Spotkanie autorskie z p. Grzegorzem Kasdepke

Szczegóły

Kategoria: Spotkania autorskie MBP w Pabianicach FB2 Niepełn.

Utworzono: czwartek, 03, listopad 2011 04:59

Katarzyna Kuchler

W piękny, słoneczny, jesienno - złoty poniedziałek, 3 października 2011 r. Filia nr 2 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Pabianicach miała zaszczyt, a przy tym wielką przyjemność gościć w swoich skromnych, mało ekskluzywnych, acz elastycznych i gościnnych, blaszanych progach, p. Grzegorza Kasdepke, znanego i ogromnie lubianego (co niekoniecznie zawsze idzie w parze), autora książek dla dzieci – młodszych, starszych i tych całkiem dużych (zdarza się bowiem, że i osoby od dawna BARDZO dorosłe czytują jego książki). 
Pisarz przyjechał do nas, aby spotkać się z klubowiczami z Dyskusyjnego Klubu Książki dla osób niepełnosprawnych, działającego w naszej placówce od stycznia ubiegłego roku. Jego książki są przez naszych niepełnosprawnych klubowiczów bardzo lubiane, począwszy od „przerabianej” na pierwszym spotkaniu DKK „Kacperiady. Opowiadań dla łobuzów i nie tylko”, poprzez „Tylko bez całowania! Czyli jak sobie radzić z niektórymi emocjami”, „Co to znaczy, czyli 101 zabawnych historyjek, które pozwolą zrozumieć znaczenie niektórych powiedzeń”, „Kuba i Buba czyli awantura do kwadratu : 22 śmieszne opowiadania o kłótliwych bliźniakach”, aż po książki opisujące przygody ukochanego przez naszych klubowiczów, nieco zagubionego we współczesnym świecie, przesympatycznego, choć trochę ciapowatego detektywa Pozytywki, właściciela Agencji Detektywistycznej „Różowe Okulary”. Podczas spotkania z pisarzem okazało się, że urocza oferma, tj. dzielny pogromca świata przestępczego, Pozytywka, jest także dla p. Kasdepke ulubioną postacią. Autor zaprezentował nawet kolejną, wydaną całkiem niedawno, książkę o jego przygodach kryminalnych, zatytułowaną „Wakacje detektywa Pozytywki”. Nasi niepełnosprawni goście żałowali bardzo, że nie można było jej kupić, ale kilkanaście innych tytułów i owszem, w związku z czym, po zakończeniu spotkania p. Grzegorz rozdał na zakupionych książkach, drobnostka, coś ok. „miliona” autografów.
To było przesympatyczne spotkanie! Można chyba nawet zaryzykować stwierdzenie, że nie oficjalne, autorskie, ale po prostu jak dobrych znajomych. Nieczęsto zdarza się, by pisarz zechciał spotkać się, z bądź co bądź specyficzną grupą, jaką są osoby niepełnosprawne, p. Grzegorz zaś nie tylko podjął się tego zadania bez najmniejszych oporów, ale był przy tym tak ciepły i serdeczny, że nasi niepełnosprawni klubowicze pokochali go miłością wierną i „aż po grób” (a jak się da, to jeszcze dłużej). 
Wydaje mi się, że i autor był z wizyty zadowolony, bowiem sam, i to nie przed plutonem egzekucyjnym, ale całkowicie dobrowolnie, zaproponował, że chętnie ponownie odwiedzi Pabianice, by raz jeszcze spotkać się z tą grupą czytelników.
Można, więc chyba spokojnie przyjąć, że sympatia zadziałała w obie strony, z czego, jako gospodarze, bardzo się cieszymy i (samolubnie może, bo pisarz jest bardzo zapracowaną osobą) czekamy na replay. Z całą pewnością równie udany, bo przy takim gościu żadne inne opcje nie wchodzą w rachubę.
Wedle znanej piosenki, wykonywanej przez Czesława Niemena, „Mimozami jesień się zaczyna...”. U nas wprawdzie nie mimozami, ale zaczęła się równie złociście, pięknie i, co najważniejsze, sympatycznie, co nie przeszkadza, że będziemy niecierpliwie oczekiwać ponownej wizyty p. Grzegorza bez względu na porę roku. Mamy wszyscy, tj. nasi niepełnosprawni klubowicze i my, bibliotekarze, nadzieję, że w niedługim czasie dojdzie ona do skutku. 
Myślę, że w związku z powyższym, absolutnie nie można się dziwić, iż tak bardzo chcielibyśmy, by pisarz repetował odwiedziny w naszej bibliotece, ale gwoli jeszcze bardziej przejrzystego wyjaśnienia naszych zachcianek - jest to jedna z osób, jakich coraz mniej na tym „najlepszym” ze światów, o której można powiedzieć, że zdecydowanie nie była przykładem dla powiedzenia ukutego przez pierwszego polskiego noblistę w dziedzinie literatury, Henryka Sienkiewicza - „Gość nie w porę, gorszy od Tatarzyna”, czy też nieco bardziej współczesnego (choć „lekko” przez tęże współczesność przetworzonego) - „Gość w dom, Bóg wie po co”.