Nieznane oblicze Afryki w opowiadaniach Wojciecha Albińskiego

Na spotkaniu DKK w MBP Łódź-Śródmieście, Filia Nr 11, które odbyło się 6 maja 2008 r. omówiono książkę Wojciecha Albińskiego  "Antylopa szuka myśliwego".

Wojciech Albiński urodził się w 1935 r. w Polsce. Pod koniec lat 60-tych pisarz wyemigrował z kraju. Z zawodu geodeta, ukończył studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Przez wiele lat mieszkał w Botswanie, a następnie osiadł w Republice Południowej Afryki. Kilka jego wierszy ukazało się w paryskiej Kulturze. W 2003 ukazał się jego pierwszy zbiór opowiadań pt. "Kalahari", za który otrzymał w 2004 Nagrodę Literacką im. Mackiewicza oraz nominację do Nagrody Nike.

Niewiele jest państw, w których konflikty na tle rasowym i społecznym trwały tak długo i przybierały równie bezwzględną farmę jak na kontynencie afrykańskim. Apartheid, szczególnie w Republice Południowej Afryki, stał się podstawą nierówności społecznej i nietolerancji.

Wojciech Albiński w swoich opowiadaniach przedstawia, z reguły brutalne, obrazy życia na tle przemian dokonujących się na Czarnym kontynencie. Afryka w opowiadaniach pisarza fascynuje i przeraża jednocześnie. Z historii tych trudno nakreślić jednoznaczny obraz codziennego życia ludzi w Afryce. Każdy opowiedziany epizod wstrząsa czytelnikiem, mimowolnie zmuszając go do zastanowienia się nad przeczytaną historią. Egzotyka kontrastów jest widoczna w obyczajowości, w stosunku do rozmaitych spraw życiowych, które w innych częściach świata traktuje się zupełnie inaczej. Autor skupia się na przekazie prawdy o człowieku, jego radościach i smutkach.

Najnowsze opowiadania Wojciecha Albińskiego zawarte w zbiorze "Antylopa szuka myśliwego" odkrywają przed czytelnikiem szokujący obraz Afryki. Finezyjne opisy pięknej, egzotycznej afrykańskiej przyrody i sztuki przeplatają się z brutalnymi obrazami walczących na śmierć i życie ludzi. Współczesnemu czytelnikowi Afryka nie jawi się tu bynajmniej jako kurort, w którym można by odpocząć od cywilizowanego zgiełku i pospiechu. Czas co prawda nie ma dla ludności afrykańskiej znaczenia ; wolne tempo życia nie studzi jednak gwałtownej ludzkiej natury. Nawet takie osiągnięcia cywilizacyjne jak sztuka filmowa czy arbitraż sądowniczy nie służą pokojowi, lecz okrutnym krwawym wojnom plemiennym ("Śmierć plantatora", "Ojciec Izydor"). Dobre wychowanie dżentelmena (Pan Brown w "Śmierci plantatora") maskuje zbrodnicze zamiary panującej junty. Brudne ubranie, pusta walizka, grzebienie, szczotki - subtelne szczegóły odsłaniające ofiarę zbrodnię
mogą zapewne u niejednego czytelnika przywołać obraz ofiar obozów koncentracyjnych II wojny światowej, pozostawionych przez nie rzeczy osobistych.

Fakt, że autor opowiadań mieszkał przez długi czas w Johannesburgu w RPA świadczy o ich wiarygodności.

Opowiadania zasługują na nominację do Pokojowej Nagrody Nobla.