"F27 Czy tu jeszcze rosną róże?"

"F27 Czy tu jeszcze rosną róże?" to wspomnienia Ireny Kalpas wydobyte na powierzchnię po kilkudziesięciu latach, gdyż wcześniej bohaterka nawet ich nie dotykała, bo jak stwierdziła: "to był świat, który odszedł, a ja nie miałam sił, by go wspominać". Książka jest niewielka objętościowo i czyta się ją na jeden raz, ale to nie znaczy, że historia jest banalna. Opowiada o dramacie kobiety, który przeżywała w milczeniu. Przyczynkiem do wspomnień jest ulica Filtrowa, z którą związane było przedwojenne życie i szczęście Ireny Kalpas. Wojna zabrała jej wszystko, ukochanego męża, który zginął w Katyniu, ojca, wujostwo, najbliższych, plany na przyszłość, porządek świata, a także dom przy Filtrowej, który miała odziedziczyć. Nie skarżyła się, nie dochodziła swoich praw, nigdy ponownie nie wyszła za mąż. Spokój duszy odnalazła dopiero mając 90 lat, gdy odwiedziła dom przy Filtrowej, w którym mieści się teraz Ośrodek Akademicki Opus Dei. Tu odnalazła relacje rodzinne i życzliwych ludzi.

Książka jest pięknie wydana wzbogacona licznymi przedwojennymi fotografiami. Irena Kalpas wspomina przedwojenną Warszawę tak sugestywnie, że niemal widzimy te ulice, kawiarnie, sklepy, czujemy klimat tego miasta. Jest tu także znakomity opis obyczajów jak: kinderbal, przyjęcie u prezydenta czy przyjęcie gwiazdkowe w Belwederze wydane przez marszałkową Aleksandrę Piłsudską. Jak sama bohaterka mówi "wtedy to wszystko było normalne. Dziś wydaje się zaczarowanym światem". "F27 Czy tu jeszcze rosną róże?" to kolejna książka, która uświadamia jak II wojna światowa zniszczyła ludziom życie, pogrzebała w gruzach ich piękny świat, który już nigdy się nie odrodził. Jest to dla nich tak bolesne, że wolą nie wspominać, nie dotykać tej rany tak jak Irena Kalpas, która mówi: "Niech pan nie myśli, że opowiedzenie historii, której chce pan wysłuchać nic mnie nie kosztuje. Wczoraj, kiedy pomyślałam sobie, że ma pan przyjść i mamy rozmawiać, zupełnie się rozkleiłam. Bardzo to przeżyłam. Aż dziwię się, że reaguję tak emocjonalnie". I taka jest ta opowieść, bardzo osobista, poruszająca, sprawiająca, że po przeczytaniu czuje się ogromne wzruszenie.