Umberto Eco "Tajemniczy płomień królowej Loany"

Umberto Eco, Tajemniczy płomień królowej Loany

Umberto Eco, znany przede wszystkim jako autor Imienia róży w tej powieści również zagłębia się w mroki historii, choć już nie średniowiecza a lat 30. XX wieku. Mediolański antykwariusz, Giambattista Bodoni, pewnego listopadowego poranka budzi się w szpitalnym łóżku i ... nie pamięta kim jest. Jego pamięć zamieszkują jedynie historycznie postacie, bohaterowie literaccy, twórcy kultury i ich dzieła. Mówi, że jego głowa „(...) nie była pusta, kłębiły się w niej cudze wspomnienia, urywki zdań i formułki (...)” [U.Eco, Tajemniczy płomień królowej Loany, Noir sur Blanc, 2005, str.25], cytaty z klasyki światowej i nawiązania do niej. Aby odzyskać pamięć własnej przeszłości, decyduje się wrócić do domu na wsi, gdzie spędził dzieciństwo przypadające na okres faszystowski. Wierzy, że w Solarze odnajdzie utracony czas. Funkcję magdalenki spełnić mają pamiątki dzieciństwa: fragmenty komiksów, stare książki, ilustracje, obrazki na ścianach, sentymentalne piosenki na winylowych płytach, faszystowskie gazety, szkolne zeszyty... I czasami, gdy prawie, prawie coś sobie przypomina, czuje coś, co nazywa „tajemniczym płomieniem”...

Podtytuł książki Eco brzmi: Powieść ilustrowana. Powiedziałabym nawet, że bogato ilustrowana. Kolorowe reprodukcje plakatów, okładek książek i płyt, opakowań i reklam, znaczków, komiksów, jak wynika z spisu ilustracji także pochodzących z kolekcji autora i jego kolaże, stanowią jej integralną część. Pozwalają czytelnikowi poczuć się jak na strychu starego domu w Solarze i mnożą przyjemność lektury.

„To z pewnością najłatwiejsza w odbiorze powieść Umberta Eco, pełna zagadek, prawie sensacyjna (...). Wielbiciele znakomitego pisarza nie odczują zawodu: będą się doskonale bawić rozszyfrowywaniem erudycyjnych aluzji literackich i tropieniem wątków autobiograficznych” – chwali Wydawca na ostatniej stronie okładki. Mimo obszerności książki (ponad 400 stron) czyta się ją świetnie, choć może nie bardzo szybko. Mam tylko wrażenie, że odbiór wspomnianych aluzji utrudniał fakt, że powieść dotyczy historii, kultury i literatury Włoch. Podejrzewam, że gdybyśmy mięli okazję przeczytać podobną książkę, ale odnoszącą się do literatury polskiej, radość rozszyfrowywania zagadek literackich byłaby większa.

Sylwia Krieger