Katarzyna Grochola "Trzepot skrzydeł"

Hanka, bohaterka powieści, ma kochającego męża, pracę, dom. Słowem - udane życie, którego zazdroszczą je koleżanki z biura. Jednak, kiedy zamykają się za nią drzwi mieszkania, nic nie przypomina ideału. Okazuje się, że mąż kocha "za bardzo", na swój sposób (bardzo specyficzny), a codzienność to horror.

Powieść miała trzymać w napięciu, ale niestety tak nie było. Autorka niczym mnie nie zaskoczyła. Od pewnego momentu przewidywalne dla mnie było, jak ta historia się skończy. A mogła skończyć się tylko na dwa sposoby: albo tragedią albo rozwodem.

Od początku książka zaskakuje formą, ponieważ Hanka prowadzi specyficzną rozmowę, przypominającą spowiedź ze swojego życia. Początkowo nie wiadomo dokładnie, kim jest jej rozmówca, a losy Hanki poznajemy chaotycznie, co też nie ułatwia zrozumienia sytuacji. Fabuła ma chwile, kiedy zaczynałam się zastanawiać, jak uciec z tej klaustrofobicznej sytuacji, kiedy mąż zachowuje się tak, a nie inaczej, i nie ma możliwości innych działań. Chwilami miałam ochotę potrząsnąć Hanką, żeby zaczęła myśleć i reagować.

Trudno było oderwać się od powieści (mnie lektura zajęła kilka nocnych godzin), ale miałam wrażenie, że łatwo się ją czyta. Wręcz zbyt łatwo. Byłoby to takie "czytadełko", gdyby nie temat przemocy w rodzinie, który zupełnie do czytadła nie pasuje.

"Trzepot skrzydeł" to inna Grochola, niż ta, która napisała pogodne książki o Judycie. Nie wiem, czy gorsza, czy lepsza. Na pewno inna. Zachęcam, aby samemu przekonać się, jak skończy się historia Hanki. I być może sięgnąć po inne powieści autorki.