Relacja z trzydziestego spotkania sieradzkiego DKK

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy PBP w Sieradzu

Utworzono: poniedziałek, 07, luty 2011 11:23

Zofia Olechnowicz

2 lutego 2011 r. odbyło się w naszej bibliotece trzydzieste spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Obchodziliśmy mały jubileusz - nasz Klub działa już trzy lata. Z tej okazji delektowaliśmy się pysznym tortem i wspominaliśmy początki naszej znajomości. Uczestnictwo w spotkaniach nie tylko ubogaca naszą wiedzę o literaturze, ale daje też okazję do poznawania nowych osób. Sądząc po frekwencji na spotkaniach, wszyscy chętnie tu wracają. Co prawda spieramy się czasem, ale są to tylko spory dotyczące literatury. Serdeczne podziękowania należą się wszystkim Klubowiczom za aktywny udział w działalności DKK. Pani Wiesławie Kruszek dziękujemy za sumienne recenzowanie omawianych książek. Dzięki Państwa zaangażowaniu, mądrym refleksjom i życzliwości istnieje nasz Klub. Miłośników dobrej literatury zapraszamy, żeby do nas dołączyli.

Po części wspomnieniowo-rozrywkowej zajęliśmy się lekturą, która była przewidziana jako temat główny naszego spotkania. Zbiór reportaży "Bóg zapłać" Wojciech Tochmana wzbudził wiele emocji. Wiele osób narzekało, że trudno im było jednego dnia przeczytać wszystkie reportaże od razu. Ogrom nieszczęść ukazanych w reportażach przygnębia. Może reportaże w ogóle nie powinny ukazywać się w formie książki? Może ich miejsce jest tylko w gazetach? Inni uważali, że W. Tochman pokazał prawdziwe życie bez upiększeń. Podczas rozmowy często powracało pytanie, jaki jest cel tych reportaży, czego mają nauczyć czytelnika. Być może autor chciał zburzyć nasze dobre samopoczucie? Klubowiczom najbardziej podobał się reportaż "Siedem razy siedem" poświęcony Wandzie Rutkiewicz. Matka himalaistki wierzy, że jej córka żyje i kiedyś wróci do domu. Nie ma na to żadnych namacalnych dowodów, ale w sercu matki rozwija się tajemnicza "czuciowiedza". W większości reportaży bohaterami są zwykli ludzie, którzy znaleźli w sobie siłę, by walczyć z nieszczęściem. Pani Ola nazwała ich "świętymi codzienności".