E.E.Schmitt "Tektonika uczuć"

Szczegóły

Kategoria: Tektonika uczuć - Eric Emmanuel Schmitt

Utworzono: niedziela, 28, luty 2010 00:00

Alina Sobolewska

"Tektonika uczuć" to niewielki objętościowo, napisany w konwencji dramatu utwór o sile ludzkich uczuć, manipulacji i intrygach, które doprowadzają do katasrofy. A dlaczego tektonika uczuć? Odpowiedź znajduje się bezpośrednio w tekście: "Tektonika uczuć. Przypomnij sobie... Uczucia przemieszczają się jak płyty, które tworzą Ziemię. Kiedy się poruszają kontynenty zderzają się ze sobą, powstają gwałtowne przypływy, wybuchy wulkanów, tsunami, trzęsienia ziemi... Coś takiego ostatnio przeżyliśmy." To właśnie główna bohaterka Diane "wprowadziła płyty w ruch" i spowodowała katastrofę. A wszystko zaczyna się bardzo niewinnie, w pierwszej scenie poznajemy parę zakochanych, która pięciu minut bez siebie nie może wytrzymać. Jednak jak się dalej przekonujemy, Diane bawi się ukochanym, wciąż odrzuca jego oświadczyny, potem ma mu za złe, że się z nią nie żeni, wciąż prowadzi z nim grę, choć w rzeczywistości uwielbia jego oddanie i gorące uczucie jakim on ją obdarza. Jednak cała ta misterna konstrukcja zaczyna się chwiać, gdy Diane wystawia Richarda na próbę, a on tę grę podejmuje. I tak zamiast do ślubu dochodzi do rozstania i cierpienia. Od tego momentu rusza lawina emocji. Bohaterka snuje intrygę wykorzystując do tego dwie prostytutki, manipuluje ludźmi i ich uczuciami, kłamstwo goni kłamstwo. Jednak w konsekwencji jej żądza zemsty obraca się przeciwko niej i to ona wychodzi najbardziej poraniona z tej sytuacji. Traci też matkę, którą przy życiu trzymały tylko odwiedziny Richarda. W końcowej scenie bohaterowie spotykają się na jej pogrzebie. Tak więc w ostatecznym rozrachunku Diane przegrywa, zostaje sama, zrozpaczona, ale skutków jej czynów nie da się już cofnąć. Prosi Richarda o jeszcze jedną szansę, ale wie, że już jest za późno.
Przesłanie jakie zawiera ta książka jest bardzo czytelne. Nie można manipulować ludźmi, bawić się ich uczuciami, bo można doprowadzić do katastrofy. Kochankowie prowadząc ze sobą grę, przekroczyli granice, zagubili się wśród intryg i podchodów. Czasem rzeczywiście korci nas, aby ukochaną osobę przetestować, ale co jeśli ta osoba nie zachowa się tak, jak byśmy oczekiwali i również zaczyna grać? Schmitt pokazuje, że nie warto tego robić, bo mechanizm raz uruchomiony nie da się już zatrzymać.
Choć postacie stworzone przez Schmitta są sztuczne, a język jakim mówią sztywny i prosty, co powoduje wrażenie kiczu i płaskości, to sens tej książki na pewno porusza i zapada głęboko w pamięć.