„Czerwona gorączka” – Andrzej Pilipiuk
Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów
Grucha, czyli pani profesor Gruszczyńska nauczycielka historii, kobieta która mroziła krew w żyłach całej klasie. Miała wśród nas oczywiście swoich „ulubieńców”. Jeżeli wzięła kogoś na celownik nie miał życia. Niestety takim „oczkiem w głowie” Gruchy byłem ja i nowy – Tomek Neborak. Nasza pani profesor uwzięła się na nas i postanowiła nas zaszczuć. Systematycznie gasiła w nas fascynacje historią. Ja dałem sobie juz spokój, choć przez rok jakoś się trzymałem. Tomek też już był na skraju wytrzymałości psychicznej. Nadszedł czas poniedziałkowej historii, albo Tomek albo ja, żołądek podchodził mi do gardła … jednak Tomek. Jak zawsze Grucha przekręciła jego nazwisko – „Nieborak ,do odpowiedzi”. Miał zreferować wojny ze Szwecją. Na początku nieskładnie, potem zaczął się rozkręcać. Gdy nagle usłyszał – „Zmyślasz, pała”. Próbował argumentować, popierać swoje tezy literaturą, nagle znowu usłyszał – „ Dyskutujesz z nauczycielem? Druga pała”. Ironiczny uśmiech nie schodził z twarzy Gruchy. Dla Tomka tego już było zbyt wiele, odwrócił się na piecie i ruszył do drzwi. Usłyszał tylko za sobą – „Dokąd !!! … trzecia pała. Tego co się stało chyba nikt nie przewidział, Tomek wyszedł na korytarz, otworzył okno i skoczył. Szok. Komisja dyscyplinarna oczywiście nic nie zrobiła Pani Gruszczyńskiej. Po Tomku został tylko plecak i książka „Archeologia prawna”, uwielbiał historie a w szczególności wszystko co dotyczyło rzemiosła katowskiego. Postanowiłem oddać plecak rodzicom Neboraka. Powitał mnie rosły mężczyzna z ogromnym katowskim toporem w ręce. Ale w książce znalazłm cos jeszcze, zdjęcia … Ale co na nich było, jaka tajemnicę skrywa rodzina Neboraków oraz jaka kara spotka straszną Gruchę dowiecie się czytając „Czerwoną gorączkę” Andrzeja Pilipuka.
„Czerwona gorączka” to zbiór jedenastu opowiadań, jak zgodnie stwierdzili wszyscy klubowicze i nie pozostaje mi nic innego jak się z nimi zgodzić, iż jedne są lepsze drugie gorsze. Opisałem drugie opowiadanie, a nie tytułowe ponieważ uważam, że zalicza się ono właśnie do tych lepszych, a na pewno do tych zabawniejszych. Któż z nas niemiał takiej „Gruchy” na karku ;-).Czarny humor jest esencja tej historyjki. Wyróżnił bym jeszcze kilka z nich a mianowicie: „Błękitny trąd”; Zeppelin L-59/2”; „Wujaszek Igor” i „Po drugiej stronie”. To ostatnie uważam za najlepsze. Niestety wadą prawie wszystkich opowiadań jest brak zakończenia które wgniotło by nas w fotel. Mam nadzieje że Pan Andrzej „wytłumaczy” się z tego podczas spotkania autorskiego 17 listopada. Wrócę jeszcze na moment do opowiadania tytułowego „Czerwona gorączka”, pomysł na fabułę jest co najmniej dobry ale w miarę rozwijania się akcji zaczynaliśmy się zastanawiać czy nie jest to jakiś grafomański wybryk Osobiście dużo bardziej podobała mi się historia doktora Pawła Skórzewskiego z innego zbioru opowiadań Pilipiuka a mianowicie „2586 kroków”. Generalnie myślę że jest to dobra rozrywka na dwa wieczory i chyba taką miała być.
Zibi
