"Narrenturum" "Boży bojownicy" "Lux perpetua" - Andrzej Sapkowski

"Narrenturum" "Boży bojownicy" "Lux perpetua" - Andrzej Sapkowski

Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów

„Koniec świata w Roku Pańskim 1420 nie nastąpił” -  tymi słowami zaczyna się trylogia husycka Andrzeja Sapkowskiego. Akcja książki toczy się  więc w XV w.. Głównym bohaterem jest Reinmar z Bielawy zwany również Reynewanem. Poznajemy go  jako naiwnego, kierującego się bardziej sercem, niż rozumem młodego człowieka. Reynewan jest medykiem, alchemikiem i rycerzem w jednej osobie, z jedną słabością - ze słabością do płci pięknej. Na początku pierwszego tomu trylogii zostaje zabity brat Reinmara  Peterlin przez tajemniczego pomurnika. Te dwa aspekty, czyli kobiety i chęć pomszczenia brata mają najważniejszy wpływ na dalsze losy naszego bohatera.  Podążając przez ziemie śląskie, czeskie i polskie, owładnięte przez wojny husyckie, w poszukiwaniu zemsty  popada w coraz większe opresje i odbywa kolejne miłosne przygody, a jego samego los wplątuje w wielkie rozgrywki polityczne. Obowiązkowo trzeba wspomnieć  o towarzyszach przygód głównego bohatera, mianowicie o Szareleju,  który jest jakby „aniołem stróżem” Reynewana i  o Samsonie Miodku postaci nie z tego świata, istocie astralnej uwięzionej w ciele nierozgarniętego mnicha. Uwięzionej przypadkowo podczas przezabawnej przygody związanej z egzorcyzmami. Nie byłaby to powieść Sapkowskiego,  gdybyśmy nie odnaleźli w niej fantastyki, tak więc pojawiają się czarownice i magia oraz postacie fantastyczne,  np. wspomniany pomurnik i Samson.

Po przeczytaniu „Wiedźmina” można było się spodziewać kolejnych powieści fantasy, a tu niespodzianka, ponieważ trylogię Sapkowskiego można bardziej zakwalifikować jako powieść awanturniczo - historyczną z elementami fantastyki. Losy Reynevana wplecione są w autentyczne miejsca i wydarzenia, także postaci historyczne pojawiające się w tle istniały naprawdę. Na początku lektury jesteśmy zachęcani do sięgnięcia po mapę średniowiecznego Śląska  i wcale mnie to nie dziwi, ponieważ Sapkowski zadbał o najmniejsze szczegóły z tamtejszych realiów. Książki są napisane „fantastycznym” językiem, pojawia się tam dużo archaizmów i łaciny, ale są  tak wprowadzone,  że współczesnemu czytelnikowi czytanie nie sprawia kłopotów. Warto wspomnieć o obrazie rycerstwa z tamtych czasów, zostaliśmy przyzwyczajeni do rycerstwa z powieści Sienkiewicza,  zaś Sapkowski przedstawia je moim zdaniem,  w sposób  autentyczny z ich wszelkimi wadami: chamstwem, złodziejstwem, wulgaryzmem itd. No i oczywiście motyw ówczesnych  wojen husyckich. Postawa Czechów i autonomia Śląska. Wspaniałe książki, przepełnione humorem i mega ciekawymi przygodami, klimatem średniowiecza. Jeżeli chcecie poznać Reinmara de Bielau i jego losy, to  bardzo, bardzo polecamy.