"Dziewczyny z Syberii"- DKK Łódź-Widzew, filia nr 10

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP Łódź-Widzew FB 10

Utworzono: czwartek, 20, październik 2016 11:11

Witkowska Dorota

   Kolejne spotkanie DKK w naszej bibliotece było poświęcone książce Anny Herbich pt.” Dziewczyny z Syberii”. Pozycja ta to 10 relacji kobiet, które zostały wysiedlone lub wywiezione do Związku Radzieckiego w okresie okupacji sowieckiej.

   Nie bagatelizując faktów mówiących o setkach tysięcy ludzi, którzy zginęli w śniegach Syberii, postanowiłyśmy skupić się tylko na tych dziesięciu relacjach kobiet, które przeżyły zsyłkę. Zastanawiałyśmy się czy jest coś co łączy te życiorysy. Czy można znaleźć czynnik, który gwarantuje, lub daje dużą szansę na przeżycie. Na pewno najważniejszą cechą tych kobiet była niezłomność i wiara w przeżycie. Książkę można by ująć w taką klamrę. Z jednej strony cytat z pierwszej relacji- „Największym wrogiem człowieka na ziemi jest drugi człowiek”, z drugiej strony cytat z ostatniej relacji – „ Przeżyliśmy, może dlatego, że byliśmy tak a nie inaczej wychowani. Wtedy gdy nasz świat rozpadł się na kawałki udało się znieść wszystko co zgotował los i nie stracić nadziei” i „Nic, ale to nic nie było w stanie nas złamać”.  Na pewno nie bez znaczenia jest to, że  wszystkie bohaterki tej książki były wtedy młodymi silnymi i zdrowymi kobietami, bądź dziećmi. Najczęściej jednak nie przeżywali tych okrutnych warunków mężczyźni, ludzie starzy i bardzo małe dzieci. Potrzebny był też łut szczęścia – na obczyźnie nie wszyscy Rosjanie byli źli i nie wszyscy Polacy dobrzy.  Przydały się też takie cechy jak spryt i przedsiębiorczość, a tych niektórym bohaterkom nie brakowało.

  Książka też pomogła nam też uporządkować wiedzę na temat historii zsyłek na Daleki Wschód. W innej sytuacji byli Ci, którzy zostali wywiezieni w czasie wojny i w innej Ci którzy znaleźli się na Syberii po wojnie. Ci pierwsi nie trafiali za druty, mieli możliwość przenoszenia się w inne miejsca, wielu opuściło zsyłkę z Armią Andersa. Ci drudzy to więźniowie polityczni, którzy zostali skazani na długoletnie pobyty w gułagach i łagrach.  Tych mogła uratować tylko śmierć Stalina.

   Mimo, że temat książki wydaje się przygnębiający czytało się ją bardzo dobrze. Czytelniczki doceniły to, że treść jest wzbogacona zdjęciami, nie ma epatowania okrucieństwem i mogły poznać też dalsze losy bohaterek, teraz już bardzo starszych pań.   

  W sumie książka mimo obaw, że okaże się smutna i dołująca została przeczytana i podobała się. Na następnym spotkaniu wracamy do już znanego nam autora Khaleda Hosseiniego.