Lala J. Dehnela

Spostrzeżeń kilka o „Lali” Jacka Dehnela, czyli recenzja nietypowa.

Przeczytałam, bo poniekąd musiałam.

Początek – nuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuudny!

Dalej – coraz baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaardziej ciekawie.

Koniec – mnie rozczarował, ponieważ Dehnel najpierw opowiada losy swojej pełnej wigoru i temperamentu babci, a potem z okrutną prawdą, pisze o starym człowieku, dla mnie niepotrzebne, za smutne, momentami przerażające, choć trzeba przyznać autor pisze o tym z wielką miłością.

Temat - nostalgiczna historia o rodzinie i życiu tytułowej bohaterki i zarazem babci autora, Helenie Bienieckiej.

Treść - opowiada o sukcesach i porażkach, o miłości i nienawiści, ludziach, ich zaletach i wadach... o życiu, o wszystkich jego blaskach, cieniach. Tłem jest Polska i jej dzieje.

Sprawia trudność - opowieści nie układają się chronologicznie, dygresje, dygresje od dygresji i kolejne dygresje, więc utrudnia to śledzenie dziejów rodziny, ale na to zastrzeżenie sama babcia ma prostą i logiczną odpowiedź: „To sobie przeczyta dwa razy” .

Urzeka - piękny literacki język, poetycki styl przeplatany z lekkim humorem, subtelne aluzje, fenomenalne dialogi.

Komu polecam książkę? Wszystkim tym, dla których ten fragment jest piękny: „Oto i ona – wielka ikona pozłocista lat mojego dzieciństwa, Oriflamma moja, wynoszona w procesjach na pola świata, przy wtórze surm z polerowanego brązu i srebrnych trąbek sygnałowych; wieczna Gwiazda Północna, wedle której za pomocą arabskich astrolabiów i inkrustowanych kością słoniową rysików, wykreślałem od początku linie mojego życia, coraz bardziej skomplikowane, coraz mniej proste, linie wikłające się po obcych gwiazdozbiorach, konstelacjach nieprzyjaznych zwierząt.”

Justyna Kubiak

Członek DKK przy BP w Stróży