O przedwojennym kinie polskim z Markiem Telerem

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK Fantastyki przy PBP w Sieradzu

Utworzono: środa, 21, październik 2020 19:58

Paweł Jezierski

Dzisiaj dość nietypowy wywiad jak na blog poświęcony fantastyce ale… tylko na pierwszy rzut oka, ponieważ zajmujemy się popkulturą, a aktorzy przedwojennego kina jak najbardziej wrośli w naszą historię. Budzili (i nadal budzą) zainteresowanie wśród fanów i ludzi niekoniecznie interesujących się kinem. Bywali trendsetterami, celebrytami, bohaterami skandali, jak i zapisywali się na kartach dziejów w rozmaity sposób (i chwalebnie, i mniej bohatersko). Nadal odkrywamy ich życiorysy – o czym szczególnie świadczy przypadek Iny Benity. I właśnie dlatego postanowiłem zadać kilka pytań osobie, która rozwikłała zagadkę przedwojennego blond wampa – Markowi Telerowi. Zapraszam do lektury!

Skąd się wzięło u Pana zainteresowanie tematyką przedwojennego kina polskiego? Spora część osób pewnie wskazałaby wyszperane na strychu starocie albo program Stanisława Janickiego. A jak stare kino wpłynęło na Pana?

Zainteresowanie polskimi aktorami lat 30. pojawiło się u mnie przy okazji pisania mojej pracy licencjackiej o przedwojennych Miss Polonia. W ramach pracy badawczej zacząłem czytać przedwojenne magazyny i natknąłem się na wiele interesujących sylwetek artystów, o których dzisiaj nikt już nie pamięta. Uznałem, że warto przypomnieć o tych postaciach czytelnikom i tak zrodził się pomysł na książkę „Zapomniani artyści II Rzeczypospolitej”, która ukazała się w styczniu 2020 r. nakładem Wydawnictwa CM i portalu Histmag.org. Przyznam szczerze, że przedwojenne filmy zacząłem oglądać dopiero, kiedy zainteresowałem się życiorysami gwiazd międzywojnia. Byłem bardzo pozytywnie zaskoczony, ponieważ poruszane w nich tematy i przekazywany humor często mają charakter ponadczasowy, a artyści tacy jak choćby Zbigniew Rakowiecki czy Ina Benita zaskakują nowoczesnością aktorskiej gry.

Zasłynął Pan (nie boję się użyć takiego sformułowania) wnikliwym dążeniem (udanym) do wyjaśnienia losów Iny Benity. Czy może Pan przybliżyć pokrótce obecną sytuację z jej życiorysem i powiedzieć, czego jeszcze nie wiemy lub możemy się jedynie domyślać?

Historia Iny Benity utwierdziła mnie w przekonaniu, że warto zajmować się życiorysami przedwojennych artystów, ponieważ w literaturze poświęconej gwiazdom II Rzeczypospolitej można odnaleźć wiele nieprawdziwych informacji i plotek, które na lata zakorzeniły się w społecznej świadomości. Wiemy już, że Ina Benita nie zginęła w warszawskich kanałach w czasie Powstania Warszawskiego, ale zmarła czterdzieści lat później w Stanach Zjednoczonych. Okazuje się jednak, że w świetle nowych odkryć i dokumentów cały jej wojenny życiorys wymaga dokładniejszych badań. Wizyta w warszawskich archiwach pozwoliła mi nie tylko lepiej poznać okupacyjną działalność Iny, ale też poszerzyć wiedzę o jej burzliwym życiu uczuciowym o kilka nieznanych wcześniej nazwisk. Z moich badań wyłania się obraz kobiety, która nie wahała się poświęcić własnej reputacji, aby pomóc swoim przyjaciołom w potrzebie. Wykorzystywała zarazem swoją pozycję aktorki teatrów jawnych i nawiązane znajomości z Niemcami, aby dostarczać polskiemu wywiadowi informacje o kolaborujących artystach. Po wojnie sama została zaś oskarżona o kolaborację i skazana na zapomnienie. Skomplikowaną wojenną historię Iny Benity opiszę dokładniej w książce, nad którą obecnie pracuję, więc na razie nie będę więcej zdradzać.

Całość wywiadu:

https://pbp.sieradz.pl/kmf/2020/10/20/o-przedwojennym-kinie-z-markiem-telerem/