„Coś zaczęło do mnie gadać parę lat temu i domagało się zapisania. A gadało głównie o dzieciństwie, choć wcale nie moim własnym. To coś raczej snuło opowieść, w której jednostkowe przypadki, zasłuchane historie i odłamki ludzkich losów mogłyby zyskać jakiś sens. I gadało prowincjonalnie; nie do końca po wiejsku, bo mój osobisty krajobraz był wiejsko-małomiasteczkowy. Ale to właśnie żywioł wiejskiego gadania narzucił mi się jako najodpowiedniejszy język: jędrny, soczysty, zmysłowy, butny, tętniący, swobodny, dosadny i liryczny zarazem” (cyt. za: Wieś: poza ironię i nostalgię, Michał Sowiński, Katarzyna Trzeciak, http://www.dwutygodnik.com/…/6338-wies-poza-ironie-i-nostal…).
Na uwagę zasługuje połączenie brutalności i prymitywizmu wyrazu z liryzmem metafor i synestezyjnością opisów. Tekst Płazy pachnie sadem, mirabelkami, cuchnie miazmatami i błotem powodzi. Dźwięczą w nim pszczoły, skowronki, huczy Wisła a w ustach czujemy smak jabłek i przepalanki. Lata osiemdziesiąte, w których dorasta młody człowiek, nazywany przez wszystkich „skoruniem”, są tłem dla opowieści o trudnej relacji ojca z synem uwikłanej w historię, traumatyczne przeżycia i naturalny pęd ku dorosłości. Jest to męski świat, miejscami trudny w odbiorze dla czytelniczek. Jego naturalistyczna brutalność i prostota mogą nie spełniać oczekiwań estetycznych, jeśli nie otworzymy się na poetykę, bliską twórczości Wiesława Myśliwskiego, które to porównanie jest niewątpliwie dobrą rekomendacją.
Polecamy zatem tę niezwykłą lekturę tylko koneserom....:)