„Hańba” J.M.Coetzee

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Pabianicach FB 4 - Dorośli

Utworzono: środa, 22, czerwiec 2011 17:49

Piotr Brzeziński

17 czerwca 2011 roku w Filii nr 4 Miejskiej Biblioteki Publicznej odbyło się szóste w tym roku spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, na którym omówiona została książka Johna Maxwella

Coetzee pt. „Hańba”. W dyskusji wzięło udział pięć osób. Laureat Literackiej Nagrody Nobla w 2003 roku, dwukrotnie nagrodzony najbardziej praestżową nagrodą literacką dla literatury anglojęzycznej, Brookera – w 1983 i 1999 roku, J.M. Coetzee wybitny pisarz południowoafrykański, autor prozy psychologicznej, uważany jest za jednego z najważniejszych pisarzy anglojęzycznych. W swej twórczości skupia się na problemach kondycji ludzkiej, na portretach ludzi uwikłanych w przemiany społeczne i gospodarcze kraju uwolnionego z systemu apartheidu. „Hańba” to historia pięćdziesięciodwuletniego profesora literatury na uniwersytecie w Kapsztadzie, który zostaje wyrzucony z uczelni za molestowanie seksualne studentki.

Tracąc pracę i szacunek uczelnianego społeczeństwa David Lurie próbuje rozpocząć nowe życie na farmie córki . Tragedia jaka spotyka Lucy i jej ojca, zostawia piętno i każe przewartościować bohaterowi dotychczasowe podejście do życia i ludzi. Lektura tej książki, pomimo trudnych tematów które porusza, sprawiła klubowiczom przyjemność. Panie określiły ją jako wspaniałą, napisaną przejrzystym stylem książkę, której się nie da zapomnieć. Hańba ma tu wiele twarzy,

jest konsekwencją za łamanie norm etycznych, poapartheidową, mającą swoje korzenie w złym

traktowaniu czarnych. Hańba Melani sprawia wrażenie sztucznego tworu, gdyż przyzwala ona na to co się dzieje. Hańba córki zgwałconej przez czarnych, klubowiczki zwróciły uwagę, że ani razu nie padło w książce słowo murzyn, kolor skóry nie był ważny, czarni byli źle

traktowani, to co robią później jest zemstą. Pomimo tego co ją spotkało, Lucy nie chce stamtąd

odejść, chce pozostać bez względu na cenę.

Uczestniczki spotkania stwierdziły, że Lurie tak naprawdę zaczął żyć dopiero na farmie córki, wcześniej ślizgał się w nic nie zagłębiając. Jako nauczyciel nie miał satysfakcji, by znieść rzeczywistość dorabiał sobie fikcję. Miłość cielesną zastępuje mu pisanie o Byronie, kończy życie naukowca i poświęca służbie psom, staje się dla nich najważniejszy. Nie potrafi wybaczyć, choć Lucy mówi, że jedyna droga to wybaczenie, że trzeba być dobrym człowiekiem, nie wolno obarczać winą ojca dziecko które ona nosi.

Coetzee potrafi dogłębnie spenetrować życie człowieka, sięgnąć w głąb duszy, nie jest narratorem

wszystko wiedzącym, znakomicie ukazuje granice, postacie znamy tylko na tyle na ile nam

same pozwolą, resztę możemy sami dopowiedzieć.

Na kolejnym spotkaniu 30 września 2011 r. omawiać będziemy książkę Ireny Matuszkiewicz

pt. „Szepty”.

Ewa Pawlak

relacja powstała na podstawie wypowiedzi

uczestników DKK F4 MBP w Pabianicach