Recenzje czytelników klubów DKK

„Sto lat samotności” Gabriel García Márquez

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: środa, 20, październik 2010 14:44

Zibi

„Sto lat samotności”

Gabriel García Márquez

Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów

W jednej z gazet przeczytałem, że w książce, by nas zainteresowała, najważniejsze jest pierwsze zdanie. Autorzy przykładaja do niego szczególne znaczenie. A czy powieść rozpoczynająca się takim zdaniem –„Wiele lat później, stojąc naprzeciw plutonu egzekucyjnego, pułkownik Aureliano Buendia miał przypomnieć sobie to dalekie popołudnie, kiedy ojciec zabrał go z sobą do obozu Cyganów, żeby mu pokazać lód.”- może nas zainteresować. Jestem pewien, że tak a w stwierdzeniu co do pierwszego zdania jest dużo prawdy, ponieważ daje nam ono przedsmak i jest wprowadzeniem co do treści książki.

„Sto lat samotności” to sto lat losów rodziny Buendia, którą poznajemy na przestrzeni sześciu pokoleń. Protoplastami rodu są José Arcadio Buendía i Urszula Iguarán. To młode małżeństwo musi odejść ze swojego rodzinnego miasta. Spowodowane jest to splotem pewnych nieszczęśliwych wydarzeń które to spowodowane były połączeniem tych dwojga ludzi węzłem małżeńskim. Okazuje się bowiem, że José i Urszula są spokrewnieni. Pojawia się także widmo rodzinnej przepowiedni, iż z związku takiego będą się rodziły dzieci ze świńskimi ogonami a rodzina ta nigdy nie zazna szczęścia. Na przekór wszystkim złym znakom wyruszają szukać swego przeznaczenia i miejsca na świecie. Do wyprawy przyłącza się kilka innych młodych małżeństw. Tak oto tworzy się grupa która w przyszłości założy nowa osadę o nazwie Macondo. José Arcadio Buendía jest dobrym organizatorem, także miasto się rozrasta. Powiększa się także rodzina Buendía. José i Urszula mają trójkę dzieci: Josego Arcadia, Aureliana i Amarantę. Wszystkie zdrowe i silne. Protoplasta rodu jest człowiekiem rządnym wiedzy i nowych doświadczeń. Do wielu wniosków i odkryć powszechnie znanych dochodzi siłą swojego umysłu. Dzieci dojrzewają. Czy słowa klątwy straciły swoją moc i czy kolejne pokolenia rodu Buendia dosięgnie kazirodcza klątwa. Przekonacie się czytając znakomita książkę Gabriela Garci Marqueza pt. „Sto lat samotności”

Książka kolumbijskiego pisarza Gabriela Garci Marqueza pt. „Sto lat samotności” to niewątpliwie arcydzieło literatury światowej. Marquez jest laureatem literackiej nagrody Nobla z 1982 roku. I jest to niewątpliwie jedna z trafniejszych decyzji kapituły przyznających to wyróżnienie, bo jak z nią bywało, szczególnie w ostatnich latach, sami wiemy. Ale skoncentrujmy się na naszej powieści. Marquez reprezentuje tak zwany realizm magiczny i chyba największym tego przykładem jest omawiana książka. Przeplatają się w niej wątki realistyczne jak i te wręcz metafizyczne jak choćby lewitacja , wniebowstąpienie. Ogólnie nie brakuje w niej wątków religijnych a sama konstrukcja książki przypomina strukturę Biblii. Od opisu stworzenia i rozkwitu miasta - Genesis, aż do zagłady -Apokalipsa. Tak jak wyżej wspomniałem poznajemy w niej kilka pokoleń rodziny Buendia. Szczęście tego rodu jest zmącone kazirodczą klątwą. Motywem przewodnim w tej powieści jest oczywiście tytułowa samotność na którą są skazani członkowie tegoż rodu. Akcja powieści toczy się szybko, co chwila poznajemy kolejne pokolenie a każdy nowy bohater wnosi swoją nową fenomenalnie skonstruowaną przez pisarza osobowość. W „Stu latach samotności” dzieje się tyle, że można by stworzyć nie jedną a kilka powieści. Każda strona przynosi coś nowego, a my czytając z zapartym tchem nie możemy się nawet na moment od tej historii oderwać. Wszystko to osadzone w egzotycznym, dla nas, miejscu i kulturze. Do tego magiczny i fascynujący język. „Sto lat samotności” to dzieło doskonałe, czysta kwintesencja formy i treści.

Koordynator

rawskiego Dyskusyjnego Klubu Książki

Zbigniew Pacho