Recenzje czytelników klubów DKK

Rezenzja ksiażki "Dwukropek" W. Szymorskiej

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: piątek, 25, luty 2011 12:26

Małgorzata Nitecka

Rzadko sięgam do poezji, ponieważ wolę prozę, ale cieszę się, że dzięki DKK w końcu się przełamałam. Chyba jak każdą osobę sięgającą po nowy tomik W. Szymborskiej zaintrygował mnie jego tytuł. Dlaczego „Dwukropek”? – to pytanie towarzyszyło mi przez wszystkie 17 utworów i dopiero ostatni, zatytułowany "Właściwie każdy wiersz" nasunął mi odpowiedź, że być może poetka chciała nam zasugerować, że powinniśmy czekać na to co dalej nastąpi, że nic się tak naprawdę nie kończy.

Wśród wierszy, które najbardziej utkwiły mi w pamięci znalazł się utwór "Nazajutrz bez nas". Czyta się go tak jakby słuchało się komunikatu meteorologicznego. Zapowiada chłodny, deszczowy poranek i dopiero ostatni dwuwiersz: „choć tym, co ciągle żyją przyda się jeszcze parasol”, uświadamia nam, że poetka w formie meteorologicznego komunikatu napisała wiersz o śmierci.

Zaskoczył mnie także wiersz "Wypadek drogowy". Oczekiwałam raczej jakiegoś drastycznego opisu owego wypadku, tymczasem spotkałam się zapisem codziennych, zwykłych czynności wykonywanych przez ludzi, którzy jeszcze o tym wypadku drogowym nie wiedzą.

Do myślenia daje natomiast "Monolog psa zaplątanego w dzieje". Uświadamia nam, jak bardzo los tytułowego czworonoga zależny był od pozycji społecznej jego właściciela. Pies - bohater wiersza - opowiada, jak przez długi czas był "psem wybranym", bo jego pan należał do elity, co odbijało się również na stosunku otoczenia do jego ulubieńca. Całkowita zmiana nastąpiła, gdy jego pan utracił swój status. Opuszczony pies, powoli i boleśnie umierał, zastrzelony przez jakiegoś człowieka.

Ogólnie cały tomik jest utrzymany w tematyce smutku i melancholii. Czas upływa, ludzie umierają, dawni zakochani mijają się bez spojrzenia, stary profesor na pytanie, czy bywa szczęśliwy, odpowiada, że pracuje, lwica zjada antylopę, a ludzie nieświadomi wypadku żyją własnym życiem.