"Ciemno, prawie noc" J.Bator na czerwcowym spotkaniu DKK w Piotrkowie Tryb.

Szczegóły

Kategoria: Relacje DKK przy MBP w Piotrkowie Tryb.

Utworzono: poniedziałek, 23, czerwiec 2014 12:15

Katarzyna Choja

Do książki Joanny Bator „Ciemno, prawie noc” przylgnęła opinia, że jest jedną z najbardziej mrocznych polskich powieści ostatnich lat i tak też odebrali ją obecni na spotkaniu klubowicze.

Akcja książki umieszczona została w Wałbrzychu, miasta słynącego z położonego w pobliżu, bajkowego zamku Książ. Legenda  zamku oraz fascynujące opowieści o jego właścicielce – księżnej Daisy oraz przerażający opis Wałbrzycha jako miejsca opuszczonego, biednego i zaniedbanego stanowią swoiste tło dla powieści.

Alicja Tabor, reporterka jednej z warszawskich gazet, przyjeżdża tu by napisać artykuł o trójce zaginionych dzieci.

Dziennikarka bez reszty angażuje się w śledztwo, tym bardziej, że na jaw wychodzą inne okropności, które co jakiś czas dzieją się w mieście. Jednocześnie Alicja musi zmierzyć się z historią własnej rodziny, którą stopniowo, w trakcie akcji utworu poznaje, bo okazuje się, że Wałbrzych to miejsce, gdzie mieszkała w dzieciństwie.

Łącznikiem licznych opowieści w książce Joanna Tabor jest wszechobecne zło. Zło niszczy miasto i jego mieszkańców, których codziennością jest degeneracja, bieda, beznadzieja, przygnębienie i lęki – tak, jakby w tym miejscu eksplodowały wszystkie najgorsze strony polskiego społeczeństwa i każdego człowieka. W powieści „Ciemno, prawie noc” niemal każda rodzina w mrocznych zakamarkach swojej historii ukrywa jakieś patologie i okrucieństwa. Zło jest tu reakcją na doznaną krzywdę. Skrzywdzeni krzywdzą innych i w ten sposób tworzą  przerażający łańcuch nikczemności.

Antidotum na powszechną niegodziwość jest, działająca jakby ponad czasem, organizacja kociar -  pełnych empatii wobec ludzi i zwierząt sympatycznych dziwaczek, które niosą poszkodowanym konkretną pomoc.

W spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki uczestniczyło 10 osób.

Wszystkie były zgodne co do tego, że książkę Joanny Bator czyta się świetnie, jest ciekawa i wyjątkowa, a baśniowość i nierealność wpleciona w historię nie razi, lecz podkreśla to co pisarka chciała przekazać czytelnikowi. Kilka pań było zachwyconych powieścią, ale znalazły się też osoby, którym nie podobała się treść książki. Ich zdaniem nagromadzono tu zbyt wiele problemów : problem pedofilii, pornografii dziecięcej, kazirodztwa, przemocy domowej i inne. Zdaniem kilku osób spośród obecnych na spotkaniu to zbyt duże obciążenie, zbyt duża dawka pesymizmu.

                                                                                         Małgorzata Goworek