Japoński wachlarz Joanny Bator

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: wtorek, 30, czerwiec 2015 08:53

Dorota Dorawa

Czerwcowe spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki przeniosło nas do egzotycznej Japonii, omawialiśmy bowiem książkę Joanny Bator Japoński wachlarz. Powroty. Tekst był punktem wyjścia do wymiany ciekawych spostrzeżeń czytelniczek na temat orientalnej i często niezrozumiałej dla Europejczyków kultury. Książka stała się też przyczynkiem do rozmowy na temat trudnej dziedziny japońskiej sztuki – ikebany, którą zawodowo zajmuje się jedna z członkiń Klubu.

Joanna Bator spędziła w Japonii trzy lata pracując na tokijskiej uczelni. Autorka, z racji na wykonywany zawód kulturoznawcy i zapewne po trosze z powodu doskwierającej jej samotności, szukała kontaktu ze zwykłymi Japończykami, których poznawała w zaskakujących sytuacjach i miejscach. Udało się jej pozyskać sympatię kilku Japonek, które zostały jej przewodniczkami po zawiłościach japońskiej kultury i tokijskiego krajobrazu. Dzięki kontaktom z mieszkańcami Tokio Nippon otworzył się przed Joanną Bator jak piękny wachlarz, ukazując bogatą paletę barw i niedostępne turystom tajemnice. Uroku i pełni dodaje książce ciekawość Bator - nie stroni ona od nowych doświadczeń, takich jak zupa z ryby fugu czy praca w charakterze hostessy w nocnym lokalu.

Bator przedstawia czytelnikom Japonię współczesną, jednak zbudowaną na historii i wielowiekowej kulturze. Krótkie rozdziały pełne są dygresji i odniesień, które piętrzą się, rozrastają w analizy. Książka zawiera też piękne zdjęcia ilustrujące postrzeżenia i zadziwienia Bator.

W spotkaniu, które odbyło się 17 czerwca wzięło udział 10 osób.

Dorota Dorawa

Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak w pabianickim DKK

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: środa, 20, maj 2015 14:57

Dorota Dorawa

Nasze majowe spotkanie upłynęło na rozmowie o książce Jacka Hugo-Badera pod kątem recenzji napisanej przez jedną z klubowiczek. Zdania Pań na temat postaw bohaterów, jak i samego autora były dość zbieżne i sprowadzały się do jednoczesnej krytyki lekkomyślnego szafowania własnym zdrowiem i życiem oraz podziwu dla siły fizycznej, pasji i wytrwałości w dążeniu do obranego wcześniej celu. Najlepiej obraz dyskusji odda ww. recenzja:
                  

"Książka świetna, ale niebezpieczna dla tych, co lubią nadmiar adrenaliny, ryzyko i sławę za wszelką cenę. Niestety bardzo łatwo podwija się noga, trzeba być czujnym na każdym kroku. Wspinaczka wysokogórska,
a zwłaszcza na lodowce to męski, hermetyczny sport. Nie są to moje klimaty, ale rozumiem i podziwiam za:

- odwagę,

- hart ducha,

- determinację.

Dla mnie temp. - 20º C to makabra, a - 65º C to abstrakcja.

Nie tylko można odmrozić sobie ciało, ale nabyć dziwne choroby np. oftalmię, hipotermię, deteriorację, kataboliczną przemianę materii, czy nieodwracalne zmiany w mózgu połączone z halucynacjami.

To nie sposób na życie dla biednych. Specjalistyczny ekwipunek kosztuje kilkanaście tysięcy złotych, a jeszcze dochodzą wizy, przeloty, napoje i pokarmy energetyczne i wiele innych dodatkowych kosztów. Przygotowanie i wyruszenie na Broad Peak to, jak wyprawa wojenna. A na wojnie trzeba myśleć strategicznie, a nie o pierścionku zaręczynowym.

Zastanawiam się, dlaczego ludzie wybierają tak bardzo trudne zadania, doprowadzające

do skrajnego wyczerpania lub śmierci.

Czy dlatego aby trafić do encyklopedii?

Może potrzebują ekstremalnych podniet i brawury, by lepiej funkcjonować w życiu codziennym. Biorą kredyty, szukają sponsorów, zapożyczają się u przyjaciół tylko po to aby się sprawdzić. Nie ma ludzi nieśmiertelnych.

            Nie chcę oceniać Adama Bieleckiego. Tak łatwo oskarżać innych z wygodnej kanapy, w zaciszu domowym. Instynkt przeżycia może spowodować zanik empatii.

Czy ratując innych trzeba świadomie decydować się na śmierć?

Czy ponoszenie takich ofiar jest moralne?

            Hugo-Bader używa mocnych słów. Udało mu się obiektywnie ocenić sytuację Polskiego Himalaizmu Zimowego. Mam jednak zastrzeżenia co do tytułu.

Opuściłabym „Długi film o miłości”, a pozostawiła „Powrót na Broad Peak”.

P.S. Kolejna piękna myśl zapisana w moim notesie – „Nie czujesz w pełni smaku życia, dopóki nie zaryzykujesz jego utraty” – Wanda Rutkiewicz."

 Urszula Sierocińska

W spotkaniu, które odbyło się 13.05.2015 r. uczestniczyło 6 osób.

Szmaragdowa tablica w pabianickim DKK

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: czwartek, 16, kwiecień 2015 09:52

Dorota Dorawa

Tematem kwietniowego spotkania DKK była powieść Szmaragdowa tablica hiszpańskiej pisarki Carli Montero. Jest to książka zaskakująca czytelnika mnogością niespodzianek oraz podróży w czasie i przestrzeni, których wspólnym mianownikiem jest sztuka, a konkretnie obraz Giorgionego znany jako Astrolog. Niektóre wątki powieści trzymają w napięciu, inne trochę to napięcie obniżają. Co prawda, zakończenia można się spodziewać, nie oznacza to jednak, że fabuła jest w stu procentach przewidywalna. Bardzo ciekawym elementem powieści jest wątek sensacyjny zbliżony do intryg kreowanych przez Dana Browna, wzbogacony miłosnymi perypetiami bohaterów. Oprócz wątków sensacyjnych na uwagę zasługują treści obyczajowe. Obraz Paryża podczas II wojny światowej, który znacznie odbiegał od realiów wojennej Warszawy może nieco irytować. Na plus dla książki przemawiają losy wojennych bohaterów i ich skomplikowane relacje.

Zastanawia nieporadna konstrukcja postaci kobiecych, które są głównymi bohaterkami książki. O wiele bardziej barwni i złożeni okazali się towarzyszący Anie i Sarah mężczyźni. Jacob, Georg czy Alain nie są w oczywisty sposób źli lub dobrzy. Kobiety natomiast są momentami mdłe
i naiwne do granic wytrzymałości.

Książka wywołała ciekawą dyskusję, niektóre spostrzeżenia pań były zbieżne, inne dość podzielone. Pewne jest natomiast, że czas poświęcony na lekturę tej książki nie jest czasem straconym.

W spotkaniu, które odbyło się 15 kwietnia 2015 r. wzięło udział 7 osób.

Reportaże Wojciecha Tochmana w pabianickim DKK

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: czwartek, 19, marzec 2015 11:17

Dorota Dorawa

Reportaż z założenia nie przedstawia błahych sytuacji. W reportażu nie przeczytamy o prostej rzeczywistości uśmiechniętych ludzi. Takiej codzienności nie zobaczymy też w zbiorze reportaży Wojciecha Tochmana Bóg zapłać. Zobaczymy za to Polskę pełną ludzkich tragedii, których wspólnymi mianownikami są Bóg i wiara.

Książka składa się z 14 tekstów tworzących spójną całość, dającą możliwość spojrzenia
z bliska na jątrzące się rany, śmierć i rodzinne dramaty. Daje to wrażenie wręcz intymnej sytuacji, w której często dowiadujemy się o czymś, czego społeczeństwo wiedzieć i widzieć nie chce. Zapisane w książce fakty są niewygodne i uwierają jak drażniąca powiekę drobina piasku, której chcielibyśmy się pozbyć. Autor staje się tu niewidocznym pośrednikiem między swymi bohaterami a czytelnikiem, mówiącym ustami i językiem przedstawianych osób. Nie moralizuje, nie ocenia. Tworzy jedynie celne pointy, które zwalają z nóg. Każdy sam musi przetrawić te historie, samodzielnie ocenić postawy bohaterów i wysnuć wnioski. Po lekturze możemy jedynie zastanawiać się ile informacji Tochman zachował dla siebie i jak okropne fakty taktownie przemilczał.

W spotkaniu, które odbyło się 18 marca wzięło udział 7 osób. Na kolejnym spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki (15 kwietnia) omawiana będzie powieść Szmaragdowa tablica Carli Montero. Zapraszamy!

Dorota Dorawa

Rodzina?

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: poniedziałek, 23, luty 2015 15:53

Dorota Dorawa

Pierwsza książka Moniki Jaruzelskiej ("Towarzyszka panienka") ukazująca dzieciństwo autorki odniosła na polskim rynku wydawniczym ogromny sukces, który zwieńczyły dodruki egzemplarzy. W kolejnej książce "Rodzina" córka generała przedstawia nietuzinkowe sylwetki rodziców uwikłanych w trudny czas i politykę. Rodziców, którzy przyznają się do błędów wychowawczych.

Kontrowersyjna książka i kontrowersyjni bohaterowie, a zatem i skrajne opinie oraz burzliwa dyskusja. Z dużym zainteresowaniem czytelniczek spotkała się postać Barbary Jaruzelskiej oraz temat jej związku z generałem. Panie ciekawił też wątek relacji Moniki Jaruzelskiej z jej własnym synem.

Lektura tej książki nasuwa wiele pytań dotyczących zagadnienia rodziny. Czy istnieją w pełni szczęśliwe rodziny? Czy rodzina Jaruzelskich w ogóle miała szansę być szczęśliwą? Tego ani my, ani sama autorka nigdy się nie dowiemy. Pewne jest jednak, że mimo wielu niedostatków troski, czasu i uczucia, rodzina Jaruzelskich w hierarchii wartości Moniki Jaruzelskiej zajmuje bardzo wysoką pozycję.

Rozbójniczki w pabianickiej MBP

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: poniedziałek, 26, styczeń 2015 13:17

Dorota Dorawa

Niezłomne wojowniczki, silne osobowości, kochające matki i córki. No właśnie, Córki rozbójniczki. Już na wstępie czytelnikowi nasuwa się pytanie: czy Grażynie Plebanek chodziło
o córki jednej matki rozbójniczki, czy o jej potomkinie będące rozbójniczkami? Pytanie niby mało znaczące, a jednak definiujące wszystkie kobiety. W zależności od udzielonej na nie odpowiedzi świat będzie pełen zaciętych rozbójniczek lub zaledwie córek walecznej kobiety.

Zastanawiający jest klucz doboru bohaterek oraz ich podział zaznaczony w spisie treści. Pochodzą one z różnych klas społecznych, dzielą je czas i przestrzeń, łączy wpisane, zdaniem autorki, w kobiecość uniwersalizm siły i nonkonformizm. W sumie jedynym łączącym te kobiety aspektem jest ich siła.

Kontrowersyjna jest też forma książki, którą trudno zdefiniować. Swoisty eklektyzm gatunkowy można by określić jako przekrojowy zbiór esejów krytycznoliterackich z elementami powieści. Taki synkretyzm trochę dekoncentruje i męczy, lecz jest ciekawym narzędziem w feministycznej wędrówce dziejowej.

Jedno jest pewne, czytając tę książkę trzeba wykazać się sporą erudycją, znajomością tekstów kultury, na których opiera się autorka, wiedzą na temat historii i sprawnie poruszać się
w stworzonej przez nią intertekstualnej przestrzeni.

Książka wywołała ciekawą dyskusję i chęć spotkania z pisarką, podczas którego mogłybyśmy zadać jej liczne, nurtujące nas pytania.

W spotkaniu, które odbyło się 21.01.2015 r. uczestniczyło 6 osób.

"Drzwi do piekła" Marii Nurowskiej

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: wtorek, 20, maj 2014 10:10

Dorota Dorawa

Pełny kobiecych dramatów zakład karny w Kowańcu jest miejscem, w którym Maria Nurowska umieściła akcję swojej książki „Drzwi do piekła". To właśnie tu, po zastrzeleniu męża, trafia pisarka Daria Tarnowska – główna bohaterka powieści. Skazana na kilkanaście lat więzienia kobieta nie potrafi odnaleźć się w nowej sytuacji. Jest zszokowana i zniesmaczona brutalnością więziennej rzeczywistości. Ciągła walka o przetrwanie i lesbijskie relacje stopniowo stają się jej nową codziennością. Na szczęście w tym okrutnym świecie Daria odnajduje bratnią duszę i ostoję normalności w zakładowej wychowawczyni, Izie, z którą zaczyna się spoufalać.

Więzienne losy Darii przeplecione są retrospekcjami z jej trudnego dzieciństwa i jeszcze trudniejszego małżeństwa, dzięki którym odkrywamy kolejne, zaskakujące czynniki, które zmotywowały Darię do popełnienia zbrodni.

„Drzwi do piekła" są powieścią, która może szokować. Czytając książkę i poznając zasady funkcjonowania społeczności więziennej należy zachować dystans do przedstawianych treści. Jest to jednak ciekawe studium kobiecej natury i fizyczności, skomplikowanych relacji damsko-męskich oraz więziennictwa.

W spotkaniu, które odbyło się 14 maja 2014 r. wzięło udział 5 osób.

Realizm magiczny Murakamiego

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: środa, 30, kwiecień 2014 12:32

Dorota Dorawa

Powieść oparta na kanwie snu, wątki oniryczne mieszające się z jawą, niewytłumaczalne zjawiska przyrodnicze i klimat Kraju Kwitnącej Wiśni. Tak w skrócie można opisać książkę Murakamiego, który mistrzowsko wykorzystuje w swej twórczości możliwości estetyki realizmu magicznego. Murakami gmatwa losy bohaterów, tuszuje ich przeszłość, sprawiając, że czytelnik tym bardziej jest ciekaw tego, co wydarzy się za chwilę i chętnie podąża szlakiem jego wyobraźni.

„Kafka nad morzem” jest swego rodzaju układanką, którą uważny czytelnik musi ułożyć samodzielnie. Autor naprzemiennie przedstawia dzieje dwóch postaci – chcącego uchronić się przed ojcowską klątwą, piętnastoletniego Kafki Tamury i starszego mężczyzny, analfabety, pana Nakato. Przez całą powieść losy bohaterów krzyżują się wielokrotnie na poziomie metafizycznym. Fabuła powieści biegnie z jednego miejsca (dzielnicy Tokio) w dwóch kierunkach, by w pewnym momencie połączyć losy bohaterów na wyspie Sikoku.

Haruki Murakami nie daje nam gotowych odpowiedzi. Szczerze mówiąc prawie wszystkie tajemnice pozostają niewyjaśnione, jednak ten fakt jest największym atutem książki japońskiego prozaika.

W spotkaniu pabianickiego DKK (23.04.2014 r.)uczestniczyło 5 osób.

"Wszystkie języki świata" Zbigniewa Mentzla

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: poniedziałek, 31, marzec 2014 18:17

Dorota Dorawa

Zbyszek Hintz tkwi między przeszłością a przyszłością. Pewnego, jak się okaże bardzo ważnego, dnia budzi się i zaczyna wspominać swoje życie. Mając na uwadze zadanie, które musi wykonać, co jakiś czas spogląda na zegar, jednak czas jest dla niego bodźcem do rozpamiętywania kolejnych, przebrzmiałych już chwil. Porządkując mieszkanie przywołuje w pamięci miejsca i ludzi – sąsiadów, nauczycieli, energiczną matkę oraz pedantycznego ojca, którzy różniąc się pod wieloma względami, przez lata pięknie się uzupełniali.  

Punktem zwrotnym i motorem akcji powieści jest moment, w którym bohater ma zawieźć ojca
na uroczystość pożegnalną w pracy. Niecierpiący spóźnień staruszek kilkukrotnie przypomina Zbyszkowi
o punktualnym stawieniu się i schludnym wyglądzie. W sumie cały świat ojca, jego praca i relacje domowe można określić kilkoma pojęciami: punktualność, schludność, dyscyplina i drobne dziwactwa. Opisane
w powieści relacje Zbyszka z matką również nie są idealne. Przekonana o talencie syna chciała wykształcić 
go na pianistę, później recytatora i wreszcie poliglotę. Chłopiec nie wykazywał jednak zbytnich zdolności
w żadnym z obranych przez matkę kierunków.

Zawiodą się książką czytelnicy poszukujący w lekturze mocnych wrażeń i wartkiej fabuły. Czas płynie
tu niespiesznie i wypełniony jest rozpamiętywaniem przeszłości, ale i szukaniem swego miejsca w przyszłości. Ciekawą klamrę kompozycyjną stanowi motyw snu. Oniryzm nie pełni tu jednak funkcji magicznej, nie odrealnia świata przedstawionego, a zespala początek z końcem.

Istotny w książce jest aspekt komunikacji i wspólnego języka. Często zdarza się bowiem, zarówno w książce, jak i w życiu codziennym, że ludzie zamiast dialogu prowadzą dwa rozmijające się monologi. I tak jest też
w rodzinie Hintzów, która pomimo problemów komunikacyjnych na swój sposób darzy się szacunkiem
i miłością. Lektura stawia przed czytelnikiem szereg pytań dotyczących postrzegania świata: czy rzeczywiście Każdy z nas posługuje się swoim własnym językiem? Czy każdy z nas inaczej pamięta? Nie daje jednak jednoznacznych odpowiedzi, które czytelnik musi odnaleźć samodzielnie.

            W spotkaniu (12.03.2014) wzięły udział 4 osoby.

"Barbarzyńca w ogrodzie" Zbigniewa Herberta

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach

Utworzono: czwartek, 27, luty 2014 14:28

Dorota Dorawa

Tym razem pabianiccy czytelnicy sięgnęli po wymagający skupienia i sporej wiedzy o sztuce zbiór esejów Zbigniewa Herberta „Barbarzyńca w ogrodzie”. Sam autor nazywa swą książkę „sprawozdaniem z podróży”, jednak wnikliwy czytelnik dostrzeże w niej dużo więcej. W oczy rzuca się wieloaspektowość tej niezwykłej wyprawy. Jest to bowiem wędrówka nie tylko przez miasta, muzea i ruiny, ale i  przez czas, przestrzeń oraz ludzką mentalność. To poszukiwanie wspólnych korzeni Europejskiej kultury.

Zestawienie barbarzyństwa z pięknem ogrodu buduje wyczuwalny dysonans. Czytelnik zaczyna zastanawiać się o jaki ogród i jakiego barbarzyńcę chodzi autorowi. Czytając kolejne eseje podświadomie kierujemy się tytułem zbioru, tropimy barbarzyńcę zadeptującego rajskie piękno. Ciekawy jest też związek kondycji ówczesnej Polski z samym barbarzyństwem. Podróż Polaka do źródeł śródziemnomorskiej kultury w latach ’50 była czymś niezwykłym i miała ogromne znaczenie. Jest to namacalny dowód na istnienie innych od komunistycznych wartości i punktów widzenia.

Bezdyskusyjna erudycja autora może momentami onieśmielać. Nie jest to jednak popisywanie się wiedzą na temat kultury i sztuki Europy, a niezbędne podstawy potrzebne dla zrozumienia otaczającego nas świata i dzieł. Dzięki tym podwalinom możemy wraz z Herbertem poznawać kolejne miejsca oraz zabytki rozumiejąc cel i sposób ich tworzenia.

Po lekturze dojść można do wniosku, że eseje tworzą spójną opowieść o estetyce, historii, człowieku i niesamowitych miejscach. Zdaniem członkiń naszego klubu książka ta z pewnością warta jest przeczytania i polecenia.

Spotkanie odbyło się 19.02.2014 r., wzięły w nim udział 4 osoby.