Recenzje czytelników klubów DKK

Tomasz Michniewicz dedykuje swoją książkę “wszystkim nam” i proponuje siedem historii “najzwyklejszych ludzi świata”. Pochodzą oni z różnych stron świata: z Kolumbii, Japonii, Ugandy, Stanów Zjednoczonych, Indii, Finlandii i Zimbabwe. Wymaga od czytelnika uważności, bo losy bohaterów nie są opowiadane osobno, ale przeplatają się ze sobą. Autor zestawia tematycznie poszczególne zagadnienia, pisze np. o dzieciństwie, o nauce, planach na przyszłość, postrzeganiu kobiet w danym społeczeństwie. 

Juanita, Kanae, Marggie, Madhuri, Casey, Reilly i Mika – cztery kobiet i trzech mężczyzn. Poznajemy ich życie od dzieciństwa do dorosłości. Czytając, zastanawiamy się, jak nasz los wpisałby się w tę opowieść. Michniewicz w jednym z wywiadów sugeruje, że to czytelnik jest właśnie tym ósmym bohaterem. Możemy się zatem zamyślić nad tym, jak miejsce urodzenia wpływa od razu na nasze życie i determinuje dalszy los, jakie mamy możliwości wyboru swojej drogi. 

W naszym klubowym gronie zwróciliśmy uwagę na bardzo ciekawie pokazane sylwetki kobiet, silnych, próbujących zmienić coś w przypisanej im przez społeczeństwo roli. Matka Marggie z Ugandy, choć sama skończyła tylko trzy klasy, docenia znaczenie wykształcenia i pracuje całe dnie, by jej dzieci mogły skończyć szkołę. Madhuri z Indii zamiata ulice; po śmierci męża to ona zarabia na utrzymanie rodziny, pragnie, by jej ubogi dom był piękny, “co roku malowany na nowo innym kolorem”. Juanita z Kolumbii studiuje, pracuje, śpiewa z zespołem. W końcu odnajduje się, zgłębiając tradycje indiańskie i kolumbijską kulturę. Samotny i smutny wydał nam się los Kanae z Japonii, a może po prostu nie jesteśmy w stanie zrozumieć tej, tak bardzo odmiennej od naszej, kultury i tradycji. Jej motto brzmi: “każdy wystający gwóźdź trzeba po prostu wbić i wyrównać”. Garść ciekawostek o Japonii dodała pani Ola, która spędziła w tym kraju dwa tygodnie.  

Jednym z trzech męskich bohaterów jest Casey ze Springfield w stanie Missouri; jego historia trochę zburzyła nasze wyobrażenie wspaniałej Ameryki. Oczyma Mikiego z Finlandii spojrzeliśmy na kraj, w którego języku nie ma rozróżnienia płci. Zgodnie podziwialiśmy surowe i pełne niebezpieczeństw życie Reilly’ego w rezerwacie Imire w Zimbabwe. Zastanowiło nas, czy jego rodzice, wychowując swoje dzieci, postępowali słusznie, dając im tyle swobody. 

Poznając losy siedmiorga bohaterów, patrzyliśmy na kraj, z którego pochodzą ich oczyma, to nie było turystyczne spojrzenie, to próba wniknięcia w daną im rzeczywistość, ich problemy, chęć zmiany, polepszenia swojego bytu. Michniewicz pokazuje nam te cudze losy, zwracając jednocześnie uwagę na szereg wciąż nierozwiązanych problemów związanych z pomocą głodującej Afryce, wolontariatem, wyzyskiem ze strony koncernów farmaceutycznych czy odzieżowych, rasizm, głód, biedę, imigrantów. 

Jego reportaż przypomniał nam czytany i omawiany wcześniej na spotkaniu klubowym “Głód” Caparrosa. Zarówno wtedy, jak i teraz stawialiśmy sobie pytanie: Co właściwie możemy zrobić? Świat się zmienia, przybywa rzeczy, które chcemy mieć, wiele tanich. Kupimy, potem wyrzucimy, autor “Chrobotu” wymienia np. “wieszak na banany, dwadzieścia par butów, bibeloty, naklejki, puzderka...”, bo promocja, okazja.  Musimy wszystko to mieć? “A gdybyśmy tak kupowali tylko rzeczy, które naprawdę są nam potrzebne?” - pyta Michniewicz. Pani Ania przyznała, że zastosowała w swoim życiu minimalizm; zyskała przestrzeń i swobodniejszy oddech. Sam autor w wywiadach też podkreśla, że ma mało rzeczy. W swojej książce pisze: “Wszyscy jesteśmy lekarstwem”. Drobnymi krokami możemy dokonywać zmian w swoich przyzwyczajeniach, ograniczyć wygodnictwo, egocentryzm.   

Przeczytanie “Chrobotu” Tomasza Michniewicza zmusza nas do głębszych refleksji, nie możemy po prostu odłożyć książki i o niej zapomnieć. Bardzo polecamy ten reportaż.