Cieszy mnie ożywienie na twarzach, gdy z ust do ust krąży ploteczka: to jest o babci, napisane przez wnuka. Cieszy, bo te twarze nagle młodnieją, mężnieją i mądrzej z oczu im patrzy. Czytam z nich, że "Lala" jest książką potrzebną, że nie przypadkiem właśnie ją, jako pierwszą, do dyskusji wybrano.

 

 

„Lala” jest książkÄ? o życiu, a właściwie o miĹ?ości w życiu – o miĹ?ości rodziny, o jej poszanowaniu i o tym, że warto rozmawiaÄ? z bliskimi. Egzystencja człowieka krótsza lub dłuższa dobiec musi do nieuniknionego koĹ?ca.

Początki były trudne, ale już na dziewiątej stronie historia dziewięćdziesięcioletniej kobiety, która chciała przed śmiercią mieć trwałą odnulację. Potem tych historii było więcej i więcej. Niektóre się powtarzały. Strona po stronie dotarłam do słów: „I tak całość się wypełnia”. I koniec. Teraz z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że nie czytałam jeszcze takiej książki. Dlaczego? Różne były zdania podczas naszej dyskusji. Mówiliśmy o prawdzie, o przemijaniu, o honorze podkieleckich złodziei, o starości i jej biologicznych oznakach, o kobietach i o tym, co autor miał na myśli. A czym ta książka stała się dla mnie?

„Lala” jest wielkim manifestem humanistycznym. Przywraca wiarę w moc narracji, przywraca wiarę w to, że narracja w ogóle jest możliwa. Pomimo zapewnień o końcu powieści wielka powieść wyłoniła się z niebytu. I jak bogata znaczeniowo to powieść. Dla jednych może się stać okazją do detektywistycznych dociekań, kto był czyim mężem i które dziecko do kogo należało. Dla innych „Lala” to przejmujący zapis przemijania ludzi, przedmiotów, ogrodów. Dla innych jeszcze niewyczerpane źródło anegdot.
„Lala” to powieść z bohaterem, bohaterką właściwie. Można ją kochać, można się z niej śmiać, można ją naśladować. Tytułowa Lala wyłania się z wielowątkowej narracji i staje się mistrzem życia. Tego życia z całym jego bogactwem. Czego tam nie ma! Namiętne romanse, rozwody i śluby, choroby i śmierć, kradzieże i chuligani, pożary, przeprowadzki, pieniądze i ich brak. Można się pozastanawiać nad sensem ludzkiego bytu, ale można także zaśmiewać się z zepsutego przez piorun kulisty przyjęcia.

I o to chodzi, i o to chodzi. „Lala” to książka, którą da się czytać.
Nie sposób mówić o „Lali” bez zwrócenia uwagi na język tej powieści. Książka napisana jest przepiękną polszczyzną, barwną i obrazową. Język przechowuje pamięć o czasach, które przeminęły pozostając jednocześnie żywym i bliskim czytelnikowi.

Podczas naszej rozmowy w Dyskusyjnym Klubie Książki padło prowokacyjne pytanie jednego z uczestników: „A czego nowego ja się dowiem jak przeczytam tą książkę?” Ha! Trudno było nam odpowiedzieć i chyba ta trudność spowodowała lawinę uwag i cytatów. I właśnie to jest najbardziej przekonywujące. W pamięci czytelnika pozostaje część tej urzekającej, miejscami przejmującej, miejscami zabawnej wielowątkowej opowieści o życiu, które jest tak zajmujące, że warto o nim pisać powieści.

Polecam!