„Gra anioła” Carlos Ruiz Zafon

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: poniedziałek, 03, październik 2011 15:35

Zibi

„Gra anioła”

Carlos Riuz Zafon

Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów

David Martin jest siedemnastolatkiem z niewątpliwym talentem pisarskim, cechuje go jeszcze jedna bardzo istota rzecz, ponad wszystko kocha książki . Pracuje w jednej z barcelońskich gazet do której to przyprowadził go kilka lat wcześniej jego ojciec. Jego głównym zajęciem jest parzenie kawy i podawanie cygar bardziej doświadczonym kolegom. Jednak pewno dnia David zostaje wezwany przez redaktora naczelnego don Brasilia Morgasa. Ta chwila okazuje się momentem przełomowym w życiu początkującego pisarza. David pisze swoje pierwsze opowiadanie w odcinkach. „Tajemnice Barcelony” odnoszą sukces z którym związany jest pewien splendor, ale niestety w parze z tym poszła także zawiść, wręcz wrogość redakcyjnych kolegów. Całe szczęście, że talentem Davida zainteresował się Pedro Vidal człowiek majętny, notabene właściciel tejże gazety, sam próbujący swoich sił w pisarstwie. To on doprowadza do tego, iż David traci pracę by mógł zająć się prawdziwym pisaniem. Załatwia mu kontrakt w wydawnictwie znajomych w którym David Martin tworzy swoja kolejną powieść w odcinkach pod tytułem „Miasto przeklętych”, która to nie będzie wydawana pod jego prawdziwym nazwiskiem lecz pod pseudonimem Ignatius B. Samson. Jak się okaże pisanie pod cudzym nazwiskiem będzie dla pisarza prawdziwym przekleństwem. W między czasie dostaje tajemniczy list od pewnego mrocznego wydawcy Andreasa Corelliego z propozycją spotkania i omówienia pewnego projektu. Sytuacja finansowa Davida ulega znacznej poprawie, wynajmuje dom który go od zawsze fascynował. Ach, jeszcze wizyta na Cmentarzysku Zapomnianych Książek i księgarska rodzina Sempre która strzeże tajemnic ostatnich woluminów. No i na koniec jeszcze brakuje tylko niespełnionej miłości, ale Zafon pomyślał i o tym, tak poznajemy Cristinę. Tak wymieniłem chyba wszystko, od tego momentu mogę powiedzieć z całą pewnością, iż zaczyna się cała intryga, cała GRA ANIOŁA. Jeżeli chcecie poznać losy głównego bohatera i poznać wszystkie tajemnice które kryje ta opowieść koniecznie przeczytajcie „Grę anioła ‘ Carlosa Riusza Zafona.

„Gra anioła” jest kontynuacją przeznakomitego „Cienia wiatru”, od razu dodam dość luźna kontynuacja ponieważ książki te można czytać niezależnie. Motywem przewodnim jest Barcelona, Cmentarzysko Zapomnianych Książek oraz rodzina Sempre. Jako ciekawostkę dodam, iż powstaną jeszcze dwie powieści z serii tworząc razem czteroksiąg. Ale wróćmy do książki a właściwie do książek, bo tak jak wspomniałem przeczytać możemy je w dowolnej kolejności, tak mówić o nich chyba nie da się osobno. Zafon pisząc „Cień wiatru’ postawił sobie poprzeczkę naprawdę wysoko, cóż chyba za wysoko. „Cień wiatru” to jedna wielka magia literacka i prawdziwy kunszt autora w prowadzeniu intrygi oraz zdawałoby się niezależnych wątków bohaterów tej powieści i do tego znakomite opisy Barcelony. Niestety tego wszystkiego brakowało mi w „Grze anioła”. Autor postawił na prostą historię młodego pisarza której magii ma dodać poznanie tajemniczego wydawcy który chce stworzyć, no właśnie co on właściwie chce stworzyć, własną religię by nie powiedzieć sektę. Lub tej magii ma dodać tajemniczy dom z którym ponownie wiąże się tajemnicza historia. Trochę mało. Kolejne postaci które wkraczają na arenę „Gry anioła” właściwie nie wnoszą niczego konstruktywnego a zakończenie niektórych wątków w powieści jest delikatnie mówiąc poniżej pewnych oczekiwań. Teraz kilka plusów tej książki. Zafon jest autorem doskonałym jeżeli chodzi o warsztat językowy, pomimo gorszej treści forma jest na najwyższym poziomie. Ponad to krótkie rozdziały które dodają dynamiczności tej powieści. I na koniec smaczek całej powieści, czyli błyskotliwe rozmowy Davida z Izabellą, asystentką i zarazem przyjaciółką.

Przyznam szczerze, że nie mogłem się doczekać przeczytania tej książki, od momentu gdy trafiła do biblioteki i gdy ją wypożyczałem aż parzyła mnie w ręce ale czekałem gdy trafi do naszego Klubu, cóż po przeczytaniu mogę tylko powiedzieć, iż nie doznałem poważnych oparzeń. Czy jest to książka godna polecenia, myślę, że mimo wszystko tak, Zafon trzyma pewien poziom choć tym razem forma przerosła treść.

Zbigniew Pacho

DKK Rawa Mazowiecka

woj. łódzkie

"Zwyczajny facet" M. Kalicińska

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: piątek, 12, sierpień 2011 11:11

Małgorzata Nitecka

Normal 0 21 MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";}

"Zwyczajny facet" Małgorzaty Kalicińskiej to książka zupełnie inna od jej poprzednich powieści. Jej bohaterem jest 50-letni Wiesiek, który po upadku stoczni boryka się z problemem utraty pracy. Nie jest to jednak jego jedyny problem. Drugi, to żona Joanna – apodyktyczna egoistka, której problemy emocjonalne i trudny charakter sprawia, iż bohater powieści - po latach znoszenia obelg z jej strony, poniżania i wyśmiewania, zaczyna zastanawiać się nad rozwodem. Wtedy w jego życiu pojawia się szansa na dobrze płatną pracę w zawodzie, jednak poza granicami kraju – w Finlandii. Decyduje się na ten wyjazd. Łatwo nie jest, ale wbrew pozorom ta separacja od żony wychodzi mu na dobre. Może z dystansu spojrzeć na swoje życie i małżeństwo.

Książka napisana jest męskim językiem, z punktu widzenia Wieśka. Było to na pewno dodatkowym wyzwaniem dla autorki, bo jako kobieta musiała wczuć się w męski punkt widzenia.

To literatura raczej dla dojrzałych kobiet. Bardzo na czasie. Poruszająca aktualne problemy. Książka niewątpliwie warta przeczytania!

"Proszę bardzo" Anda Rottenberg

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: poniedziałek, 11, lipiec 2011 10:02

Beata Szymczak

Książka Andy Rottenberg „Proszę bardzo” to nie jest łatwa lektura. Autorka dzieli się z nami swoimi osobistymi, niekiedy bardzo bolesnymi przeżyciami, jak utrata dwudziestoparoletniego syna uzależnionego od narkotyków oraz śledztwo w sprawie jego śmierci. To również podróż w przeszłość i poznawanie historii jej rodziny.

Anda Rottenbeg urodziła się w czasie wojny w Nowosybirsku. Jej matka była Rosjanką, a ojciec polskim Żydem, który ocalał dzięki wywózce do obozu w głąb Rosji. Ma ona w rodzinie ortodoksyjnych żydowskich przodków, katolików i prawosławnych, to więc ciekawa mozaika pod względem etnicznym i wyznaniowym. Taka jest również ta książka. To opowieść o niezwykłej łagrowej znajomości rodziców Andy, o jej dzieciństwie oraz krewnych, którzy rozpierzchli się po całym świecie.

Książka na pewno przypadnie do gustu osobom lubiącym zgłębiać historię oraz poznawać ciekawe losy innych ludzi.

Recenzja książki "Ptakon" W. Horwath`a

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: czwartek, 26, maj 2011 12:40

Małgorzata Nitecka

 „Ptakon” Witolda Horwath`a to bardzo niezwykła i poruszająca książka. Akcja rozgrywa się we współczesnej Polsce. Główna bohaterka Anka wiedzie spokojne, uczciwe życie u boku swojego męża. Wszystko do czasu, gdy na jaw wychodzi jej mroczna przeszłość i popełniona przez nią zbrodnia. Dalej bohaterowie powieści muszą na nowo odnaleźć się w zaistniałej sytuacji, odpowiedzieć sobie na pytania czy można wybaczyć i zapomnieć. Czytelnik zostaje wciągnięty przez autora w rozmyślania o ludzkiej naturze i sensie podstawowych pojęć moralnych. To książka głęboka, mówiąca nie tylko o problemie winy i kary, ale też potępienia i wybaczenia. Horwath pozostawia każdemu z nas decyzję czy głównej bohaterce wybaczyć czy ją potępić. To ciekawe studium psychologiczne natury człowieka. Powieść godna polecenia.

Małgorzata Nitecka

Recenzja książki pt.:"Jak Żabcio zdobył medal"- Mariusza Niemyckiego

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: środa, 25, maj 2011 11:50

Katarzyna Kwiatkowska

Recenzja książki pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” - Mariusza Niemyckiego, omawianej w Filii nr 5

w maju 2011.

Książka Mariusza Niemyckiego pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” opowiada o olimpiadzie sportowej,

która odbyła się w Trzcinach koło Ropuszyna.

Miasteczko zamieszkałe głównie przez żaby

i inne małe zwierzątka przygotowywało się do zawodów w bieganiu.

Żabcio, bohater tej bajki należał do leniwych żab. Nie miał ochoty ani biegać, ani pływać,

ani też uprawiać żadnego innego sportu.

Wolał spędzać czas na leżeniu w trawie i objadaniu się

muszkami w czekoladzie. Kiedy któregoś dnia w „Głosie Kumkaczy” ukazała się

informacja o zbliżającej się olimpiadzie, rodzina Żabcia próbowała go namówić na udział w niej.

Niestety bez powodzenia. Udało się to dopiero małemu krokodylkowi Szurkowi, który był

kuzynem Żabcia.

Żabcio zgodził się niechętnie, gdyż musiał dużo ćwiczyć przed zawodami.

Gdy nadszedł dzień olimpiady Żabcio ruszając do biegu usłyszał głosy dopingu od swoich bliskich

i przyjaciół, co zachęcało go do rywalizacji.

Nagle zobaczył, że jeden z zawodników potknął się i przewrócił.

Był to jego kuzyn Ropuch.

Żabcio niewiele myśląc podbiegł do niego, pomógł mu wstać i razem dobiegli do mety.

Chociaż obaj zajęli miejsce trzecie, to Żabcio został specjalnie wyróżniony przez komisję

za sportowe zachowanie i koleżeńską postawę i tak właśnie zdobył medal.

Książa ta choć napisana dla małych dzieci, trafia chyba do czytelnika w każdym wieku.

Jest czymś w rodzaju wskazówki nie tylko dla dzieci, jak zachować się właściwie

i stosownie do sytuacji, nie myśląc wyłącznie o sobie.

Katarzyna Kwiatkowska.

Recenzja książki pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” - Mariusza Niemyckiego, omawianej w Filii nr 5

w maju 2011.

Książka Mariusza Niemyckiego pt.:”Jak Żabcio zdobył medal” opowiada o olimpiadzie sportowej,

która odbyła się w Trzcinach koło Ropuszyna.

Miasteczko zamieszkałe głównie przez żaby

i inne małe zwierzątka przygotowywało się do zawodów w bieganiu.

Żabcio, bohater tej bajki należał do leniwych żab. Nie miał ochoty ani biegać, ani pływać,

ani też uprawiać żadnego innego sportu.

Wolał spędzać czas na leżeniu w trawie i objadaniu się

muszkami w czekoladzie. Kiedy któregoś dnia w „Głosie Kumkaczy” ukazała się

informacja o zbliżającej się olimpiadzie, rodzina Żabcia próbowała go namówić na udział w niej.

Niestety bez powodzenia. Udało się to dopiero małemu krokodylkowi Szurkowi, który był

kuzynem Żabcia.

Żabcio zgodził się niechętnie, gdyż musiał dużo ćwiczyć przed zawodami.

Gdy nadszedł dzień olimpiady Żabcio ruszając do biegu usłyszał głosy dopingu od swoich bliskich

i przyjaciół, co zachęcało go do rywalizacji.

Nagle zobaczył, że jeden z zawodników potknął się i przewrócił.

Był to jego kuzyn Ropuch.

Żabcio niewiele myśląc podbiegł do niego, pomógł mu wstać i razem dobiegli do mety.

Chociaż obaj zajęli miejsce trzecie, to Żabcio został specjalnie wyróżniony przez komisję

za sportowe zachowanie i koleżeńską postawę i tak właśnie zdobył medal.

Książa ta choć napisana dla małych dzieci, trafia chyba do czytelnika w każdym wieku.

Jest czymś w rodzaju wskazówki nie tylko dla dzieci, jak zachować się właściwie

i stosownie do sytuacji, nie myśląc wyłącznie o sobie.

Katarzyna Kwiatkowska.

Lodowa pułapka Kitty Sewell-recenzja

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: wtorek, 10, maj 2011 11:31

Alina Sobolewska

Wymyślna intryga, tajemnica, perfidna kobieta, która nie cofnie się przed niczym. "Lodową pułapkę" czyta się niemal jak kryminał, zwłaszcza gdy głowny bohater zaczyna odkrywać prawdę i powoli układać poszczególne elementy zagadki w całość. A wszystko zaczyna się od listu jaki pewnego ranka otrzymuje z dalekiego miasteczka Moose Creek w północnej Kanadzie, gdzie 14 lat temu pracował jako lekarz. Trzynastoletnia dziewczynka powiadamia go, że ona i jej brat bliźniak są jego dziećmi. Tylko jak to jest możliwe skoro z matką dzieci nigdy nic go nie łączyło? Jest przekonany, że to pomyłka, która szybko się wyjaśni. Niestety sprawa gmatwa się coraz bardziej. Gdy wyniki DNA potwierdzają ojcostwo, pan doktor postanawia osobiście poznać dzieci i wyjeżdża do Moose Creek. Od tej chwili jego życie diametralnie się zmienia i choć pozornie zniszczyło mu to życie, to okazuje się, że to najlepsze co mogło go spotkać. "Lodowa pułapka" to książka napisana przez kobietę, ale opowiadająca historię widzianą oczyma mężczyzny. Co nietypowe czarnym charakterem jest tu kobieta- mściwa, bezwzględna, zdolna poświęcić nawet własne dzieci. Natomiast mężczyzna to bohater pozytywny, starający się postępować właściwie i etycznie. Całość kończy się w sposób zadowalający czytelnika, zło zostaje ukarane, a główny bohater choć pokiereszowany, to jednak odnajduje szczęście. Nie jest to literatura bardzo ambitna, ale czasem warto też przeczytać takie ot czytadło, aby się zrelaksować, a przy tym mieć trochę przyjemności gdy wraz z bohaterem odkrywa się zawiłości intrygi.

„Strategia Bancrofta” Robert Ludlum

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: poniedziałek, 09, maj 2011 14:35

Zibi

„Strategia Bancrofta”

Robert Ludlum

Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów

Berlin Wschodni 1987 rok, Ted Belknap młody pracownik super tajnego wydziału amerykańskiego Departamentu Stanu jest specjalistą od „znajdowania ludzi”. Do NRD trafił tu podążając tropem zdrajcy. Richard Lugner bo o nim mowa sprzedał swój kraj i to za nie małe pieniądze. To przez niego ginęli amerykańscy agenci. Miał jednak pewną słabość, lubił młodych chłopców i to dzięki apetytowi na młodzieńcze ciała Ted „Ogar” Belknap podjął ślad dzięki któremu wykrył kryjówkę zdrajcy. Nie pozostało mu nic innego jak dostać się do pilnie strzeżonego mieszkania i zlikwidować cel. Niestety zostaje wykryty z myśliwego staje się ofiarą. Lunger trzyma go na muszce jego położenie jest fatalne, gdy nagle w oknie pryska szkło wpada jakiś człowiek strzela prosto w twarz zdrajcy, rzuca broń do Teda i razem likwidują ochroniarzy zdrajcy. Kim jest tajemniczy człowiek który pomógł agentowi wykaraskać się z nie lada opresji ?. To Jared Rinehart kolega po fachu, który podążał tropem młodego agenta. Jak się okaże ta znajomość, zawarta w tak nietypowych okolicznościach losu przerodzi się w przyjaźń, a dwaj agenci będą niczym Kastor i Polluks. Gdy kilkanaście lat później Jared zostaje porwany podczas tajnej misji w Libanie, Ted nie wyobraża sobie by pozostawić przyjaciela bez pomocy. I tak rozpoczyna się intryga w której nic nie jest tak jak by się wydawało…. Jeżeli chcecie poznać szczegółowe losy Teda Belknapa koniecznie przeczytajcie „Strategię Bancrofta” Roberta Ludluma.

Robert Ludlum to niewątpliwie mistrz powieści sensacyjnej. Napisał ponad trzydzieści powieści które zostały sprzedane w ponad pięciuset milionach egzemplarzy. Ludlum jest niedoścignionym wzorem dla wielu pisarzy, ma wielu naśladowców i spadkobierców którzy tworzą powieści na podstawie jego notatek. Niewątpliwie najbardziej znaną i rozpoznawaną powieścią a właściwie cyklem jest saga „Bourne'a”. Przyczyniły się do tego również ekranizacje które trzeba przyznać są także na wysokim poziomie, jednak będę zawsze powtarzał to jak mantrę, iż należy zachować kolejność najpierw książka dopiero później film. Ale wracając do książki o której mówimy czyli „Strategii Bancrofta”. Jest to książka wydana po śmierci pisarza, podpisana jego nazwiskiem, mam jednak wrażenie, że nie do końca jest ona pełnym tworem mistrza. Tempo i sposób prowadzenia akcji jak najbardziej pasuje do Ludluma, jednak „czarny charakter” w tej książce jest powiedziałbym nie pasujący i mało poważny. Krótko mówiąc jest „nieludlumowski”. Poza tym małym a zarazem istotnym szczegółem książka ta jest naprawdę dobra. Czyta się ją znakomicie a ciekawość co przyniesie kolejna strona jest silniejsza od ogarniającego snu (czytam wieczorami ;-)). Znakomicie ukazany jest Internet jako narzędzie intrygi i manipulacji. Szybkie tempo, wartka akcja, podróż wraz z bohaterem od Rzymu przez Dubaj, zdrada, miłość, strzelaniny, pościgi to cechuje tę znakomitą sensacje. Nie sposób się nudzić, esencja prawdziwej sensacji, gorąco polecam !!!

Recenzja książki pt.:"Ładny kwiatek" - Wiesława Drabika

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: środa, 20, kwiecień 2011 15:54

Paula Michalska

Recenzja książki Wiesława Drabika pt.: „Ładny kwiatek” omawianej na DKK w Filii nr 5 w kwietniu 2011.

Książka Wiesława Drabika pt.:”Ładny kwiatek” to opowiadanie skierowane do dzieci przedszkolnych, które w łatwy sposób uczy dzieci zasad właściwego postępowania

wobec otaczającego nas świata. Chłopiec imieniem Heniek jest niegrzecznym dzieckiem, lekceważy wszystko i wszystkich. Kiedy spędza czas na dworze, najczęściej

próbuje komuś dokuczyć, znęca się nad zwierzętami, strzela z procy do ptaków, zatruwa

środowisko podpalając śmieci w koszu. Pewnego dnia spotyka go za to zasłużona kara.

Chłopak zostaje zamieniony w kwiat. Nagle staje się rośliną, która widzi i czuje, ale nikt jej nie słyszy i nikt nie zwraca na nią uwagi. Staje się to gdy chłopak łamie łodygę kwiatka,

z którego wypłynął sok. Z tego zielonego soku powstaje mały ludzik, który dotykając Henia

zamienia go w kwiatek. Zaszokowany Heniek próbuje krzyczeć, ale nikt go nie słyszy,

nie może w żaden sposób zwrócić na siebie uwagi ludzi. Słyszą go tylko krzywdzone przez niego

rośliny, ptaki i zwierzęta. Zauważając na ulicy swojego kolegę ma nadzieję, że on mu pomoże. Kolega jednak idąc o mało go nie zadeptał. Po dłuższym czasie Heniek odczuwa pragnienie, potrzebuje wody. Prosi o nią ptaki, które jednak mu odmawiają, pamiętając

jak strzelał do nich z procy. Nagle z nieba spadł deszcz, co ucieszyło Henia, ale nie na długo.

Deszcz okazał się bardzo kwaśny i brudny. Było to wynikiem zanieczyszczenia przez

chłopca powietrza, bo wcześniej podpalił śmieci w koszu na ulicy. Rośliny i ptaki uświadomiły

to wszystko Heńkowi, który po chwili zaczął żałować wszystkich swoich złych uczynków

i nagle się obudził. Był jak zwykle w swoim łóżku, a koszmarny sen się skończył.

Heniek ucieszył się, ale sen nie pozostał bez wpływu na jego zachowanie.

Kiedy wyszedł na dwór zabrał ze sobą konewkę i zaczął podlewać kwiaty, a ptakom, kotom

i psom na ulicy obiecał, że już nigdy ich nie skrzywdzi.

Ta książka chociaż krótka bardzo wiele rzeczy uświadomiła młodemu czytelnikowi.

Katarzyna Kwiatkowska.

Recenzja książki J.M.G. Le Clezio Urania

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: wtorek, 12, kwiecień 2011 13:23

Alina Sobolewska

Urania- kraina idealna, wymyślona przez głównego bohatera jako antidotum na zło wojennego świata, w którym przyszło mu dorastać. W kolejnych rozdziałach poznajemy go już jako człowieka dorosłego, to Daniel Sillitoe- Francuz, geograf, doktor na Uniwersytecie Paryskim, który przyjeżdża do Meksyku aby przeprowadzić pomiary Gorących Ziem w Dolinie Tepalcatepec. Jednak zajmuje się głównie obserwacją mieszkańców, codziennego życia, stosunków międzyludzkich. Odkrywa istnienie pewnej społeczności Campos próbującej znaleźć dla siebie miejsce poza prawem i obyczajem współczesnego świata, żyjącej w zgodzie z naturą w harmonii i pokoju. To niezwykle pociąga głównego bohatera, zwłaszcza gdy porówna tę utopijną wspólnotę z otaczającą go rzeczywistością. Wygłasza płomienne odczyty potępiające wyzysk i brutalność feudalnego kapitalizmu. Rozczula się nad losem pięknej prostytutki Lili, obserwuje skazane na porażkę działania rewolucyjne. Campos pobudza w nim nadzieje na możliwość bytowania w harmonii i pokoju. Niestety mityczna wspólnota nie może przetrwać, jako skandal dla otoczenia zostaje zlikwidowana. Jej członkowie próbują zamieszkać gdzie indziej, ale okazuje się to zbyt trudne. Powieść Le Clezio jest poszukiwaniem utopii, nieśmiałym zbliżaniem się do niej. Autor opisując nędzę i brutalność współczesnego świata chciał mu przeciwstawić świat idealny, dolinę wolnych ludzi, gdzie szacunek dla ziemi i dla drugiego człowieka jest prawem nadrzędnym. Jednak zostajemy pozbawieni złudzeń- taki świat nie może przetrwać. Mimo wszystko przyjemnie było obcować z noblistą i oczami jego bohatera obserwować Meksyk i dać się ponieść bajce o utopii stworzonej w dwudziestym wieku na wzór dawnych społeczności Mezoameryki.

„Oskar i pani Róża” Eric-Emmanuel Schmitt

Szczegóły

Kategoria: ... i poniosły konie - Włodzimierz Odojewski

Utworzono: wtorek, 12, kwiecień 2011 11:10

Zibi

„Oskar i pani Róża”

Eric-Emmanuel Schmitt

Recenzja powstała na podstawie wypowiedzi klubowiczów

Oskar jest dziesięcioletnim chłopcem chorym na białaczkę. Szpital stał się jego drugim domem. Generalnie już przywykł i bardzo polubił to miejsce ale w ostatnim czasie czuje, że tak jak by wszyscy przestali go lubić. Doktor przestał się uśmiechać, pielęgniarki i sprzątaczki unikają jego wzroku. Co złego zrobił Oskar, przecież był taki dzielny podczas operacji, tak się starał. Niestety przeszczep szpiku nie powiódł się, Oskarowi zostaje kilkanaście dni życia. Jedyną osobą która nie zmieniła po tej tragicznej wiadomości jest ciocia Róża. Ona jedyna jest taka jak dawniej. Z nią można było porozmawiać o wszystkim. Róża doradza Oskarowi by zaczął pisać listy do Boga i od pewnego momentu traktował jeden dzień swego życia jak by to miało być dziesięć lat. Co z tego wyniknie i jak będą wyglądały ostatnie dni tego dziesięciolatka dowiecie się czytając poruszająca historie Erica-Emmanuela Schmitta pt. ”Oskar i pani Róża”.

Jest to książka która poruszy nawet najtwardsze serce. Historia chorego na białaczkę Oskara jest naprawdę piękna i wzruszająca ale co jak nie choroba dziesięcioletniego dziecka, dodajmy śmiertelna choroba nie poruszy nas i nie wywoła emocji, to można zapytać, co w takim razie wzbudza w nas teraz, w tych szalonych czasach emocje. Cała opowieść jest krótko i wyraźnie przedstawiona a całość czyta się znakomicie. Oskar jak na swoje dziesięć lat wypowiada bardzo „dorosłe” kwestie i szuka równorzędnego partnera do dyskusji. Taką osobą okazuje się Róża, wolontariuszka szpitala w którym przebywa Oskar. Ona jako jedyna ma odwagę szczerze rozmawiać z Oskarem o życiu i śmierci oraz przede wszystkim o jego chorobie. Nie unika jak inni tych tematów. Róża powierza Oskarowi swoje sekrety, opowiada mu o swoich rywalkach z zapaśniczego ringu jako kontrargument do aktualnych problemów Oskara. Chciałoby się rzec takie zapasy z życiem. W ten sposób zdobywa jego zaufanie. Kolejnym znakomitym pomysłem Róży jest to, iż radzi chłopcu by każdy z tych paru dni które mu zostały był odpowiednikiem dziesięciu lat. I tak Oskar na naszych oczach w kilka dni przeżywa swoje całe życie. Na koniec zostawiłem sobie coś co w tej książce mi nie pasowało, otóż Róża radzi chłopcu by zaczął pisać listy do Boga. W takiej formie właściwie poznajemy jego historie. Oskar wychowany jest w rodzinie ateistycznej, sam nie wierzy w Boga czego daje wyraz w pierwszych swoich listach. Porównuje Boga do Świętego Mikołaja w które to wierzył ale okazał się nieprawdą. Róża jednak nie odpuszcza a chłopiec jej bezgranicznie ufa. Róża niejako wykorzystuje swoją pozycje by nakłonić Oskara do uwierzenia w coś z czym właściwie nie miał styczności. Przy całej „dorosłości” Oskara” i postawie takie nawracanie go, budzi pewien niesmak. Wątek religijny niestety niszczy uniwersalność tej książki jako mini traktatu filozoficznego o życiu i przemijaniu. Nie mniej jest to książka naprawdę godna uwagi, dzięki której być może sami dowiemy się jak rozmawiać i postępować w naprawdę trudnych życiowych sytuacjach oraz będziemy pamiętali o tym by tych najmłodszych traktować zawsze jako równorzędnych partnerów w dyskusji i zawsze zdobędziemy się na uczciwość choć często to prawda a nie kłamstwo odbiera ludziom nadzieje.

Zibi