Pod znakiem poezji

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy WBP w Łodzi

Utworzono: wtorek, 16, październik 2007 03:00

Kinga Siekierska

Październikowe spotkanie w Dyskusyjnym Klubie Książki odbyło się pod znakiem POEZJI.

POEZJĘ reprezentowali Wisława Szymborska (z tomikiem Dwukropek) i Marcin Świetlicki (z tomikiem Muzyka środka).

Stanęłam przed trudnym zadaniem prowadzenia tego spotkania. Jak tu rozmawiać o poezji? Czy ktoś w ogóle ją czyta?

Czytamy, ale nie tak często jakby wypadało. Dlaczego? Bo poezja wymaga czasu, skupienia. Bo zawsze zostajemy z wrażeniem, że jeszcze czegoś nie odkryliśmy. Bo za każdym razem czytamy tak naprawdę o czym innym. Poezja zmienia się razem z nami. Poezji nie można po prostu PRZECZYTAĆ. Można ją tylko CZYTAĆ.

Szymborska i Świetlicki. Oboje z Krakowa, choć żadne z nich w Krakowie się nie urodziło. Ona – dystyngowana LAUREATKA, on nieustannie dobrze zapowiadający się POZER. Wiersze Szymborskiej są jak studnia bez dna, tak wypełnione treścią, że nie sposób jej wyczerpać w żadnej ludzkiej rozmowie. Wiersze Świetlickiego tchną pustką, którą afirmuje sam poeta.

Który tomik zabrałbyś na bezludną wyspę? Szymborską? Świetlickiego?

W rozmowie o poezji trudno nie zapytać o samą poezję. Czym jest poezja? Co stanowi jej istotę? Czy to jest rym, forma? Czy może umiejętność wskazania na pewną prawdę? A może chęć wyrażenia siebie?

Jedna z uczestniczek DKK, która sama pisze wiersze podzieliła się z nami refleksją twórcy: poezja powstaje pod wpływem pewnego natchnienia, siadam i piszę, ale rzadko jestem zadowolona z efektów, dlatego poprawiam albo wyrzucam do kosza.

Poezja to poszukiwanie formy, która zdoła wyrazić tą jedną chwilę, jeden moment, kiedy mamy poczucie, że WIEMY.

Nasza uwaga przeskakiwała z jednego utworu na drugi, z jednego tomiku do następnego. Pamiętam jednak bardzo dobrze dwa wiersze: Dwukropek Szymborskiej i Filandia Świetlickiego. Pierwszy z nich pamiętam dlatego, że usłyszałam jego ciekawą interpretację podczas naszego spotkania w październikowym DKK. Tytułowy dwukropek to zapowiedź ciągu dalszego. I można to rozumieć w wielu wymiarach rzeczywistości: jako następne tomiki Szymborskiej, jako ciąg dalszy naszego życia, jako nowe życie po śmierci. Filandię pamiętam, ponieważ stanowić miała przykład tej "jaśniejszej strony" poezji Świetlickiego.

Być może muzyczne wykonanie tego wiersza ze wspaniałą melorecytacją Bogusława Lindy brzmi kojąco. Sam tekst jednak jest raczej ponury. I chyba nie udało się przekonać uczestników DKK do zabrania tomiku Muzyka środka na bezludną wyspę.

Wbrew moim obawom rozmowa o poezji okazała się nie tylko możliwa, ale także ciekawa i odkrywcza. Zachęceni brakiem przymusu „właściwej” interpretacji mogliśmy podzielić się własnymi przemyśleniami.

Zapewniam Was, że były one zaskakujące.

"Jeżeli czytać, jeżeli czytać ... jeżeli czytać to nie indywidualnie, jeżeli czytać to tylko we dwóch…."

Albo razem z nami w Dyskusyjnym Klubie Książki.

(Spotkanie odbyło się w dniu 16 października 2007 r. i wzięło w nim udział 12 osób.)