno" Ewa Nowak - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 10, czerwiec 2020 13:59

Beata Szymczak

Książka „Kiedyś na pewno” Ewy Nowak, jest absolutnym odzwierciedleniem dzisiejszego życia młodzieży. Zarówno ich radości, młodzieńczego szczęścia, jak i problemów, z którymi się borykają. Kamila i Dorota, to główne bohaterki powieści. Mimo, iż od początku wiadomo, że są przyjaciółkami, pojawia się pytanie, czy to faktycznie prawdziwa przyjaźń, na dobre i na złe. Kamila, to piękna, uzdolniona tancerka, szczęśliwie zakochana. Dorota natomiast, to dziewczyna przeciętnej urody, zakompleksiona singielka. Dwie na pozór różne dziewczyny łączy nie tylko przyjaźń, ale także podobne problemy w domu. Jedni rodzice ciągle się kłócą, robią sobie na złość, a drudzy rzadko bywają w domu i tylko od czasu do czasu dzwonią. Kamila na wakacyjnym obozie poznaje przystojnego lekkoatletę Waligórę, któremu nie potrafi się oprzeć. Po powrocie do domu, jej związek z obecnym chłopakiem Arturem nie jest już taki sam. Dorota natomiast po nudnych wakacjach spędzonych u dziadków z utęsknieniem idzie do szkoły, gdzie początek roku przynosi niespodziankę w postaci przystojnego studenta prowadzącego zajęcia WF-u. Autorka po mistrzowsku pokazuje, jak relacje rodzinne przekładają się na poglądy, osobowość, samoocenę i zachowanie bohaterów. Dobro i zło wciąż się przeplatają, jak w realnym życiu. Bohaterki - podobnie jak każdy - popełniają błędy, ale w końcu umieją się do nich przyznać i zastanowić się nad sobą oraz swoim postępowaniem. Książka nie tylko pokazuje jak trudne przeszkody stawia nam życie, i jak niebezpieczny jest los, ale posiada także naprawdę głębokie refleksje. Książka ta warta jest przeczytania

"Dziewczyny z Dubaju" Piotr Krysiak - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 29, kwiecień 2020 15:00

Beata Szymczak

"Dziewczyny z Dubaju" Piotra Krysiaka, to nie powieść o miłości, ani fikcja literacka. To książka i historia, która rozpala wyobraźnię Polaków. Opowiada o faktach, o brudnym świecie ekskluzywnego seksu, narkotyków i ogromnych pieniędzy, który skończył się wielkim skandalem przed wymiarem sprawiedliwości. Opisuje życie ekskluzywnych prostytutek z Polski, którymi były modelki, celebrytki, finalistki konkursów piękności, artystki. Autor w książce pokazuje, że cały świat należał do nich. Luksusowe jachty, najdroższe hotele, popularne plaże w Dubaju, Cannes czy Saint Tropez, kolorowe drinki, narkotyki i seks. Podczas dwumiesięcznego seks - wyjazdu potrafiły zarobić nawet kilkaset tysięcy złotych. Ich klientami byli nie tylko biznesmeni czy arabscy książęta, ale także polscy artyści i sportowcy. Spełniały najbardziej skrywane fantazje seksualne bogatych mężczyzn. Nie wszystkie handlowały ciałem na własne życzenie. Wszystkie prowadziły podwójne życie. Miały partnerów, mężów i dzieci. Część została podstępnie zwerbowana propozycją dobrze płatnej pracy w charakterze hostessy. Dopiero na miejscu, z dala od domu dowiadywały się, że chodzi o seks za pieniądze. Niektóre uciekały, inne skuszone perspektywą ogromnych pieniędzy decydowały się na wszystko. Książka odsłania świat dobrze prosperującego i świetnie zorganizowanego seks - biznesu. To świat klientów, ekskluzywnych prostytutek, wreszcie bezwzględnych i przebiegłych sutenerek., a wśród nich córki znanego muzyka rockowego. "Dziewczyny z Dubaju" Piotra Krysiaka, to pierwsza książka, która tak szczegółowo opisuje proceder zorganizowanej prostytucji Polek z arabskimi klientami.

"Niebezpieczna gra" Emilia Wituszyńska - recenzja

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 29, kwiecień 2020 14:20

Beata Szymczak

"Niebezpieczna gra" to porywający debiut Emilii Wituszyńskiej. Opowiada nie tylko o pościgu, miłości, ale też o rodzinie, stracie, trudnych chwilach. Książka jest powiewem świeżości, której brakowało w romansach. Ma zajmującą akcję i ciekawych bohaterów, których poczucie humoru sprawia, że nie raz uśmiechniemy się podczas czytania tej książki. Główna bohaterka, to Weronika Kardasz - jedna z najlepszych policjantek w Wydziale Kryminalnym Komendy Stołecznej Policji. Podczas dramatycznej akcji niestety traci najlepszego przyjaciela Michała. Po zdarzeniu kobieta nie może uwolnić się od poczucia winy, jej życie zmienia się diametralnie. Pewnego dnia komendant powierza jej ważne zadanie – musi chronić świadka zabójstwa, którym jest znany, zabójczo przystojny i nadzwyczaj arogancki aktor Przemysław Rej. Gwiazdor po mocno zakrapianej imprezie nie jest w stanie przypomnieć sobie wydarzeń minionej, tragicznej nocy. Aby nie wzbudzać podejrzeń otoczenia i paparazzich, Weronika mimo wielkiej niechęci musi udawać przed wszystkimi jego dziewczynę. Kiedy na jaw wychodzi, że celebryta nie jest do końca szczery z Weroniką, zaczyna się prawdziwa zabawa - śmiertelnie niebezpieczna gra, w której stawką będzie nie tylko życie. W książce znajdziemy także wątek miłosny, który bardzo trafnie współgrał z wątkiem kryminalnym. Dzięki bardzo lekkiemu stylowi autorki i świetnemu poczuciu humoru książkę czyta się szybko i przyjemnie. Akcja jest dynamiczna, pojawia się wiele zwrotów wydarzeń, które dostarczają wielu emocji i wrażeń. "Niebezpieczna gra" E. Wituszyńskiej, to wciągająca i godna polecenia książka.

Recenzja książki Wojciecha Jagielskiego „Wszystkie wojny Lary”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: niedziela, 08, marzec 2020 10:56

Wiesława Kruszek

Bohaterką reportażu Wojciecha Jagielskiego jest Lara z rajskiej doliny Pankisi z południowych stoków Kaukazu. Należąca do Kistów czy może raczej gruzińskich Czeczenów widzi swoją wieś Dżokolo i okolice jako miejsce, gdzie wszystko jest na swoim miejscu. Niestety z czasem okaże się, że kaukaskie wioski bardzo się zmienią, a mieszkańcy staną się podatni na wpływ obcych, którzy podważą ich postrzeganie świata i wiary muzułmańskiej. Ulegną im głównie ludzie młodzi, w tym i dwaj synowie Lary.

Kobieta ze wszystkich sił będzie starała się uchronić ich przed wojną, ucieka z Groznego, gdzie zaczyna być niebezpiecznie, pozwala, by wraz z mężem wyjechali do Europy, nie ma od nich wieści przez pięć lat. W końcu nawiązuje kontakt, synowie odwiedzają ją, ale wracają do miejsca, gdzie zdążyli już założyć rodziny, mają pracę, są zachwyceni Europą. Mówią matce, że tam „jest jak w raju”.

Z czasem jednak zaczynają odczuwać swoją inność, przyjaźnią się wyłącznie z Czeczenami, spotykają w meczecie i powoli w rozmowy Lary z synami (przez Skaype’a i przez telefon) zaczynają się wkradać niepokojące dla niej bardzo wzmianki o świętej wojnie, oddaniu życia za wiarę. Powtarzane przez nią często słowa, że „Żyć trzeba! Żyć – nie umierać” nie trafiają do starszego syna Szamila.

Czytając tę przejmującą opowieść matki, ma się wrażenie uczestniczenia w jej życiu, w jej trudnej i wyczerpującej podróży do Aleppo w nadziei, że uda się jej zabrać stamtąd Szamila, który stał się już Abu Mohammedem i nie wyobraża sobie, by miał się wycofać ze świętej wojny.

Lara opowiada bardzo plastycznie, ze szczegółami (uczyła się w szkole aktorskiej w Groznym), Jagielski w jednym z wywiadów podkreśla, że „opowiadała o tym swoim strasznym życiu w taki sposób, jakby mówiła o nowych meblach…” Autor zmienił jej imię, podobnie jak imiona większości osób w tym reportażu. Nie jest to jednak istotne, czytelnik wie, że historia jest prawdziwa, czuje smutek i współczuje bohaterce.

Myślę, że z książki można się dowiedzieć o wielu sprawach związanych z konfliktem na Kaukazie i w Syrii. Autor dołącza kalendarium „niespokojnych czasów przełomu wieków” i mapę.  Bardzo osobista opowieść Lary pokazuje, jak straszna jest każda wojna, jak fanatyzm i fundamentalizm zatruwają umysły ludzi i niosą wyłącznie zło.

Wiesława Kruszek

DKK przy PBP w Sieradzu

Recenzja książki „Mózg i błazen. Rozmowa z Jerzym Vetulanim” Marcina Rotkiewicza

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 11, luty 2020 07:36

Wiesława Kruszek

Marcin Rotkiewicz, dziennikarz „Polityki”, który popularyzuje wiedzę m.in. o mózgu i biotechnologii rozmawia z neurobiologiem profesorem Jerzym Vetulanim. To wybitny naukowiec i niezwykle barwna osobowość. Autorowi udało się w tej książce pokazać różne oblicza, dobiegającego w chwili wywiadu osiemdziesiątki, profesora.

W szczerej rozmowie odsłania on kolejne etapy swojego bogatego życia; opowiada o rodzinie i jej włoskich, a nawet etruskich korzeniach, wojnie, studiach, Piwnicy pod Baranami, gdzie był konferansjerem, pracy w Stanach Zjednoczonych i w Krakowie, w którym spędził większość życia.

Vetulani otwarcie mówi o swoim światopoglądzie (jest ateistą), swobodnie wypowiada się na temat seksu, gender, narkotyków, eutanazji. Jego poglądy mogą budzić kontrowersje, niekoniecznie można się z nim zgadzać we wszystkim. Niewątpliwie jest bardzo interesującym człowiekiem, podkreślić należy jego wielką erudycję, otwartość i niesłychaną pogodę ducha. Trudno wręcz uwierzyć, że rozmówca Rotkiewicza ma prawie osiemdziesiąt lat. Ma tak młode spojrzenie na wiele spraw, jest niezwykle aktywny, czynny zawodowo, a nawet występuje w programie kabaretowym.

Można pozazdrościć profesorowi poczucia humoru, dystansu do siebie i świata. Dobrze określają go słowa: „Po prostu zawsze byłem błaznem. Dla mnie posągowość jest podejrzana, sztuczna i nadęta”. W książce jest sporo anegdot, żartów i ciekawostek, są jednak i poważniejsze wywody dotyczące działania ludzkiego mózgu. Vetulani potrafi o tym opowiadać zajmująco i zrozumiale nawet dla tych, którzy o neurobiologii mają mgliste pojęcie. Warto szczególnie uważnie prześledzić rozdział „Moralność mózgu” czy „Kariera naukowa”.

Książka „Mózg i błazen” przybliża sylwetkę człowieka, który jesień życia (to jeden z rozdziałów) pokazuje jako czas aktywności, podkreśla, że „ze starością trzeba aktywnie walczyć”, zwraca uwagę na „wykorzystywanie wszystkich jej pozytywów”. Mówi o radości i sensie życia, o pasjach.

Warto przeczytać rozmowę z profesorem Vetulanim, na pewno sprawi nam dużą przyjemność, wzbogaci wiedzę i dostarczy dużej porcji optymizmu, a kto wie, może i będzie inspiracją, by zaktywizować własne życie.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Recenzja powieści Pascala Merciera „Nocny pociąg do Lizbony”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: sobota, 11, styczeń 2020 17:12

Wiesława Kruszek

Zmienić w jednej chwili swoje życie, uciec od rutyny, stabilizacji, ruszyć w nieznane. Któż o tym nie myślał, niewielu jednak decyduje się zostawić dom, pracę, bezpieczeństwo.

Bohater powieści Merciera, filolog klasyczny Raimund Gregorius, nauczyciel łaciny, greki i hebrajskiego w berneńskim gimnazjum pod wpływem przypadkowego spotkania z portugalską nieznajomą wychodzi
nieoczekiwanie z lekcji, zostawia swych uczniów, a kiedy w księgarni natrafia na książkę autorstwa Amadeu Inacio de Almeida Prado „Złotnik słów”, postanawia wyjechać do Lizbony, by go odnaleźć. Jest zauroczony
pięknem języka zapisków, ich głębią i trafnością. Szybko uczy się języka portugalskiego, który zachwycił go swoją melodyjnością już od momentu wypowiedzenia jednego słowa przez nieznajomą kobietę.

Czytelnik rusza z Gregoriusem nocnym pociągiem do stolicy Portugalii i jest to wspaniała podróż, pełna zaskakujących spotkań z wieloma życzliwymi ludźmi, którzy znali Amadeu, lekarza, bojownika ruchu
oporu, „bezbożnego kapłana”, człowieka niezwykle utalentowanego, „złotnika słów”.  Powoli odsłaniane jest jego życie, (jego samego już nie ma wśród żywych), nauczyciel z Berna idzie jego śladami, rozmawia
z rodziną, przyjaciółmi, odwiedza jego rodzinny dom, stary i zapuszczony budynek liceum, do którego uczęszczał, gabinet lekarski. Czyta też kolejne zapiski Prado ukazujące jego bogate wnętrze, rozterki, mądre i głębokie przemyślenia nad naturą człowieka. Odnajduje w nich i siebie samego, są one inspiracją do podróży w przeszłość, do zastanowienia się nad dokonanymi wyborami. Mamy okazję poznać życie Raimunda Gregoriusa, który wraca do spraw minionych. Amadeu staje się mu bliski poprzez umiłowanie słowa, podziela jego poglądy na wiele spraw, niektóre myśli pojawiają się w powieści kilka razy.

Wiele z nich chciałoby się zapamiętać, zapisuje się je, myśląc, że najlepiej byłoby mieć tę książkę na własność, by móc do niej zaglądać. Wyróżnione kursywą zapiski urzekają pięknem i są okazją do ruszenia w
głąb samego siebie, dają okazję przemyśleń także nad swoim życiem, nad trafnością wyborów, przypadkowością zdarzeń, nad wyobrażeniami i ich rozmijaniem się z rzeczywistością.

Książka Pascala Merciera to piękna opowieść o niezwykłym życiu dwóch głównych bohaterów. Na uwagę zasługują jednak i drugoplanowe postaci, zwłaszcza Adriana, starsza siostra Amadeu czy Joao Eca, więziony i
torturowany za czasów dyktatury Salazara. Te mroczne lata są tu tłem wielu zdarzeń, przeszłość przeplata się z teraźniejszością, czyli początkiem XXI wieku.

Zainspirowani opowiedzianymi historiami możemy rozszerzyć swoją wiedzę o Portugalii, o Salazarze, o Mendesie, nazywanym „katem Lizbony”. Możemy „odbyć” podróż ulicami tego miasta w wyobraźni czy też
zapragnąć zobaczyć je w rzeczywistości. Zanim się tam wybierzemy, warto obejrzeć film z 2013 roku nakręcony na podstawie powieści z Jeremym Ironsem w roli głównej.

Wiesława Kruszek

Dyskusyjny Klub Książki przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu

Gill Paul - Zaginiona córka

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 10, styczeń 2020 15:15

Beata Szymczak

Książka Gill Paul „Zaginiona córka”, to powieść o rodzinnej tragedii, przedstawiająca  różne oblicza miłości, trzymająca w tajemnicy długo skrywany sekret. Historia zaczyna się latem 1918 roku. Rodzinie Romanowów zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo. Maria, to młoda osiemnastoletnia księżna, która wraz z rodziną jest więziona w domu Ipatiewa w Jekaterynburgu. Jedynym zajęciem Marii - ładnej, otwartej i życzliwej dziewczyny, odciętej od świata, są potajemne spotkania i rozmowy ze strażnikami, które z czasem stają się czymś więcej niż tylko niewinnym flirtem. W konsekwencji, przyjaźń ze strażnikami ratuje jej życie. Jeden z życzliwych strażników wykrada ciężko ranną Marię z wozu pełnego zwłok i porzuca całe swoje dotychczasowe życie, aby ją ochronić. Od tej pory Maria musi zapomnieć o wygodzie i przepychu, w jakich dorastała - jeśli chce przeżyć, nikt nie może dowiedzieć się, kim naprawdę jest, musi więc przyjąć nową tożsamość i odnaleźć dla siebie miejsce w nowej, komunistycznej rzeczywistości. Autorka lawiruje pomiędzy epokami, przedstawiając losy dwóch pozornie niezwiązanych ze sobą kobiet, powoli odkrywając tajemnice, które je łączą. Następnie, akcja toczy się 55 lat później, kiedy to Valerie słyszy ostatnie słowa swojego ojca: „Nie chciałem jej zabić”. Mężczyzna umiera, zabierając do grobu prawdę o swojej przeszłości, jednak Val chce dowiedzieć się, kim tak naprawdę był jej ojciec, co uczyniło go tak zimnym i surowym człowiekiem i co właściwie stało się z jej matką, która zniknęła ponad dwadzieścia lat wcześniej. Zagłębiając się w przeszłość, Val odkrywa w sobie siłę, aby zawalczyć o lepszą przyszłość dla siebie i swojej córki. To, czego się dowiaduje stawia ją przed jedną z wielkich tajemnic historii. "Zaginiona córka" to niezwykle wzruszająca historia o prawdziwej miłości i ogromnej tragedii. 

„Maria Fiodorowna. Pamiętnik Carycy”

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 16, grudzień 2019 14:41

Beata Szymczak

„Maria Fiodorowna. Pamiętnik Carycy” Christophera W. Gortnera, to barwna, porywająca opowieść o imperium, które drży w posadach. Portret arystokracji i pałacowych intryg, ale też opis pól bitewnych i kraju pogrążonego w krwawej bratobójczej walce. Historia widziana oczami kobiety, która pokochała Rosję i musiała bezradnie patrzeć na tragiczny koniec starego świata. Matka ostatniego cara Rosji, Maria Fiodorowna, powszechnie szanowana i światła władczyni była świadkiem wydarzeń, które wstrząsnęły światem i na zawsze zmieniły bieg historii. Dziewiętnastoletnia Maria Zofia Fryderyka Dagmara, duńska księżniczka, została wydana za rosyjskiego następcę tronu, późniejszego Aleksandra III. Po śmierci męża nie mogła pogodzić się ze statusem odsuniętej od władzy wdowy. Uważała, że syn, Mikołaj II, nie dość energicznie dąży do reform, które przekształciłyby Rosje w nowoczesne państwo. Była w wiecznym konflikcie z synową Aleksandrą, która znalazła się pod całkowitym wpływem demonicznego Rasputina. Książka ta jest jedną z lepszych fabularyzowanych biografii jakie można przeczytać, idealna dla wielbicieli powieści historycznych, romansów, historii wojennych, tekstów obyczajowych czy nawet poetyckich. Jednym zdaniem jest to powieść dla wszystkich. 

Recenzja książki "O bibliotece" U. Eco

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 06, grudzień 2019 17:56

Wiesława Kruszek

Niewielka książka, właściwie książeczka, pięknie wydana, zawiera odczyt wygłoszony 10 marca 1981 roku z okazji dwudziestopięciolecia Biblioteki Miejskiej w Mediolanie, mieszczącej się w Palazzo Sormani.
Umberto Eco zaczyna od przytoczenia fragmentu „Biblioteki Babel” Jorge Luisa Borgesa, w którym biblioteka jest porównana do wszechświata. Następnie autor pisze o funkcjach bibliotek zmieniających się na przestrzeni lat, od gromadzenia zwojów i woluminów, przepisywania, ukrywania, chronienia, odnajdywania do umożliwienia czytania książek.
Proponuje też dziewiętnastopunktowy wzorzec złej biblioteki. W tym fikcyjnym modelu Eco z humorem roztacza wizje bibliotekarzy uważających czytelników za wrogów, nierobów i złodziei, zniechęcających do wypożyczania, pokazuje bibliotekę jako miejsce nieprzyjazne. Po tym żartobliwym wywodzie przechodzi do przedstawienia dwóch bibliotek, które lubi, w Yale i w Toronto. Podkreśla to, że można tam mieć swobodny dostęp do regałów, spędzić w niej cały dzień, wypić kawę, coś zjeść, czytać gazety. Pisze, że wtedy „biblioteka staje się przygodą”. Niestety swobodny dostęp czytelników do półek naraża bibliotekę na kradzieże książek, na ich niszczenie.
Eco pisze też o kserokulturze, jednak te uwagi wydają się już dziś w dobie Internetu i smartfonów trochę nieaktualne.
Z kolei propozycje kursów uczących szacunku dla książki i sposobu korzystania z książek są jak najbardziej aktualne i na pewno warto by o takich pomyśleć.
Wydaje się dziś bardzo dużo książek, pojawiły się czytniki, audiobooki, są portale czytelnicze, np. lubimy czytać.pl, nakapanie.pl. Czytelnicy często przychodzą do biblioteki po już przygotowane dla nich, zamówione przez konto internetowe książki. Coraz rzadziej potrzebują porady bibliotekarza.
 Jednak wiele uwag Umberta Eco ma, myślę, wymiar ponadczasowy. Pisze on o „bibliotece radosnej”, „na miarę człowieka”, łatwo dostępnej, przyjaznej, otwartej w dogodnych godzinach. Dzisiejsze biblioteki takie są, może nie we wszystkich można wypić proponowaną przez Eco „kawę ze śmietanką”, ale na pewno można w nich spędzić ciekawie wolny czas, uczestnicząc w spotkaniach z ciekawymi ludźmi, biorąc udział w konkursach, oglądając wystawy, dyskutując o książkach w ramach Dyskusyjnych Klubów Książki.
Takim przyjaznym miejscem jest moja biblioteka, Powiatowa Biblioteka Publiczna w Sieradzu, do której wciąż wchodzę z radością i wychodzę też zadowolona, unosząc ze sobą kolejne książki. Jest wiele osób, „którym nieobcy jest szelest kartek” i które „łączy miłość do książek”.
Wiesława Kruszek
DKK przy PBP w Sieradzu

Katarzyna Enerlich - Wiatr od jezior

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 25, listopad 2019 11:28

Beata Szymczak

Katarzyna Enerlich w swej najnowszej powieści „Wiatr od jezior” porusza bardzo wiele tematów. Świetnie miesza realia z fikcją. Zaczyna od dawnych wierzeń pogańskich, przez religię Żydów, po krzewienie wiary Mormonów na ziemiach polskich. W książce rozbudowany jest wątek społeczny - dawny i obecny. Mieszkańcy Zełwąg bardzo sobie pomagali, tworzyli zżytą społeczność. Taką społeczność tworzą też mieszkańcy Mrągowa, spiesząc z pomocą bezdomnym. W książce ukazane są obrazy ludzi reagujących na zło i okrucieństwo, osób starszych czy bezdomnych, a także pracy dziennikarzy w lokalnym tygodniku pod koniec XX wieku. Czytelnik podgląda życie wszystkich mieszkańców, także dziennikarki, towarzyszy im w chwilach dobrych i złych na przestrzeni prawie 80 lat, obserwuje zachowania i relacje międzyludzkie, poznaje ich myśli, czuje emocje. Przy tym poznaje historię i okolice. Oprócz wątków dotyczących historii mormonów i ich mitycznego mniej lub bardziej wielożeństwa, jest też sfingowane samobójstwo przyjaciółki głównej bohaterki książki. A że jest nią dziennikarka lokalnej gazety - poznajemy nie tylko kulisy pracy redakcji i priorytety jakimi się dziennikarze w małych miejscowościach zajmują, to przy okazji zostajemy wciągnięci w prywatne śledztwo. Zawarte są kolejne zbrodnie i dramatyczny finał. Katarzyna Enerlich pisze w prosty, przystępny sposób, właściwie opowiada swoją historię, dbając o koloryt i detale. Po prostu - świetnie się tę historię czyta.

Guillaume Musso - Uratuj mnie

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 25, listopad 2019 11:25

Beata Szymczak

Powieść Guillaume Musso „Uratuj mnie” idealnie wpisuje się w wyjątkowy klimat Nowego Jorku, gdzie bogactwo i rozrzutność zderzają się z ubóstwem i osamotnieniem. Autor serwuje cały wachlarz niesamowitych wydarzeń. Młoda francuska aktorka i przystojny lekarz poznają się w dość nietypowych okolicznościach. Juliette bez szwanku wychodzi z wypadku do którego doprowadza Sam. Wystarczyło kilkanaście minut niezobowiązującej rozmowy, aby tych dwoje zakochało się w sobie bez pamięci. Bojąc się zaangażować, każde udaje kogoś, kim nie jest i nie zaradza się ze swoim uczuciem. Mimo to, Juliette postanawia nie wracać z powrotem do Francji. I okazuje się, że ta decyzja ratuje jej życie, ponieważ samolot ulega katastrofie. Przerażony Sam dowiaduje się o tragedii z telewizji, a następnego dnia od spotkanej w parku, tajemniczej kobiety, uzyskuje informację, że Juliette żyje. Kobieta okazuje się być zesłanym na ziemię duchem nieżyjącej policjantki Grace Costello, która ma w drodze powrotnej zabrać Juliette ze sobą. Okazuje się, że śmierć w katastrofie lotniczej była jej przeznaczeniem, a od niego nie ma przecież ucieczki. Sam Galloway musi zrobić wszystko, żeby Juliette została wśród żywych. Ponieważ w fabułę zamieszane zostają duchy, dilerzy narkotyków, zamachowcy, policjanci i zbuntowana nastolatka, czytając powieść, jesteśmy przekonani, że Sam i Juliette nigdy nie będą razem. Autor szykuje jednak niespodziankę. Książka daje daje wyjątkową okazję, by razem z bohaterami „Uratuj mnie” wędrować po Manhattanie, zapuszczać się do zakazanych dzielnic, odwiedzać kafejki i restauracje. G. Musso doskonale oddaje atmosferę wielkiego miasta, w którym więcej jest ludzi samotnych niż zakochanych.

Jodi Picoult - Dziewiętnaście minut

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 25, listopad 2019 11:20

Beata Szymczak

„Dziewiętnaście  minut” Jodi Picoult na pierwszy rzut oka może wydawać się typowo amerykańską książką, jednak po wczytaniu się, czytelnik zrozumie, że autorka porusza tematykę problemów uniwersalnych. Gdy siedemnastoletni chłopak wyrusza do szkoły z bronią w plecaku, w dosłownie parę minut życie mieszkańców sielankowego Sterling zamienia się w koszmar. Peter, który już od czasów przedszkolnych jest ofiarą regularnych upokorzeń ze strony rówieśników, pozostawiony sam sobie, żyjący w ciągłym strachu przed kolejną falą podłości, sięga po broń i zaczyna strzelać do ludzi. J. Picoult nie boi się kontrowersyjnych tematów. Obiektywnie i uczciwie pokazuje rację każdej ze stron. Choć prawdą jest, że Peter dopuścił się czynu niewybaczalnego i łatwo nazwać go mordercą, to z drugiej strony można rzec, że to nie broń, lecz człowiek dokonuje zniszczenia. Autorka sama nie ocenia, nie opowiada się po żadnej ze stron. Refleksję i osobistą ocenę pozostawia czytelnikowi. Jodi Picoult w przejmujący sposób ukazuje również dramat rodziców chłopca w chwili, gdy cały świat określa Petera mianem potwora. Matka, będąca położną, dręczy się pytaniami, czy naprawdę aż tak źle wychowała chłopca. Natomiast ojciec, który nauczył go posługiwania się bronią, nie mógł przewidzieć, że chłopiec wykorzysta swoje umiejętności w tak okrutny sposób. Czytelnik do samego końca nie może przewidzieć jak zakończy się ta historia. Rozwiązanie, na jakie zdecydowała się pisarka, jest zaskakujące, ale i w pełni satysfakcjonujące. Mimo, iż oczywistym jest, że Peter musi ponieść karę, to z drugiej strony wydaje się to też w pewnym sensie niesprawiedliwe. Książka z pewnością na długo pozostanie w pamięci czytelników. 

Recenzja książki "Ja nie jestem Miriam"

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: niedziela, 10, listopad 2019 11:02

Wiesława Kruszek

Majgull Axelsson zaliczam do moich ulubionych pisarek. Jej książki podejmują trudne tematy i są bolesne. Autorka uważa, że „szkoda czasu na pisanie o rzeczach, które nie są ważne. Z kolei sprawy ważne zwykle są w jakiś sposób bolesne”. Zatem trzeba się przygotować na to, że lektura jej powieści nie będzie relaksująca. Trzeba będzie się zmierzyć ze smutkiem, lękiem, czasem nawet rozpaczą, które są udziałem stworzonych przez nią bohaterów. Te uczucia przechodzą i na czytelnika. Pamiętam dojmujący smutek, który czuliśmy, omawiając w naszym DKK „Dom Augusty”.

W przypadku „Ja nie jestem Miriam” nasze odczucia są jeszcze silniejsze, tematyka bowiem dotyczy II wojny światowej, obozów w Auschwitz i Ravensbruck, ukrywania przez główną bohaterkę swej romskiej tożsamości.

Jak zwykle u Axelsson zaburzona jest chronologia zdarzeń. Poznajemy najpierw osiemdziesięciopięcioletnią Miriam Adolfsson w dniu jej urodzin, rodzina daje jej w prezencie romską bransoletkę. Zaczynają powracać wspomnienia, przeplatają się one jednak ze współczesnością. Miriam cofa się w czasie o sześćdziesiąt osiem, a może i więcej lat, gdy była Maliką, miała braciszka Didiego, kuzynkę Anuszę, ojca, dziadka, rodzinę. Pewnego dnia wszystko to runie, skończy się beztroski czas dzieciństwa. Nadejdzie wojenna, obozowa rzeczywistość, trudne do wyobrażenia dni głodu, strachu, upokorzenia.

Malika stanie się Miriam Goldberg i nie zrezygnuje nigdy ze swej nowej żydowskiej tożsamości. Po wojnie trafi do Szwecji i tam, po zajściach ulicznych w miasteczku Jonkoping, upewni się, że nie powinna nikomu zdradzić, że jest Cyganką, nawet najbliższym. Wie, że mogłaby być wtedy odtrącona, a pragnie przede wszystkim zachować to spokojne, dobre życie, które prowadzi u boku męża Olofa, syna Thomasa i jego rodziny.

Stopniowo poznajemy obozowe przeżycia bohaterki i jej losy po dostaniu się do Szwecji. Straszne doświadczenia w Auschwitz i Ravensbruck są nieco łagodzone przez opisy wspierania się przez więźniarki. Zapadają w pamięci  obrazy dzielenia się jednym jabłkiem,  rozmowy o przyszłości, pomoc w najcięższych chwilach. Piękna postać Else opiekującej się Miriam jak własną córką pozwala wierzyć, że i w tych nieludzkich czasach można było zachować człowieczeństwo.

W Szwecji Miriam też spotka ludzi, którzy pozwolą jej uwierzyć w przyszłość. Najpierw będzie to Hanna, potem Olof i  jego maleńki synek, dla którego stanie się mamą. Gdy Thomas założy rodzinę, Miriam zyska jeszcze synową Katarinę, wnuczkę Camillę, pojawi się też mały Sixten.

Osiemdziesięciopięcioletnia Miriam pozwoli sobie wreszcie na szczerość, to wnuczce będzie mogła opowiedzieć o swoim życiu, o obozach. Camilla wysłucha jej, zada pytania, będzie dociekliwa. Jako przedstawicielka młodego pokolenia nie jest obciążona wojenną pamięcią. Długi spacer po parku będzie dla nich obu bardzo ważny, na pewno wzmocni ich wzajemne uczucia.

Powieść Axelsson, mimo że trudna i bolesna, niesie i optymistyczne przesłanie. Miriam spotka ludzi, którzy ją pokochają, a  ona uwierzy w tę miłość i odwzajemni ją. Będzie bronić swojego nowego życia, bo dla niej jest ono rajem.

Książka „Ja nie jestem Miriam” Majgull Axelsson, autorki, która „nie potrafi pisać tylko dla zabawy”, jest piękna i poruszająca, skłania do wielu przemyśleń.

Co ciekawe, znalazły się tu polskie akcenty; wśród więźniarek w Ravensbruck było wiele Polek, niektóre też trafiły do Szwecji razem z Miriam. Z kolei jednym z utworów rozpoczynających każdy rozdział jest wiersz Bronisławy Wajs – Papuszy.

Gorąco polecam książki Majgull Axelsson.

Wiesława Kruszek

DKK przy PBP w Sieradzu

Majgull Axelsson- Pępowina

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 21, październik 2019 15:59

Beata Szymczak

Majgull Axelsson w książce pt. „ Pępowina” przedstawia czytelnikowi różne ciekawe postacie kobiet jako jedne z nielicznych potrafi je wyszczególnić oraz pokazać ich wewnętrzne życie. Autor zaskakuje nas swoją fabuła uzmysławia czytelnikowi jak wielki mamy wpływ na własne życie  oraz jak duże znaczenie  ma los człowieka. Axelsson zaprasza nas w piękne miasteczko szwedzkie lecz tam niespodziewanie zrywa się sztorm i nadciąga straszna powódź przedstawia  pewną grupę osób, która wobec tego kataklizmu znajduje schronienie w pewnej restauracji. Tam ci ludzie odkrywają niebezpieczeństwo  są schwytani w pułapkę coraz rozpaczliwiej wypatrują ratunku. Tam w restauracji i rodzinie dowiadują się mrocznej przeszłości, która swe piętno niesie do czasów w jakim są obecnie. Pokazuje nam jak głęboko mogą tkwić i ranić rany zadane z czasów dzieciństwa dotyka spraw najboleśniejszych pisze o śmierci, o tym że dzieci obarczane ciężarem ponad miarę nie chcą żyć. Opowiedziana też pewna historia o miłości stanowi dowód na to, że nadmiar miłości może być równie katastrofalny w skutkach jak jej brak. Autor przekazuje pewną płętę, że nie za wszelką cenę powinno się wychowywać swoje dzieci jak się samemu zostało wychowanym czasami trzeba odpuścić i sprawić aby los sam zadecydował i dzieci wzięły sprawy we własne ręce.

Relacja I. Matuszkiewicz- Przerwana podróż

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 21, październik 2019 14:30

Beata Szymczak

Spotkanie Dyskusyjnego Klubu książki miało miejsce w dniu 14 sierpnia br przy budynku Biblioteki Panie dyskutowały w temacie książka Ireny Matuszkiewicz pt. „ Przerwana podróż”  która jest powieścią niosącą przesłanie np. prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie . To przysłowie ma swoje odzwierciedlenie podczas wypadku Antoniny i trafieniu do szpitala wówczas wtedy kobieta widzi, że nie obraca się w świecie ludzi żyjących własnymi problemami i własnym życiem lecz w obrębie ludzi chorych poszkodowanych ale kochających ludzi i życie. Książka Pani Ireny zaowocowała i z pewnością na długo pozostanie w pamięci naszych czytelniczek.