Recenzje czytelników klubów DKK

Bogowie spod ciemnej gwiazdy. Recenzja książki Neila Gaimana pt. Mitologia nordycka

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 26, luty 2018 15:55

Piotr Wójciak

W końcu. Udało się. Po wielu próbach i namowach. Prośbach i groźbach. Sięgnąłem po Mitologię nordycką autorstwa Neila Gaimana.

Na plus książki mogę wymienić przystępny sposób, w jaki przestawiono nordyckie mity, począwszy od kosmogonii, aż po okres czasów. Neil Gaiman przedstawił mitologię nordycką tak, jak ją zapamiętał z dzieciństwa. I stąd płynie tytuł poniższej recenzji. Nordyccy bogowie w wydaniu Gaiman to czasami typy, których lepiej nie spotkać w ciemnej uliczce. Niewiele lepsi od olbrzymów czy ludzi. Równie często co rozumem kierującymi się swoim humorami, czasami działający impulsywnie. Ot, istoty z boskimi mocami i ludzkimi przywarami. Po bogach można by spodziewać się czegoś więcej. Tymczasem Asowie potrafią okantować Kowala, który wzniósł mury Asgardu niczym chciwy karczmarz pijanego pańszczyźnianego chłopa, byle tylko mu nie zapłacić uzgodnionej ceny, czy też Odyn, który niczym wzorowy Casanova uwodzi córkę olbrzyma, byle tylko odzyskać coś, co tamten zdobył zgodnie z ówczesnym prawem (prawem silniejszego), a co poniekąd należało do Asów (miód poezji na bazie krwi Kwasira).

Książka zawiera pełen zbiór mitów w przystępnej formie kilkustronicowych esejów/opowiadań. Począwszy od kosmogonii, przez narodziny życia i bogów, ich przygody i uczynki, aż po kres wszystkiego czyli Ragnarök. Ale nie ma strachu, bowiem koniec będzie początkiem, nowego świata i nowych bogów, zrodzonych ze starych.

Dwa, według mnie najlepsze mity, to upadek Lokiego i Ragnarök. Bóg przechera, zawsze wyprzedzający w pomyślunku innych, stał się poniekąd architektem własnego upadku, z czego płynie nauka, że czasami niezdrowo jest za wiele myśleć naprzód, bo i tak bóg mądrości – Kwasir, odczyta wszystko z popiołów naszych czyunów niczym rasowy śledczy z CSI.

Ragnarök to najlepszy z zawartych esejów Gaimana. Ostateczna bitwa, kres starego świata i bogów Asgardu. Który poprzedzi matka wszystkich zim, czas miecza i topora, gdy brat będzie bratu wilkiem. Motyw ten jest często wykorzystywany w fantastyce, np. czas Białego Zimna w świecie Wiedźmina czy Długiej Nocy u George'a R.R. Martina.

Poza mitami książka zawiera też wstęp, gdzie autor omawia co mogło paść u podstaw tego, że tak właśnie ukształtowała się nordycka mitologia oraz słowniczek, który pomaga odnaleźć się gąszczu postaci o często podobnie brzmiących imionach.

Podsumowując,  Mitologia nordycka to nie jest zła książka. Nie żałuję poświęconego na lekturę czasu. Ale spodziewałem się czegoś więcej po autorze, który dostał własny serial. Jest to pozycja idealna na lekturę w czasie podróży, krótka, zwięzła, nie odstraszająca czytelnika objętością.