Mimi Alford: "Stażystka". Skrywany przez pół wieku sekretny romans Kennedy’ego.

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy WBP w Łodzi

Utworzono: czwartek, 14, marzec 2013 11:17

Danuta Kapela

Pierwsze spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki w 2013 roku poświęcone było książce Mimi Alford Stażystka. Mój romans z prezydentem Kennedym i jego skutki. Odbyło się tradycyjnie w ostatni wtorek miesiąca – 29 stycznia w kawiarence Fraszka. Mimo złej pogody przyszły prawie wszystkie klubowiczki (13 osób). Lektura wzbudziła spore kontrowersje. John Fitzgerald Kennedy, 35. prezydent Stanów Zjednoczonych zawsze cieszył się nieprawdopodobną popularnością i sympatią opinii publicznej. Dziś, po prawie 50 latach od jego tragicznej śmierci, emocje nadal nie słabną, czego dowodem jest właśnie Stażystka.

Rozpoczęty latem 1962 roku romans dziewiętnastoletniej Mimi, która przyjechała na staż w biurze prasowym Białego Domu, z JFK trwał półtora roku i przerwany został zamachem w Dallas. Skrywany przez autorkę przez 40 lat został odkryty przez dziennikarzy w 2003 roku i natychmiast stał się sensacją, ale dopiero 10 lat później przemówiła główna bohaterka Marion Beardsley Fahnestock Alford.

Czy warto było przeczytać liczące 250 stron wspomnienia z tamtego okresu i poznać jej wersję wydarzeń? Zdania były podzielone dokładnie na pół (jedna z pań nie chciała się jednoznacznie wypowiedzieć i wstrzymała się od głosu).  Połowie koleżanek książka zdecydowanie się nie podobała. Główny zrzut można tutaj sformułować następująco: dlaczego autorka napisała taką nudną książkę, skoro akcja rozgrywa się w tak interesującym miejscu jak Biały Dom, a bohaterem jest najpotężniejszy człowiek „wolnego świata”? Plusem jednak byłoby przedstawienie panujących w tamtych czasach realiów, bo aż trudno uwierzyć, że w 1962 roku, gdy pierwszy czarnoskóry student (James Meredith) został przyjęty na Uniwersytet Missisipi, w zamieszkach zginęły 2 osoby. Minęło przecież niespełna 50 lat, a prezydentem Stanów Zjednoczonych w 2008 roku został Barack Obama (i to dwukrotnie!) - to doskonały przykład na to, jak szybko zmienia się świat.

Drugiej połowie uczestniczek książka się podobała: nie przeszkadzał im nieporadny styl ani naiwność głównej bohaterki. Uznały, że książka celowo koncentruje się na odczuciach autorki. Jest swoistą spowiedzią Mimi, która z perspektywy czasu robi rozrachunek ze swoją młodością i z sensacyjnym romansem mającym wpływ na całe jej późniejsze życie. Ich zdaniem to ciekawa książka, napisana prostym językiem, w sam raz na zimowe wieczory.

Po burzliwej, pełnej emocji dyskusji okazało się, że żadnej ze stron nie udało  przekonać się do zmiany zdania. I tak w duchu tolerancji dla odmiennych opinii  zakończyłyśmy nasze spotkanie.

                                                                                                         Elżbieta Domagalska