W ogrodzie Mirandy Katarzyny Krenz

Katarzyna Krenz, dziennikarka, poetka i tłumaczka, jako pisarka zadebiutowała powieścią "W ogrodzie Mirandy". Przyznać trzeba, że wywołuje ona ambiwalentne uczucia. Może dlatego, że wiele w niej wątków i odwołań co momentami pobudza do czytania, a momentami po prostu nudzi. Główna idea jest pociągająca. Młoda prawniczka, która zatraca się w "wyścigu szczurów", pochłonięta bez reszty pracą w prestiżowej warszawskiej kancelarii nagle traci wszystko przez jedną niedyspozycję wywołaną dolegliwościami ciążowymi. Postanawia zamieszkać w Londynie i biernie poddaje się temu, co przynosi życie. Diametralnie zmienia swój wizerunek i zachowanie. Z perfekcyjnej, noszącej markowe ubrania, zaangażowanej prawniczki staje się zaniedbaną, wyciszoną sprzątaczką. Szybko przejmuje od Anglików nieemocjonowanie się żadną sprawą, nawet ważną. Skupiona jest na sobie, swoim wewnętrznym świecie. Powoli zaprzyjaźnia się z dziewczynką, którą nosi pod sercem. Zamysł powieści ujmujący, aby ukazać co w życiu człowieka jest wartością, a co nie. Jak młoda kobieta zaczyna odkrywać samą siebie, łagodnie dojrzewa i buduje swój świat od podstaw. Ale jest w tej książce coś co uwiera. Jest bardzo nierówna. Obok miejsc ciekawych, które pociągają do czytania, znajdują się niepotrzebne dłużyzny jak wtrącenia filozoficzne czy pisanie książki przez jedną z bohaterek. Dużym rozczarowaniem jest wątek zaginięcia Macieja (ojca dziecka). Nagle przerwany właściwie nie wiadomo po co w ogóle został podjęty. Powieść kończy się happy endem. Nawet w obcym kraju, będąc w trudnej sytuacji, można spotkać ludzi dobrych, skorych do pomocy i ułożyć sobie życie. Bardzo to budujące, niestety tak napisane, że jest to zwyczajnie ckliwe. Odnoszę wrażenie, że autorka zbyt wiele spraw chciała umieścić w jednej książce i w efekcie fabuła nieco się rozjechała.