Dotykanie teatru w Ozorkowie.

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Ozorkowie

Utworzono: środa, 04, kwiecień 2012 11:15

Marieta Kaźmierczak

To spotkanie było inne niż wszystkie. Inne, bo realizowane w ramach DKK, ale i programu „Dotknij Teatru”. Inne, bo rozmowy były bardziej wyciszone, bardziej stonowane. Inne, i może to zasługa książki Erica-Emmanuela Schmitta "Oskar i pani Róża", a może magii teatru. Bo stwierdzenie, że teatr to magiczne miejsce, w czasie spotkania padało wielokrotnie. Tak jak wielokrotnie przeplatały się ze sobą wątki teatralny i książkowy.

    "Oskar i pani Róża" to zbiór listów pisanych do Pana Boga przez umierającego na białaczkę 10-letniego chłopca i jednocześnie traktat o życiu, a raczej o umieraniu i zgodzie na to, co nieuniknione. Książka doczekała się wielu adaptacji teatralnych, także w Polsce. Telewizyjną wersję przygotował Marek Piwowski i o niej właśnie rozmawialiśmy w Klubie.

Oskarowi pozostało kilkanaście dni życia w sterylnym szpitalu, a nikt z dorosłych nie ma odwagi by mu w ostatnich chwilach towarzyszyć.  Oskar otrzymuje jednak (od losu? Boga?) Panią Różę - wolontariuszkę, która staje się jego przyjaciółką i poznaje Oskara z Bogiem. Pani Róża snuje rozpalające chłopięcą wyobraźnię, opowieści o swojej karierze zapaśniczki. Dzięki jej pomysłowi Oskar przeżywa „małżeństwo” i „rozstanie” z ukochaną, doświadcza ojcostwa. W ciągu tych kilkunastu dni „dożywa” sędziwego wieku, bo każdą dobę traktuje jak 10 lat. Umiera wyczerpany, ale spełniony i pogodzony z najbliższymi i ze swoim losem.

     Jak rozmawiać z umierającym dzieckiem o odchodzeniu? Jak o tym pisać i jak zrealizować spektakl? Literatura czy teatr lepiej pokaże, że nie należy uciekać przed umieraniem i towarzyszeniem umierającemu? Czy rady zawarte w książkach, spektaklach i filmach dadzą się wykorzystać w życiu? Czy sztuka może pełnić funkcję terapeutyczną? Dyskusja była długa i momentami trudna, bo naznaczona osobistym doświadczeniem, ale bez wątpienia potrzebna. Bardzo oszczędna inscenizacja „Oskara i Pani Róży” w reżyserii Marka Piwowskiego wydała się klubowiczkom jak najbardziej odpowiednia. Ich uwaga skupiona była na bezbłędnie dobranych aktorach, szczególnie na grającym Oskara Macieju Matulce i Oli Czarneckiej (Niebieska). Podobały się proste zdjęcia Jacka Bławuta, a poruszona w trakcie spotkania kwestia czy inscenizacja tej bestsellerowej książki to teatr telewizji czy jednak film, okazała się mniej ważna.

    Część rozmów toczyła się też wokół innych znakomitych spektakli Teatru TV. Choć żadna z klubowiczek nie pamiętała pierwszego spektaklu przygotowanego specjalnie dla telewizji ( „Okno w lesie” Leonida Rachmanowa i Jewgienija Ryssa, reż. Józefa Słowińskiego, 6 listopada 1953 roku,), to i tak przywoływano wiele zapamiętanych i bardzo różnorodnych przedstawień. Padały znakomite nazwiska: reżyserów Olgi Lipińskiej, Macieja Englerta, Krystiana Lupy, Jerzego Gruzy, aktorów Krystyny Jandy, Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej, Stanisławy Celińskiej, Tadeusza Łomnickiego, Gustawa Holoubka, Zbigniewa Zapasiewicza.
W rozmowach podkreślano, że teatr TV to „klasyka i współczesność, dramat i komedia, sztuki obyczajowe, utwory dotykające drażliwych problemów współczesności, spektakle fabularno-dokumentalne, ujawniające wiedzę o długo ukrywanych zdarzeniach i postaciach z historii Polski”. Przywoływano złotą setkę Teatru Telewizji”, listę zawierająca sto najwybitniejszych inscenizacji pokazanych przez Teatr Telewizji w ciągu ponad pięćdziesięciu lat. Ważnym wydał się dyskutantkom także fakt, że Teatr Telewizji daje wielu ludziom wyjątkową szansę obcowania z teatrem.

   Po spotkaniu, w kuluarach, na plan pierwszy wybijała się myśl, że przecież teatr to magiczne miejsce i że naprawdę warto go „dotykać”.