„Gra anioła” Carlos Ruiz Zafon
„Gra anioła”
Carlos Riuz Zafon
Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów
David Martin jest siedemnastolatkiem z niewątpliwym talentem pisarskim, cechuje go jeszcze jedna bardzo istota rzecz, ponad wszystko kocha książki . Pracuje w jednej z barcelońskich gazet do której to przyprowadził go kilka lat wcześniej jego ojciec. Jego głównym zajęciem jest parzenie kawy i podawanie cygar bardziej doświadczonym kolegom. Jednak pewno dnia David zostaje wezwany przez redaktora naczelnego don Brasilia Morgasa. Ta chwila okazuje się momentem przełomowym w życiu początkującego pisarza. David pisze swoje pierwsze opowiadanie w odcinkach. „Tajemnice Barcelony” odnoszą sukces z którym związany jest pewien splendor, ale niestety w parze z tym poszła także zawiść, wręcz wrogość redakcyjnych kolegów. Całe szczęście, że talentem Davida zainteresował się Pedro Vidal człowiek majętny, notabene właściciel tejże gazety, sam próbujący swoich sił w pisarstwie. To on doprowadza do tego, iż David traci pracę by mógł zająć się prawdziwym pisaniem. Załatwia mu kontrakt w wydawnictwie znajomych w którym David Martin tworzy swoja kolejną powieść w odcinkach pod tytułem „Miasto przeklętych”, która to nie będzie wydawana pod jego prawdziwym nazwiskiem lecz pod pseudonimem Ignatius B. Samson. Jak się okaże pisanie pod cudzym nazwiskiem będzie dla pisarza prawdziwym przekleństwem. W między czasie dostaje tajemniczy list od pewnego mrocznego wydawcy Andreasa Corelliego z propozycją spotkania i omówienia pewnego projektu. Sytuacja finansowa Davida ulega znacznej poprawie, wynajmuje dom który go od zawsze fascynował. Ach, jeszcze wizyta na Cmentarzysku Zapomnianych Książek i księgarska rodzina Sempre która strzeże tajemnic ostatnich woluminów. No i na koniec jeszcze brakuje tylko niespełnionej miłości, ale Zafon pomyślał i o tym, tak poznajemy Cristinę. Tak wymieniłem chyba wszystko, od tego momentu mogę powiedzieć z całą pewnością, iż zaczyna się cała intryga, cała GRA ANIOŁA. Jeżeli chcecie poznać losy głównego bohatera i poznać wszystkie tajemnice które kryje ta opowieść koniecznie przeczytajcie „Grę anioła ‘ Carlosa Riusza Zafona.
„Gra anioła” jest kontynuacją przeznakomitego „Cienia wiatru”, od razu dodam dość luźna kontynuacja ponieważ książki te można czytać niezależnie. Motywem przewodnim jest Barcelona, Cmentarzysko Zapomnianych Książek oraz rodzina Sempre. Jako ciekawostkę dodam, iż powstaną jeszcze dwie powieści z serii tworząc razem czteroksiąg. Ale wróćmy do książki a właściwie do książek, bo tak jak wspomniałem przeczytać możemy je w dowolnej kolejności, tak mówić o nich chyba nie da się osobno. Zafon pisząc „Cień wiatru’ postawił sobie poprzeczkę naprawdę wysoko, cóż chyba za wysoko. „Cień wiatru” to jedna wielka magia literacka i prawdziwy kunszt autora w prowadzeniu intrygi oraz zdawałoby się niezależnych wątków bohaterów tej powieści i do tego znakomite opisy Barcelony. Niestety tego wszystkiego brakowało mi w „Grze anioła”. Autor postawił na prostą historię młodego pisarza której magii ma dodać poznanie tajemniczego wydawcy który chce stworzyć, no właśnie co on właściwie chce stworzyć, własną religię by nie powiedzieć sektę. Lub tej magii ma dodać tajemniczy dom z którym ponownie wiąże się tajemnicza historia. Trochę mało. Kolejne postaci które wkraczają na arenę „Gry anioła” właściwie nie wnoszą niczego konstruktywnego a zakończenie niektórych wątków w powieści jest delikatnie mówiąc poniżej pewnych oczekiwań. Teraz kilka plusów tej książki. Zafon jest autorem doskonałym jeżeli chodzi o warsztat językowy, pomimo gorszej treści forma jest na najwyższym poziomie. Ponad to krótkie rozdziały które dodają dynamiczności tej powieści. I na koniec smaczek całej powieści, czyli błyskotliwe rozmowy Davida z Izabellą, asystentką i zarazem przyjaciółką.
Przyznam szczerze, że nie mogłem się doczekać przeczytania tej książki, od momentu gdy trafiła do biblioteki i gdy ją wypożyczałem aż parzyła mnie w ręce ale czekałem gdy trafi do naszego Klubu, cóż po przeczytaniu mogę tylko powiedzieć, iż nie doznałem poważnych oparzeń. Czy jest to książka godna polecenia, myślę, że mimo wszystko tak, Zafon trzyma pewien poziom choć tym razem forma przerosła treść.
Zbigniew Pacho
DKK Rawa Mazowiecka
woj. łódzkie
"Zwyczajny facet" M. Kalicińska
Normal 0 21 MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";}
"Zwyczajny facet" Małgorzaty Kalicińskiej to książka zupełnie inna od jej poprzednich powieści. Jej bohaterem jest 50-letni Wiesiek, który po upadku stoczni boryka się z problemem utraty pracy. Nie jest to jednak jego jedyny problem. Drugi, to żona Joanna – apodyktyczna egoistka, której problemy emocjonalne i trudny charakter sprawia, iż bohater powieści - po latach znoszenia obelg z jej strony, poniżania i wyśmiewania, zaczyna zastanawiać się nad rozwodem. Wtedy w jego życiu pojawia się szansa na dobrze płatną pracę w zawodzie, jednak poza granicami kraju – w Finlandii. Decyduje się na ten wyjazd. Łatwo nie jest, ale wbrew pozorom ta separacja od żony wychodzi mu na dobre. Może z dystansu spojrzeć na swoje życie i małżeństwo.
Książka napisana jest męskim językiem, z punktu widzenia Wieśka. Było to na pewno dodatkowym wyzwaniem dla autorki, bo jako kobieta musiała wczuć się w męski punkt widzenia.
To literatura raczej dla dojrzałych kobiet. Bardzo na czasie. Poruszająca aktualne problemy. Książka niewątpliwie warta przeczytania!
"Proszę bardzo" Anda Rottenberg
Książka Andy Rottenberg „Proszę bardzo” to nie jest łatwa lektura. Autorka dzieli się z nami swoimi osobistymi, niekiedy bardzo bolesnymi przeżyciami, jak utrata dwudziestoparoletniego syna uzależnionego od narkotyków oraz śledztwo w sprawie jego śmierci. To również podróż w przeszłość i poznawanie historii jej rodziny.
Anda Rottenbeg urodziła się w czasie wojny w Nowosybirsku. Jej matka była Rosjanką, a ojciec polskim Żydem, który ocalał dzięki wywózce do obozu w głąb Rosji. Ma ona w rodzinie ortodoksyjnych żydowskich przodków, katolików i prawosławnych, to więc ciekawa mozaika pod względem etnicznym i wyznaniowym. Taka jest również ta książka. To opowieść o niezwykłej łagrowej znajomości rodziców Andy, o jej dzieciństwie oraz krewnych, którzy rozpierzchli się po całym świecie.
Książka na pewno przypadnie do gustu osobom lubiącym zgłębiać historię oraz poznawać ciekawe losy innych ludzi.
Recenzja książki "Ptakon" W. Horwath`a
„Ptakon” Witolda Horwath`a to bardzo niezwykła i poruszająca książka. Akcja rozgrywa się we współczesnej Polsce. Główna bohaterka Anka wiedzie spokojne, uczciwe życie u boku swojego męża. Wszystko do czasu, gdy na jaw wychodzi jej mroczna przeszłość i popełniona przez nią zbrodnia. Dalej bohaterowie powieści muszą na nowo odnaleźć się w zaistniałej sytuacji, odpowiedzieć sobie na pytania czy można wybaczyć i zapomnieć. Czytelnik zostaje wciągnięty przez autora w rozmyślania o ludzkiej naturze i sensie podstawowych pojęć moralnych. To książka głęboka, mówiąca nie tylko o problemie winy i kary, ale też potępienia i wybaczenia. Horwath pozostawia każdemu z nas decyzję czy głównej bohaterce wybaczyć czy ją potępić. To ciekawe studium psychologiczne natury człowieka. Powieść godna polecenia.
Małgorzata Nitecka
Recenzja książki pt.:"Jak Żabcio zdobył medal"- Mariusza Niemyckiego
Recenzja książki pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” - Mariusza Niemyckiego, omawianej w Filii nr 5
w maju 2011.
Książka Mariusza Niemyckiego pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” opowiada o olimpiadzie sportowej,
która odbyła się w Trzcinach koło Ropuszyna.
Miasteczko zamieszkałe głównie przez żaby
i inne małe zwierzątka przygotowywało się do zawodów w bieganiu.
Żabcio, bohater tej bajki należał do leniwych żab. Nie miał ochoty ani biegać, ani pływać,
ani też uprawiać żadnego innego sportu.
Wolał spędzać czas na leżeniu w trawie i objadaniu się
muszkami w czekoladzie. Kiedy któregoś dnia w „Głosie Kumkaczy” ukazała się
informacja o zbliżającej się olimpiadzie, rodzina Żabcia próbowała go namówić na udział w niej.
Niestety bez powodzenia. Udało się to dopiero małemu krokodylkowi Szurkowi, który był
kuzynem Żabcia.
Żabcio zgodził się niechętnie, gdyż musiał dużo ćwiczyć przed zawodami.
Gdy nadszedł dzień olimpiady Żabcio ruszając do biegu usłyszał głosy dopingu od swoich bliskich
i przyjaciół, co zachęcało go do rywalizacji.
Nagle zobaczył, że jeden z zawodników potknął się i przewrócił.
Był to jego kuzyn Ropuch.
Żabcio niewiele myśląc podbiegł do niego, pomógł mu wstać i razem dobiegli do mety.
Chociaż obaj zajęli miejsce trzecie, to Żabcio został specjalnie wyróżniony przez komisję
za sportowe zachowanie i koleżeńską postawę i tak właśnie zdobył medal.
Książa ta choć napisana dla małych dzieci, trafia chyba do czytelnika w każdym wieku.
Jest czymś w rodzaju wskazówki nie tylko dla dzieci, jak zachować się właściwie
i stosownie do sytuacji, nie myśląc wyłącznie o sobie.
Katarzyna Kwiatkowska.
Recenzja książki pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” - Mariusza Niemyckiego, omawianej w Filii nr 5
w maju 2011.
Książka Mariusza Niemyckiego pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” opowiada o olimpiadzie sportowej,
która odbyła się w Trzcinach koło Ropuszyna.
Miasteczko zamieszkałe głównie przez żaby
i inne małe zwierzątka przygotowywało się do zawodów w bieganiu.
Żabcio, bohater tej bajki należał do leniwych żab. Nie miał ochoty ani biegać, ani pływać,
ani też uprawiać żadnego innego sportu.
Wolał spędzać czas na leżeniu w trawie i objadaniu się
muszkami w czekoladzie. Kiedy któregoś dnia w „Głosie Kumkaczy” ukazała się
informacja o zbliżającej się olimpiadzie, rodzina Żabcia próbowała go namówić na udział w niej.
Niestety bez powodzenia. Udało się to dopiero małemu krokodylkowi Szurkowi, który był
kuzynem Żabcia.
Żabcio zgodził się niechętnie, gdyż musiał dużo ćwiczyć przed zawodami.
Gdy nadszedł dzień olimpiady Żabcio ruszając do biegu usłyszał głosy dopingu od swoich bliskich
i przyjaciół, co zachęcało go do rywalizacji.
Nagle zobaczył, że jeden z zawodników potknął się i przewrócił.
Był to jego kuzyn Ropuch.
Żabcio niewiele myśląc podbiegł do niego, pomógł mu wstać i razem dobiegli do mety.
Chociaż obaj zajęli miejsce trzecie, to Żabcio został specjalnie wyróżniony przez komisję
za sportowe zachowanie i koleżeńską postawę i tak właśnie zdobył medal.
Książa ta choć napisana dla małych dzieci, trafia chyba do czytelnika w każdym wieku.
Jest czymś w rodzaju wskazówki nie tylko dla dzieci, jak zachować się właściwie
i stosownie do sytuacji, nie myśląc wyłącznie o sobie.
Katarzyna Kwiatkowska.
Lodowa pułapka Kitty Sewell-recenzja
Wymyślna intryga, tajemnica, perfidna kobieta, która nie cofnie się przed niczym. "Lodową pułapkę" czyta się niemal jak kryminał, zwłaszcza gdy głowny bohater zaczyna odkrywać prawdę i powoli układać poszczególne elementy zagadki w całość. A wszystko zaczyna się od listu jaki pewnego ranka otrzymuje z dalekiego miasteczka Moose Creek w północnej Kanadzie, gdzie 14 lat temu pracował jako lekarz. Trzynastoletnia dziewczynka powiadamia go, że ona i jej brat bliźniak są jego dziećmi. Tylko jak to jest możliwe skoro z matką dzieci nigdy nic go nie łączyło? Jest przekonany, że to pomyłka, która szybko się wyjaśni. Niestety sprawa gmatwa się coraz bardziej. Gdy wyniki DNA potwierdzają ojcostwo, pan doktor postanawia osobiście poznać dzieci i wyjeżdża do Moose Creek. Od tej chwili jego życie diametralnie się zmienia i choć pozornie zniszczyło mu to życie, to okazuje się, że to najlepsze co mogło go spotkać. "Lodowa pułapka" to książka napisana przez kobietę, ale opowiadająca historię widzianą oczyma mężczyzny. Co nietypowe czarnym charakterem jest tu kobieta- mściwa, bezwzględna, zdolna poświęcić nawet własne dzieci. Natomiast mężczyzna to bohater pozytywny, starający się postępować właściwie i etycznie. Całość kończy się w sposób zadowalający czytelnika, zło zostaje ukarane, a główny bohater choć pokiereszowany, to jednak odnajduje szczęście. Nie jest to literatura bardzo ambitna, ale czasem warto też przeczytać takie ot czytadło, aby się zrelaksować, a przy tym mieć trochę przyjemności gdy wraz z bohaterem odkrywa się zawiłości intrygi.
„Strategia Bancrofta” Robert Ludlum
„Strategia Bancrofta”
Robert Ludlum
Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów
Berlin Wschodni 1987 rok, Ted Belknap młody pracownik super tajnego wydziału amerykańskiego Departamentu Stanu jest specjalistą od „znajdowania ludzi”. Do NRD trafił tu podążając tropem zdrajcy. Richard Lugner bo o nim mowa sprzedał swój kraj i to za nie małe pieniądze. To przez niego ginęli amerykańscy agenci. Miał jednak pewną słabość, lubił młodych chłopców i to dzięki apetytowi na młodzieńcze ciała Ted „Ogar” Belknap podjął ślad dzięki któremu wykrył kryjówkę zdrajcy. Nie pozostało mu nic innego jak dostać się do pilnie strzeżonego mieszkania i zlikwidować cel. Niestety zostaje wykryty z myśliwego staje się ofiarą. Lunger trzyma go na muszce jego położenie jest fatalne, gdy nagle w oknie pryska szkło wpada jakiś człowiek strzela prosto w twarz zdrajcy, rzuca broń do Teda i razem likwidują ochroniarzy zdrajcy. Kim jest tajemniczy człowiek który pomógł agentowi wykaraskać się z nie lada opresji ?. To Jared Rinehart kolega po fachu, który podążał tropem młodego agenta. Jak się okaże ta znajomość, zawarta w tak nietypowych okolicznościach losu przerodzi się w przyjaźń, a dwaj agenci będą niczym Kastor i Polluks. Gdy kilkanaście lat później Jared zostaje porwany podczas tajnej misji w Libanie, Ted nie wyobraża sobie by pozostawić przyjaciela bez pomocy. I tak rozpoczyna się intryga w której nic nie jest tak jak by się wydawało…. Jeżeli chcecie poznać szczegółowe losy Teda Belknapa koniecznie przeczytajcie „Strategię Bancrofta” Roberta Ludluma.
Robert Ludlum to niewątpliwie mistrz powieści sensacyjnej. Napisał ponad trzydzieści powieści które zostały sprzedane w ponad pięciuset milionach egzemplarzy. Ludlum jest niedoścignionym wzorem dla wielu pisarzy, ma wielu naśladowców i spadkobierców którzy tworzą powieści na podstawie jego notatek. Niewątpliwie najbardziej znaną i rozpoznawaną powieścią a właściwie cyklem jest saga „Bourne'a”. Przyczyniły się do tego również ekranizacje które trzeba przyznać są także na wysokim poziomie, jednak będę zawsze powtarzał to jak mantrę, iż należy zachować kolejność najpierw książka dopiero później film. Ale wracając do książki o której mówimy czyli „Strategii Bancrofta”. Jest to książka wydana po śmierci pisarza, podpisana jego nazwiskiem, mam jednak wrażenie, że nie do końca jest ona pełnym tworem mistrza. Tempo i sposób prowadzenia akcji jak najbardziej pasuje do Ludluma, jednak „czarny charakter” w tej książce jest powiedziałbym nie pasujący i mało poważny. Krótko mówiąc jest „nieludlumowski”. Poza tym małym a zarazem istotnym szczegółem książka ta jest naprawdę dobra. Czyta się ją znakomicie a ciekawość co przyniesie kolejna strona jest silniejsza od ogarniającego snu (czytam wieczorami ;-)). Znakomicie ukazany jest Internet jako narzędzie intrygi i manipulacji. Szybkie tempo, wartka akcja, podróż wraz z bohaterem od Rzymu przez Dubaj, zdrada, miłość, strzelaniny, pościgi to cechuje tę znakomitą sensacje. Nie sposób się nudzić, esencja prawdziwej sensacji, gorąco polecam !!!
Recenzja książki pt.:"Ładny kwiatek" - Wiesława Drabika
Recenzja książki Wiesława Drabika pt.: „Ładny kwiatek” omawianej na DKK w Filii nr 5 w kwietniu 2011.
Książka Wiesława Drabika pt.:”Ładny kwiatek” to opowiadanie skierowane do dzieci przedszkolnych, które w łatwy sposób uczy dzieci zasad właściwego postępowania
wobec otaczającego nas świata. Chłopiec imieniem Heniek jest niegrzecznym dzieckiem, lekceważy wszystko i wszystkich. Kiedy spędza czas na dworze, najczęściej
próbuje komuś dokuczyć, znęca się nad zwierzętami, strzela z procy do ptaków, zatruwa
środowisko podpalając śmieci w koszu. Pewnego dnia spotyka go za to zasłużona kara.
Chłopak zostaje zamieniony w kwiat. Nagle staje się rośliną, która widzi i czuje, ale nikt jej nie słyszy i nikt nie zwraca na nią uwagi. Staje się to gdy chłopak łamie łodygę kwiatka,
z którego wypłynął sok. Z tego zielonego soku powstaje mały ludzik, który dotykając Henia
zamienia go w kwiatek. Zaszokowany Heniek próbuje krzyczeć, ale nikt go nie słyszy,
nie może w żaden sposób zwrócić na siebie uwagi ludzi. Słyszą go tylko krzywdzone przez niego
rośliny, ptaki i zwierzęta. Zauważając na ulicy swojego kolegę ma nadzieję, że on mu pomoże. Kolega jednak idąc o mało go nie zadeptał. Po dłuższym czasie Heniek odczuwa pragnienie, potrzebuje wody. Prosi o nią ptaki, które jednak mu odmawiają, pamiętając
jak strzelał do nich z procy. Nagle z nieba spadł deszcz, co ucieszyło Henia, ale nie na długo.
Deszcz okazał się bardzo kwaśny i brudny. Było to wynikiem zanieczyszczenia przez
chłopca powietrza, bo wcześniej podpalił śmieci w koszu na ulicy. Rośliny i ptaki uświadomiły
to wszystko Heńkowi, który po chwili zaczął żałować wszystkich swoich złych uczynków
i nagle się obudził. Był jak zwykle w swoim łóżku, a koszmarny sen się skończył.
Heniek ucieszył się, ale sen nie pozostał bez wpływu na jego zachowanie.
Kiedy wyszedł na dwór zabrał ze sobą konewkę i zaczął podlewać kwiaty, a ptakom, kotom
i psom na ulicy obiecał, że już nigdy ich nie skrzywdzi.
Ta książka chociaż krótka bardzo wiele rzeczy uświadomiła młodemu czytelnikowi.
Katarzyna Kwiatkowska.
